Interpretacja Ooh La La - Faces

'Ooh La La' autorstwa Faces to utwór o głębokiej refleksji nad miłością, związkami i gorzką mądrością, którą zyskujemy z wiekiem. Piosenka, będąca tytułowym utworem z czwartego i ostatniego albumu studyjnego zespołu z 1973 roku, zamyka ten krążek w sposób zarówno nostalgiczny, jak i proroczy. Napisana przez Ronniego Lane'a i Ronniego Wooda, opowiada o rozmowie między dziadkiem a jego wnukiem, gdzie starszy mężczyzna próbuje przestrzec młodszego przed pułapkami miłości i kobiecych "sposobów".

Początek utworu przedstawia lekceważącą postawę młodszego bohatera: "Poor old Grandad / I laughed at all his words / I thought he was a bitter man / He spoke of women's ways". Młodzieniec, pełen niewiedzy i naiwności, odrzuca cyniczne rady dziadka, uznając go za zgorzkniałego. Dziadek ostrzega: "They trap you, then they use you / Before you even know / Well, love is blind and you're far too kind / Don't ever let it show". To klasyczne przestrogi, które często są lekceważone przez młodych, dopóki sami nie doświadczą podobnych sytuacji.

Refren – "I wish that I knew what I know now / When I was younger / I wish that I knew what I know now / When I was stronger" – staje się osią utworu, uniwersalnym westchnieniem żalu nad zmarnowaną młodością i lekcjami, które przychodzą zbyt późno. Jest to sentencja, którą wypowiada każdy dziadek w pewnym momencie, zazwyczaj w kwestiach sercowych. Ronnie Lane powiedział kiedyś, że nigdy nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo te słowa będą prorocze.

Druga zwrotka rozwija metaforę, opisując atrakcyjność i ulotność relacji, porównując je do występu can-can: "The can-can such a pretty show / Will steal your heart away / But backstage back on earth again / The dressing rooms are grey". To obraz powierzchownego uroku, który na scenie jest porywający, ale za kulisami ukazuje szarą rzeczywistość. Kobiety "come on strong and it ain't too long / 'Fore they make you feel a man", lecz "love is blind and you soon will find / You're just a boy again". Podkreśla to cykliczność męskich doświadczeń, gdzie zauroczenie i poczucie męskości szybko ustępują miejsca zranieniu i powrotowi do stanu chłopięcej bezradności.

W zakończeniu utworu dziadek, a wraz z nim narracja, dochodzi do rezgnowającego wniosku: "Poor young grandson, there's nothing I can say / You'll have to learn, just like me / And that's the hardest way, ooh la la". Jest to akceptacja faktu, że pewnych lekcji nie da się przekazać słowami, a doświadczenie jest jedynym, choć bolesnym, nauczycielem.

Ciekawostką jest, że to Ronnie Wood, a nie Rod Stewart ani Ronnie Lane, zaśpiewał główny wokal w tej piosence. Rod Stewart podobno nie uważał piosenki za wystarczająco dobrą i odrzucił ją, twierdząc, że jest w niewłaściwej tonacji dla niego. Zarówno Stewart, jak i Lane nagrali swoje wersje, ale to producent Glyn Johns zasugerował, by spróbował Wood, i to jego wersja znalazła się na albumie. Napięcia w zespole były w tym czasie duże, a rosnąca solowa kariera Roda Stewarta odsuwała go od Faces, co doprowadziło do tego, że Lane poczuł się niedoceniony i wkrótce po wydaniu albumu opuścił zespół. Ronnie Lane, który współtworzył utwór, powiedział, że to było "Ooh La La to pomysł Rona Wooda. Ja napisałem do tego słowa". Ian McLagan wspominał, że Stewart "nie lubił jej przez 25 lat – dopóki nie nagrał własnej wersji" w 1998 roku, ku pamięci Lane'a. Sama piosenka, z czarująco niedbałym wokalem Wooda, uchwyciła oba aspekty retrospekcji między dziadkiem a wnukiem. Piosenka była również wykorzystywana w reklamach, na przykład Mitsubishi Galant w 2001 roku, co pokazuje jej trwałą uniwersalność. Pomimo trudności, utwór stał się klasykiem i swoistym pożegnaniem dla Faces.