Interpretacja Memphis, Tennessee - Faces

Piosenka "Memphis, Tennessee" w wykonaniu brytyjskiego zespołu Faces to porywająca interpretacja klasyka Chucka Berry’ego, która wpasowała się w ich charakterystyczny styl blues-rockowy, jednocześnie zachowując emocjonalną głębię oryginalnego utworu. Wydana na ich albumie A Nod Is as Good as a Wink... To a Blind Horse z 1971 roku, wersja Faces, z Rodem Stewartem na wokalu, nadała tej opowieści o tęsknocie za dzieckiem nową, energiczną dynamikę.

Tekst piosenki, napisany przez Chucka Berry’ego w 1958 roku, jest mistrzowskim przykładem subtelnego opowiadania historii. Rozpoczyna się od prośby narratora do telefonistki o połączenie z kimś w Memphis, Tennessee: "Long distance information give me Memphis Tennesee / Help me find the party trying to get in touch with me". Słuchacz jest prowadzony przez pierwsze zwrotki, wierząc, że mężczyzna szuka zaginionej ukochanej, być może ofiary zerwanego związku, co sugerują fragmenty o tym, że "She could not leave her number" i "my uncle took the message and he wrote it on the wall". Wskazówki takie jak "Her house is on the south side, high up on a ridge / Just about a half a mile from the Mississippi Bridge" malują obraz konkretnego miejsca, dodając autentyczności poszukiwaniom. Tożsamość "Marie" pozostaje jednak ukryta, budując napięcie i ciekawość.

Główny zwrot akcji następuje w trzeciej zwrotce, która w zaskakujący sposób zmienia całą perspektywę utworu: "Marie is only six years old, information, please / Try to put me through to her in Memphis, Tennesee". Okazuje się, że narrator nie szuka romantycznej partnerki, lecz swojej sześcioletniej córki, z którą został rozdzielony, najprawdopodobniej z powodu rozstania z jej matką. Ten prosty, ale poruszający szczegół przekształca piosenkę w przejmującą opowieść o ojcowskiej miłości i tęsknocie. Zwrot "With hurry home drops on her cheeks that trickeled from her eye" w kontekście sześcioletniej dziewczynki nabiera jeszcze większego, wzruszającego znaczenia, oddając niewinność i ból dziecka rozstającego się z rodzicem. Oryginał Berry’ego, który nie trafił na amerykańskie listy przebojów, stał się hitem w Wielkiej Brytanii, osiągając 6. miejsce na listach przebojów, co świadczy o jego uniwersalnym przesłaniu.

Faces, z Rodem Stewartem, Ronnie Lane'em, Ronem Woodem, Ianem McLaganem i Kenneyem Jonesem, podeszli do tego klasyka z właściwą sobie energią i swadą. Ich wersja, trwająca około 5 minut i 30 sekund, jest dłuższa niż oryginał, co pozwoliło im na rozwinięcie instrumentalne i improwizację. Chociaż utwór Berry’ego opowiada o trudnej sytuacji rodzinnej, Faces zdołali nadać mu radosny, wręcz "imprezowy" charakter, szczególnie dzięki "żwirowemu" wokalowi Roda Stewarta, "śliskiemu" basowi, slide gitarze i radosnym klawiszom. To odzwierciedlało ich reputację zespołu, który potrafił przekształcić smutne tematy w coś, co brzmiało jak "niekończąca się impreza".

Fani zespołu i krytycy zauważali, że Faces mieli tendencję do "błotnistego blues-rocka" i "pub-rock blooze", co w ich wersji "Memphis" jest wyraźnie słyszalne. Niektóre recenzje ich coveru były mieszane; jeden z krytyków uznał ją za "dość banalną" i sugerował, że lepiej sprawdziłaby się jako strona B singla. Jednak większość widzi w niej charakterystyczne, rockowe podejście, które odróżnia ją od wielu innych coverów tego utworu. Ronnie Lane, basista i współzałożyciel Faces, często uznawany za "serce i duszę" zespołu, wnosił do ich muzyki autentyczność i emocje, co mogło również wpłynąć na głębię ich interpretacji, mimo radosnego brzmienia.

W kontekście licznych coverów "Memphis, Tennessee" (szacuje się, że powstało ich około 200, w tym wykonania Elvisa Presleya, Johnny'ego Riversa, Beatlesów czy Rolling Stonesów), wersja Faces wyróżnia się swoim swobodnym, lecz mocnym wykonaniem. To właśnie zdolność Faces do wlania luzu i rockandrollowej energii w opowieść o tęsknocie za dzieckiem sprawia, że ich interpretacja jest niezapomnianym rozdziałem w bogatej historii tego ponadczasowego utworu.