Interpretacja Pieśń drzewa - Exmisja

„Pieśń drzewa” zespołu Exmisja, utwór pochodzący z wydanego w 2012 roku albumu Arche, stanowi przejmujące wezwanie do refleksji nad relacją człowieka z naturą, a także swoisty manifest ekologiczny. Zespół Exmisja, powstały w 2000 roku w Gliwicach na squacie Krzyk, jest mocno związany ze środowiskiem squatterskim i wolnościowym, co znajduje odzwierciedlenie w ich zaangażowanych tekstach. Ich muzyka, będąca wypadkową punk, hardcore, d-beat, neo-crust i innych gatunków, idealnie współgra z głębokim przesłaniem ich twórczości.

Tekst piosenki rozpoczyna się od mocnego stwierdzenia: „Byliśmy tu przed wami / Nasze korzenie liście i pnie”. To otwarcie natychmiastowo ustanawia perspektywę natury, sugerując prymat drzew nad ludzkością. Przyroda jest przedstawiona jako byt odwieczny, który istniał na Ziemi na długo przed pojawieniem się człowieka. Drzewa, ze swoimi korzeniami, liśćmi i pniami, są symbolem trwałości, zakorzenienia i cykliczności życia, kontrastującej z często ulotnym i destrukcyjnym działaniem ludzi.

Dalsze wersy, „Wdychamy wasze wyziewy / Filtrujemy smród”, podkreślają rolę drzew jako swoistego płuca Ziemi. Natura, niczym bezinteresowny obrońca, oczyszcza powietrze z zanieczyszczeń, będących efektem ludzkiej działalności. Jest to bolesne przypomnienie o symbiotycznej – choć w tym przypadku jednostronnej i obciążającej – relacji, w której człowiek jest trucicielem, a drzewo ofiarnym uzdrowicielem. Bartek Storoż z Exmisji w wywiadzie dla „Dzikiego Życia” zaznaczył, że przyroda jest dla zespołu wielką inspiracją, a płyta Arche powstała z przemyśleń na jej temat. Podkreślił również, jak bardzo ludzie są nierozerwalnie związani z Naturą i jej energią, nawet jeśli nie są tego świadomi.

Wersy „Ta sama materia / Ta sama krew / Jedna ziemia / Ta sama krew” zacierają granice między człowiekiem a naturą. Sugerują, że wszyscy jesteśmy częścią tej samej, organicznej całości. To wezwanie do uznania wspólnego pochodzenia i współzależności. Metafora „tej samej krwi” wskazuje na fundamentalną jedność biologiczną i duchową, która łączy wszystkie formy życia na Ziemi. Jest to wyraźne odrzucenie antropocentrycznego myślenia, które stawia człowieka ponad resztą świata przyrody. W rozmowie z „Dzikim Życiem”, Bartłomiej Storoż mówił o tym, że liczą na to, że ludzkość nie zdoła zniszczyć wszystkiego wokół, zanim unicestwi siebie, stąd podkreślanie ważnej roli ruchów ekologicznych.

„Bracie i siostro / Stoję obok ramię w ramię / Stoimy i czekamy na sygnał” wprowadza element solidarności i wspólnego oczekiwania. Drzewa, personifikowane jako bracia i siostry, stoją razem, symbolizując jedność i wytrwałość natury w obliczu ludzkiej ingerencji. Oczekiwanie na „sygnał” może być interpretowane na wiele sposobów: jako nadzieja na opamiętanie się ludzkości, na naturalny cykl odnowy, który nieuchronnie nastąpi po destrukcji, lub na moment, w którym natura upomni się o swoje w radykalny sposób. Jest to sygnał, który ma szansę na zjednoczenie nie tylko elementów przyrody, ale także ludzi, którzy poczuwają się do odpowiedzialności.

Ostatnie wersy, „Moje ręce twoje korzenie / Symbiotyczne zjednoczenie”, są kwintesencją przesłania utworu. „Moje ręce” mogą symbolizować ludzką zdolność do działania, tworzenia i interwencji, podczas gdy „twoje korzenie” reprezentują stabilność, mądrość i fundament natury. Połączenie ich w „symbiotyczne zjednoczenie” to wizja idealnej koegzystencji, w której człowiek nie dominuje nad przyrodą, ale współpracuje z nią, uznając jej niezastąpioną wartość i rolę. To wezwanie do powrotu do harmonii, do zrozumienia, że prawdziwy rozwój i przetrwanie ludzkości zależą od zdrowia planety. W kontekście działalności Exmisji, zespołu aktywistycznego, to wezwanie do aktywnego działania na rzecz ochrony środowiska i zmiany postaw.

Pieśń drzewa nie jest tylko poetyckim opisem przyrody; jest głębokim komentarzem społecznym i ekologicznym, wzywającym do zmiany perspektywy i podjęcia odpowiedzialności. To utwór, który staje się hymnem dla tych, którzy wierzą w jedność życia na Ziemi i opowiadają się za bardziej zrównoważoną przyszłością. Bartłomiej Storoż podkreślił, że inspirujące jest to, jak dzika przyroda jest silna w swej istocie i jak szybko potrafi odebrać sobie miejsca, którymi zawładnął człowiek i zdegradował je. Ten utwór, choć powstał w 2012 roku, pozostaje niezwykle aktualny w obliczu współczesnych kryzysów klimatycznych i ekologicznych, stanowiąc przestroge i nadzieję jednocześnie.