Interpretacja Too Bad - Faces

"Too Bad" autorstwa The Faces to utwór, który doskonale oddaje ducha zespołu – mieszankę rock'n'rollowej energii, humoru i doświadczeń z życia. Piosenka pochodzi z ich trzeciego albumu, A Nod Is As Good As a Wink... To a Blind Horse, wydanego 17 listopada 1971 roku. Album ten, nagrywany w Olympic Studios w Londynie między marcem a wrześniem 1971 roku, okazał się ich największym sukcesem komercyjnym, osiągając 2. miejsce w Wielkiej Brytanii i 6. w USA. Za produkcję odpowiadał sam zespół we współpracy z Glynem Johnsem, który, jak się często przypisuje, pomagał utrzymać zespół w dyscyplinie i skupieniu.

Tekst utworu, napisany wspólnie przez Roda Stewarta i Ronniego Wooda, przedstawia historię osobistego doświadczenia wykluczenia społecznego i snobizmu klasowego. Już pierwsze wersy, „Too bad we were thrown downstairs; We never got a chance to sing” (Szkoda, że nas wyrzucono na dół; Nigdy nie dostaliśmy szansy zaśpiewać), natychmiast wprowadzają w atmosferę odrzucenia. Bohaterowie zostają zaproszeni na eleganckie przyjęcie, „with one invite To keep us off the street” (z jednym zaproszeniem, żebyśmy zeszli z ulicy), co sugeruje, że ich obecność była aktem łaski, a nie prawdziwego przyjęcia. Mieszają się z „high class clientele” (wysokiej klasy klientelą) tylko na chwilę, zanim ktoś pyta: „who invited them, That crowd of refugees. Get out!” (kto ich zaprosił, ten tłum uchodźców. Wynocha!). To określenie „uchodźcy” jest szczególnie gorzkie i poniżające, podkreślając poczucie obcości i braku przynależności.

Utwór świetnie oddaje frustrację i oburzenie wynikające z takiego traktowania: „What an insult, to be shown the door Before we could shake a leg” (Co za zniewaga, zostać wyrzuconym za drzwi, zanim zdążyliśmy potańczyć). Narrator opisuje swoje zaintrygowanie „colored queen Leaning on the kitchen door” (kolorową królową opierającą się o kuchenne drzwi), co może być spostrzeżeniem na temat innej formy społecznego niezrozumienia lub uprzedzenia panującego na przyjęciu. Scena z „butler who was twelve feet tall” (kamerdynerem, który miał dwanaście stóp wzrostu) dodaje element surrealizmu i wyolbrzymienia, być może podkreślając, jak onieśmielająco i obco czuły się te „wyższe sfery” dla zespołu.

Klucz do całego incydentu zostaje ujawniony w refrenie: „Well let me please explain 'Cause we're not to blame We just don't have the right accent. No, no” (Proszę, pozwólcie mi wyjaśnić, bo to nie nasza wina, po prostu nie mamy właściwego akcentu. Nie, nie). To stwierdzenie jasno wskazuje na klasowe uprzedzenia w Wielkiej Brytanii, gdzie akcent często bywa szybką miarą statusu społecznego i pochodzenia. Faces, jako zespół wywodzący się z robotniczych korzeni Londynu, często borykali się z tego typu barierami, a ich muzyka, pełna szczerości i szorstkości, była bezpośrednim odzwierciedleniem ich tożsamości.

Refren „All we wanted to do was to socialize Oh, you know its a shame I was always getting the blame” (Wszystko, co chcieliśmy zrobić, to socjalizować się. Och, wiesz, to wstyd, że zawsze mnie obwiniano) powtarza się, podkreślając proste pragnienie akceptacji i nawiązania kontaktu, które jest niezmiennie odrzucane. W dalszej części piosenki następuje rezygnacja z próby dopasowania się: „Sweaty girls and damp motels Is where I'm gonna stay” (Spocone dziewczyny i wilgotne motele to miejsca, w których zostanę). Bohater akceptuje swoje miejsce poza elitą, odnajdując pocieszenie w mniej snobistycznym, bardziej autentycznym środowisku, które było bliskie tożsamości Faces jako głośnego, imprezowego zespołu znanego z chaotycznych, ale energetycznych występów na żywo. Wspomniane „old school tie” (stare szkolne krawaty) to symbol brytyjskiego systemu klasowego i szkół publicznych (w brytyjskim sensie), które gwarantują przynależność do elity. Bohater zdaje sobie sprawę, że to nie jest jego świat. Ostatecznie, to „regional tongue Gave us away again” (regionalny język zdradził nas ponownie), zamykając krąg i potwierdzając centralny motyw utworu.

A Nod Is As Good As a Wink... To a Blind Horse to album, który bywa uważany przez krytyków i fanów za definitywne dzieło Faces. Był to również okres, kiedy solowa kariera Roda Stewarta nabierała rozpędu, co ostatecznie doprowadziło do napięć w zespole i jego rozpadu. Ronnie Lane, basista i jeden z głównych twórców Faces, ostatecznie odszedł z zespołu w 1973 roku, rozczarowany kierunkiem, w jakim zmierzała grupa, a także sukcesem solowej kariery Stewarta, która często dominowała nad wspólną pracą. W wywiadach członkowie zespołu, jak Kenney Jones, mówili, że ten album najlepiej podsumowuje Faces, a ich chaotyczny styl grania często wynikał z faktu, że byli „too pissed to play any other way” (zbyt pijani, by grać inaczej). To dodaje autentyczności tekstowi „Too Bad”, sugerując, że ich „regionalny język” i „brak właściwego akcentu” to także synonim ich nieskrępowanego stylu życia i muzyki, która nie pasowała do eleganckich salonów. Piosenka nie jest tylko lamentem, ale także manifestem akceptacji własnej tożsamości i odrzucenia fałszywych standardów wyższych sfer, co jest esencją The Faces.