Interpretacja Miss Judy's Farm - Faces

Piosenka "Miss Judy's Farm" zespołu Faces, otwierająca ich przełomowy album A Nod Is as Good as a Wink... to a Blind Horse z 1971 roku, to surowy i energetyczny utwór, który doskonale oddaje esencję ich stylu – pełnego rock'n'rollowej nonszalancji, bluesowego zacięcia i pubowej werwy. Jest to kompozycja Rodda Stewarta i Ronniego Wooda, która czerpała inspirację z kilku, na pierwszy rzut oka, zaskakujących źródeł: utworu Boba Dylana "Maggie's Farm" z 1965 roku, a także, w klasycznym stylu Faces, z magazynu erotycznego Forum. Magazyn ten, specjalizujący się w „brudnych” opowiadaniach i listach czytelników, dostarczył tekstom Rodda Stewarta pikantnego, a nawet fantazyjnego, tła seksualnego.

Narratorem piosenki jest osiemnastoletni młodzieniec, „nieokrzesany i wredny”, który pracuje na „spoconej farmie w starym Alabamie” należącej do „humorzastej” Miss Judy. Od samego początku czuć tu wyraźną dynamikę władzy i nierówności. Miss Judy jest postacią dominującą, która „mogła go mieć o każdej porze dnia pracy” i „wysyłała na pole kukurydzy w środku popołudnia”, twierdząc, że to „część jego pracy”. To sugeruje nie tylko ciężką pracę fizyczną, ale, jak wskazują analizy, także podtekst seksualny – nieprzypadkowo narrator rozpoczyna pracę dopiero po południu. Młody bohater, choć pragnie „postawić na swoim”, jest zmuszony do posłuszeństwa.

Jego frustracja i bunt manifestują się w drobnych aktach oporu, jak chęć kopnięcia pudla Miss Judy o ufarbowanej na tleniono kolor sierści. Za „życzliwość”, jaką okazywał (lub jej brak), został „wychłostany w stodole aż do świtu”. Ten fragment podkreśla brutalność i opresyjny charakter relacji. Lato przynosi ze sobą nadzieję na zmianę – grupa młodych ludzi, w tym narrator, „była niespokojna” i planowała „wypowiedzieć wojnę i spalić farmę”. Jednak ten akt buntu pozostał jedynie w sferze marzeń i planów, gdyż Miss Judy, zawsze przygotowana, miała „Gwardię Narodową” na podwórku. Bunt został stłumiony, zanim na dobre się rozpoczął, o czym świadczy gorzkie stwierdzenie: „Zostaliśmy pokonani, zanim zaczęliśmy”.

Ostatnia zwrotka wprowadza pewną zmianę w tonie, przynajmniej w postawie narratora: „Miss Judy, ona była humorzasta / Ale nie zawsze stawiała na swoim / Zorganizuj walkę, zrób to dobrze / Kopnij ją, gdy leży”. Te słowa, po wcześniejszej porażce, mogą być interpretowane jako fantazja o przyszłej zemście, deklaracja trwałego ducha buntu, a także jako ogólna filozofia życia zespołu Faces – zawsze gotowego do walki o swoje, nawet jeśli oznacza to bycie bezlitosnym. W przeciwieństwie do narratora Dylana z "Maggie's Farm", który po prostu rezygnuje, postać Rodda Stewarta planuje brutalną zemstę.

Utwór jest otwieraczem albumu, charakteryzującym się „prymalną” gitarą Ronniego Wooda, której towarzyszy nawet dźwięk szczekania psa, co natychmiast sygnalizuje słuchaczowi, czego można się spodziewać po całym krążku: dzikiej, nieskażonej rock'n'rollowej imprezy, przesyconej zapachem alkoholu, seksu i chaosu. Album A Nod Is as Good as a Wink... to a Blind Horse był nagrywany w Olympic Studios w Londynie i współprodukowany przez zespół oraz Glynna Johnsa, który często przypisywany jest za utrzymywanie zespołu w dyscyplinie i skupieniu. Ronnie Wood wspominał, że wiele utworów Faces, w tym "Miss Judy's Farm", powstawało z improwizowanych riffów, do których Rod Stewart dodawał słowa, często pisane pod presją przed koncertami. Brzmienie gitary Wooda na tym albumie, w tym w "Miss Judy's Farm", jest często chwalone za „cudownie przesterowany, a jednocześnie krystalicznie czysty ton”, który osiągał, używając wzmacniacza Fender Champ lub Princeton z mocno podkręconym wzmocnieniem, bez użycia pedałów. To właśnie ten „szorstki, serdeczny i zadziorny” dźwięk, głęboko zakorzeniony w amerykańskim bluesie country i chicagowskim bluesie powojennym, stał się znakiem rozpoznawczym Wooda.

"Miss Judy's Farm" to zatem nie tylko opowieść o buncie młodego człowieka przeciwko opresyjnej władzy, ale także o brutalnych fantazjach i nieokiełznanej energii, która definiowała Faces. To utwór, który oddaje ich „luźny, swobodny” styl, pełen humoru, ale i pazurów.