Interpretacja Zjednoczenie - Exmisja

Utwór „Zjednoczenie” zespołu Exmisja, choć lapidarny w formie, zawiera w sobie intensywny i bezkompromisowy przekaz, charakterystyczny dla sceny hardcore punk, z której wywodzi się gliwicka formacja. Zespół, powstały w 2000 roku i silnie związany ze środowiskiem squatterskim i wolnościowym, od początku swojej działalności wyrażał w swojej twórczości krytyczne spojrzenie na społeczeństwo i otaczającą rzeczywistość. Tekst piosenki, z jego bezpośrednim i konfrontacyjnym tonem, doskonale wpisuje się w ten etos, stawiając pod znakiem zapytania powszechne, często powierzchowne, dążenia do jedności.

Piosenka otwiera się odważnym pytaniem: „Krzyczycie o zjednoczeniu / Z kim chcecie się zjednoczyć”. To nie tylko retoryczny zabieg, ale przede wszystkim głębokie zakwestionowanie autentyczności i praktyczności nawoływań do spójności społecznej. W kontekście punk rocka, który często rodził się z frustracji i sprzeciwu wobec systemowych niedoskonałości i kryzysów ekonomicznych, takie pytanie może być skierowane zarówno do polityków, ruchów społecznych, jak i do szeroko pojętego establishmentu, który propaguje ideę jedności, ignorując jednocześnie fundamentalne podziały. Exmisja, jako zespół mocno osadzony w nurcie hardcore punk i crust punk, często zabierał głos w kwestiach społecznych, a późniejsze teksty ich autorstwa wyrażały „ogromną utratę wiary w człowieka” i „piętnowanie w tekstach jego ułomności, wad i wszelakich innych niedoskonałości jakie serwują nam czasy współczesne”. Ten fragment piosenki zdaje się być prekursorem lub odzwierciedleniem tej właśnie postawy – sceptycyzmu wobec łatwych rozwiązań i pustych haseł.

Kolejna linijka, „Istnieje naturalny podział w tym co bardziej dzieli niż łączy”, jest kluczową tezą utworu. Zespół jasno wskazuje, że pewne różnice nie są jedynie powierzchowne, ale wręcz zakorzenione w naturze ludzkich interakcji lub systemów społecznych. Te „naturalne podziały” mogą odnosić się do różnic ideologicznych, klasowych, moralnych, a nawet światopoglądowych, które są tak głębokie, że nie da się ich zniwelować samą wolą „zjednoczenia”. Dla środowisk wolnościowych i anarchistycznych, z którymi Exmisja jest silnie związana, ten podział może oznaczać fundamentalny antagonizm między uciskającymi a uciskanymi, między wolnymi jednostkami a systemami kontroli. Jest to gorzka refleksja nad faktem, że mimo deklarowanych ideałów, rzeczywistość społeczna pełna jest nieprzekraczalnych barier, które zamiast budować mosty, tworzą przepaście.

Sentencja „Wszyscy jesteśmy braćmi lecz nie idziemy tą samą drogą” to potężne stwierdzenie, które w niezwykły sposób łączy uznanie wspólnego człowieczeństwa z twardym realizmem dotyczącym różnic. Zespół zdaje się mówić: tak, jesteśmy ludźmi, dzielimy ten sam świat, być może nawet te same podstawowe potrzeby, ale nasze drogi życiowe, nasze wybory, nasze wartości i nasze cele są rozbieżne. To odrzucenie utopijnej wizji absolutnej harmonii, która ignoruje indywidualne ścieżki i często sprzeczne interesy. „Droga” może symbolizować zarówno indywidualne ścieżki życiowe, jak i kierunki rozwoju społeczeństwa, polityki czy kultury. W muzyce Exmisji, która w swej ewolucji sięgała po tak różnorodne gatunki jak jazz, ambient czy etno, to stwierdzenie może również metaforycznie oddawać złożoność i różnorodność ludzkich poszukiwań, które jednak niekoniecznie muszą prowadzić do konwergencji.

Finałowe stwierdzenie: „nie ma jedności w tym co bardziej dzieli niż łączy” jest podsumowaniem i wzmocnieniem głównego przesłania. Jest to oświadczenie ostateczne i bezapelacyjne, odrzucające iluzje łatwej jedności. Exmisja przekazuje, że dążenie do zjednoczenia jest bezcelowe, a wręcz szkodliwe, gdy ignoruje się głębokie, często nieprzezwyciężalne, elementy dzielące. Taka postawa jest esencją punkowej kontestacji – nie akceptowania pozorów, lecz wskazywania na prawdziwe problemy i dysonanse. Zamiast fałszywej jedności, utwór postuluje uczciwe spojrzenie na podziały, co w konsekwencji może prowadzić do bardziej autentycznych, choć być może trudniejszych, relacji czy form współistnienia. Piosenka ta jest przypomnieniem, że rzeczywiste połączenie wymaga czegoś więcej niż tylko haseł – wymaga zrozumienia i rozwiązania przyczyn, które głęboko dzielą, a często jest to niemożliwe.