Interpretacja Nobody Knows - Faces

Piosenka "Nobody Knows" zespołu Faces, pochodząca z ich debiutanckiego albumu First Step wydanego 27 marca 1970 roku, to utwór przesiąknięty egzystencjalną refleksją, odmienną od często kojarzonego z zespołem hulaszczego, rock'n'rollowego wizerunku. Napisany wspólnie przez basistę Ronniego Lane'a i gitarzystę Ronniego Wooda, utwór stanowi intrygujący duet wokalny Rodda Stewarta i samego Lane'a, co jest rzadkością w ich dyskografii. Niektóre nagrania pozwalają usłyszeć Stewarta w jednym kanale, a Lane'a w drugim, z wyraźnym głosem Lane'a w lewym głośniku.

Pierwsza zwrotka wprowadza słuchacza w stan oczekiwania w cierpliwości, przepełniony niepewnością i głębokim pragnieniem kontaktu: "Am I waiting all in vain? Will I see you? Will I touch you? Will I hear you call my name?" Ten nastrój tęsknoty jest dodatkowo podkreślony przez prośbę "Come and make ten steps to every one step that I take", co może sugerować nierówność wysiłku w relacji lub pragnienie, by druga osoba podjęła bardziej znaczący krok.

Sedno filozofii piosenki ukazuje się w refrenie, który wybrzmiewa z niemalże nihilistycznym fatalizmem: "Nobody comes and nobody goes, No one is happy, and no one has woes. Everything lasting, ever the same, Nothing is ending, nothing can change." Ta powtarzająca się mantra o niezmienności i stagnacji maluje obraz świata, w którym emocje są spłaszczone, a czas zdaje się stać w miejscu, uwięziony w niekończącym się cyklu. To uczucie utknięcia w rutynie i niemożności wpływania na bieg wydarzeń stanowi centralny motyw utworu.

Wpływ Ronniego Lane'a na brzmienie Faces był znaczący, a jego kompozycje często wnosiły do ich twórczości bardziej kontemplacyjny, refleksyjny wymiar, kontrastujący z bardziej hałaśliwymi i radosnymi utworami zespołu. Lane, znany ze swojej „pastoralnej wizji” i późniejszego dążenia do prostszego, nomadycznego życia, z pewnością przyczynił się do melancholijnego tonu tej piosenki. Odejdzie z Faces w 1973 roku, częściowo z powodu poczucia, że zespół staje się "Rod Stewart and the Faces", a także z powodu postępującej stwardnienia rozsianego, które zdiagnozowano u niego w 1977 roku.

Druga zwrotka wprowadza element duchowy, stwierdzając, że "The Good Lord always has been, Always will be ever the same." To potwierdza motyw niezmienności, rozszerzając go na sferę boską i wszechświata. Linia "And confusion mixed with illusion / All years only turn again" sugeruje, że pomimo cyklicznego upływu czasu, ludzkie doświadczenie pozostaje naznaczone zagubieniem i niemożnością prawdziwego zrozumienia. Tajemnicza fraza "With one and one hundred names / Had all the rooms, our key is to change" wydaje się lekko sprzeczna z wcześniejszym refrenem. Może być to wołanie o wyzwolenie, sugestia, że mimo pozornej niezmienności, klucz do zmiany leży w nas samych, czekając na odkrycie.

Album First Step był pierwszym po połączeniu sił muzyków z rozpadającego się Small Faces (Lane, McLagan, Jones) z wokalistą Rodem Stewartem i gitarzystą Ronnie Woodem z The Jeff Beck Group. Był to album uznawany za najmniej spójny i najbardziej niezdyscyplinowany w ich dorobku, ale jednocześnie demokratyczny, ukazujący talenty wszystkich członków. Właśnie w tym okresie kariera solowa Rodda Stewarta zaczęła nabierać tempa, co, jak sam przyznał, "przeszkadzało" w działalności zespołu, choć był "szczęśliwy, będąc jednym z chłopaków w zespole". Brzmienie gitary Ronniego Wooda w Faces charakteryzowało się często zniekształconym, "uderzającym" tonem, stanowiąc integralną część surowego, blues-rockowego stylu zespołu. Jednak to właśnie w takich, bardziej nastrojowych utworach, tkwi prawdziwa głębia i unikalność wczesnych Faces, odróżniająca ich od bardziej typowych rockowych hymnów. Piosenka "Nobody Knows" to dowód na to, że nawet w początkach swojej kariery, Faces potrafili eksplorować tematykę, która wykraczała poza typową dla nich "bloozy bonhomie" i imprezowy nastrój.