Interpretacja Zaklinam Czas - Ewelina Lisowska

Piosenka „Zaklinam Czas” autorstwa Eweliny Lisowskiej to przejmujący utwór, który stanowi emocjonalne serce jej albumu Nowe Horyzonty, wydanego w 2014 roku. Lisowska jest w pełni autorką słów i muzyki tego utworu, co nadaje mu głębi i osobistego charakteru. Tekst piosenki jest intymnym monologiem osoby zmagającej się z utratą i próbującej cofnąć się do idealizowanych momentów przeszłości, by odmienić bieg wydarzeń.

Utwór rozpoczyna się od obrazu sielankowej sceny – prośby o zabranie „nad wodę”, wypowiedzenie „kilku ładnych słów”, wspólne liczenie gwiazd i kropel deszczu. Te idylliczne wspomnienia tworzą ramę dla głębokiego pragnienia powrotu do czasów, gdy bliskość i poczucie wieczności były namacalne. Słowa „Karm mnie złudzeniami. Wieczność się nie skończy tu” podkreślają potrzebę ucieczki od bolesnej rzeczywistości i trwania w nierealnym świecie, gdzie miłość wydawała się niezniszczalna. Podkreśla to również poczucie wyjątkowości relacji: „Nikt już poza nami / Nie poleci nieśmiertelnie w dół”, co może oznaczać, że tylko oni dwoje byli w stanie przeżywać coś tak intensywnego, nawet jeśli miało to w sobie nutę upadku.

Centralnym punktem piosenki jest refren, w którym podmiot liryczny zaklina czas. Jest to desperacka próba wymazania przeszłości i nadania jej innego scenariusza. „I wyobrażam sobie, że coś jest inaczej. Spotykam Cię na drodze tak jak zawsze. Ty patrzysz hipnotycznie prosto w moją stronę. Tym razem już dogonię przegapiony moment”. Te słowa ukazują potężną tęsknotę za drugą szansą, za możliwością naprawienia błędu lub wypowiedzenia niewypowiedzianych słów. Niestety, marzenia te brutalnie zderzają się z rzeczywistością, wyrażoną w powracającym, bolesnym stwierdzeniu: „Nie ma ciebie tu / Nie ma Ciebie już!”. To wyznanie jest esencją cierpienia, poczucia pustki i nieodwracalnej straty, która „ciągnie w dół”, uniemożliwiając normalne funkcjonowanie i utrudniając „stać”.

Druga zwrotka przenosi nas w teraźniejszość, pełną samotności i niepokoju. „Stoję tu samotnie. Potrzebuję kilku słów. Myśli krążą nieprzytomnie. Nie zasypiam w nocy znów”. Obraz bezsenności, krążących myśli i potrzeby wsparcia emocjonalnego doskonale oddaje stan wewnętrznego rozdarcia. „Księżycowa pora, obudziła mnie ze snu” symbolizuje moment przebudzenia, nie tyle fizycznego, co mentalnego – uświadomienia sobie bolesnej prawdy. Najbardziej wzruszającym fragmentem jest zdanie: „Czas mi odczarował / Listy, których Ci nie wyślę już!”. Metafora „odczarowania” listów sugeruje, że podmiot liryczny zrezygnował z nadziei na ponowne nawiązanie kontaktu, uznając ostateczną niemożność przekazania swoich uczuć. To symboliczne pożegnanie z niedopowiedzianą miłością, która nie znajdzie już swojego adresata.

W outro piosenki, wzmacniającym i tak już silne emocje, Lisowska dodaje: „Jeden moment zmienił znaczenie słów. Kolejny raz jestem sama tu. I przez szybę Cię dotykam słów. Kolejny raz nie potrzebuję snu!”. Te linijki podkreślają, jak ulotna chwila może zaważyć na całym życiu, zmieniając sens wszystkiego, co było wcześniej. „Dotykanie słów przez szybę” to piękny i bolesny obraz niemożności prawdziwego kontaktu, bycia blisko, a jednocześnie bycia rozdzielonym barierą, której nie da się pokonać.

„Zaklinam Czas” to piosenka o uniwersalnym temacie straty i żalu, ale przede wszystkim o bezsilnym pragnieniu zmiany przeszłości. Ewelina Lisowska, jako autorka tekstu, wplata w niego swoje doświadczenia i wrażliwość, co sprawia, że utwór jest niezwykle autentyczny. W wywiadzie dla VIVA.pl z 2024 roku, mówiąc o swojej twórczości, Lisowska wspominała, że na czterech wydanych albumach większość tekstów i melodii było jej autorstwa, i choć czasem trudno znaleźć coś świeżego, to świadczy to o jej zaangażowaniu w osobisty wymiar artystyczny. "Zaklinam Czas" to zatem nie tylko chwytliwa melodia, ale przede wszystkim głęboka, szczera opowieść o bólu, nadziei i ostatecznej akceptacji tego, co minęło.