Utwór „Not The American Average (cover)” w wykonaniu Eweliny Lisowskiej to intrygujące przeniesienie brutalnej, bezkompromisowej energii metalcore'owego oryginału grupy Asking Alexandria do, w pewnym sensie, nowego kontekstu. Tekst piosenki, niezależnie od wykonawcy, szokuje swoją dosłownością i agresywnym językiem, malując obraz jednorazowego, fizycznego spotkania, które jest dalekie od romantycznej wizji.

Początkowe wersy, „All the things that you said was it all in my head?”, wprowadzają element niepewności i być może rozczarowania, sugerując, że obietnice lub oczekiwania mogły być jednostronne. Szybko jednak ton staje się znacznie bardziej surowy. Opisy takie jak „Clothes trailing from the backdoor to the bedroom” czy prostackie, ale dosadne „I knew when I first saw you, You’d fuck like a whore” od razu ukazują intencje narratora. Jest to opowieść o dzikiej, niemal zwierzęcej pasji, gdzie granice są zatarte, a język jest wulgarny, lecz bezlitośnie szczery. Brak znajomości imienia partnerki („And I don’t even know your name”) podkreśla efemeryczność i czysto fizyczny charakter relacji.

W refrenie „Give me all you’ve got, Make this night worth my time, Make this worth my time” wybrzmiewa hedonistyczna postawa, dążenie do maksymalizacji przyjemności bez zaangażowania emocjonalnego. Narrator pragnie intensywności, potwierdzenia swojej męskości i dominacji. Wyrażenie „Your thighs were made for cheeks to graze, My lips, your poison, They bring you down to your knees” jest szczególnie sugestywne, opisując akt seksualny w sposób niemal rytualny, gdzie pożądanie staje się „trucizną”, prowadzącą do upadku, czy to fizycznego, czy też symbolicznego poddania się.

Piosenka Asking Alexandria pierwotnie powstała jako bezpośredni wyraz frustracji wokalisty Danny'ego Worsnopa po intymnym spotkaniu. Jak sam przyznał w wywiadach, tytuł „Not The American Average” nawiązuje do kłamstwa, które usłyszał od partnerki na temat przeciętnego rozmiaru penisa w Ameryce. To osobiste rozczarowanie i poczucie bycia oszukanym mogły podsycić agresywny ton i wulgarny język utworu, który staje się swoistym manifestem przeciwko hipokryzji i powierzchowności w relacjach. Jest to opowieść o mężczyźnie zmęczonym złamanym sercem, który postanawia traktować kobiety przedmiotowo, aby uniknąć dalszych rozczarowań.

Jednak pod warstwą brutalności kryje się również głębszy, emocjonalny konflikt. Wersy takie jak „And after all of all my dreaming being only you, You’re standing there baby, Oh the things that I could do” czy „One step too late, And I never told you (never told you), That I can't take another disappointment, Breathing and grasping, All leads to another messy ending” ujawniają pęknięcie w postawie narratora. Mimo dążenia do czysto fizycznej przyjemności, istnieje w nim pragnienie czegoś więcej, głębszego związku, które jednak zawsze kończy się rozczarowaniem i „kolejnym brudnym zakończeniem”. To sprzeczność między poszukiwaniem ulotnej satysfakcji a ukrytym lękiem przed kolejnym zawodem miłosnym nadaje utworowi tragiczny wymiar. Ostatnie, powtarzające się „Bitch, you stupid fucking bitch”, nie jest tylko wyrazem pogardy, ale może również odzwierciedlać głęboką frustrację i gniew wynikające z niemożności osiągnięcia prawdziwej bliskości.

Wybór tak kontrowersyjnego i surowego utworu przez Ewelinę Lisowską, artystkę zazwyczaj kojarzoną z rockiem i pop-rockiem, stanowi sam w sobie silny artystyczny statement. Choć brak jest publicznie dostępnych wywiadów, w których Ewelina Lisowska szczegółowo omawia motywacje stojące za tym coverem, samo podjęcie się interpretacji tak ekstremalnego tekstu świadczy o jej odwadze i chęci eksplorowania ciemniejszych, bardziej prowokacyjnych stron ludzkich emocji. Może to być próba pokazania jej wszechstronności wokalnej i umiejętności wcielenia się w rolę, która wykracza poza jej typowy wizerunek. Pokazuje także gotowość do konfrontacji z tematami tabu, takimi jak bezkompromisowa seksualność, przedmiotowe traktowanie i głębokie rozczarowanie, które wciąż rezonują we współczesnej kulturze. Ewelina Lisowska, wykonując ten utwór, nadaje mu własną, choć nieudokumentowaną, interpretację, być może akcentując aspekt buntu, siły, czy też nawet ironii wobec toksycznych wzorców zachowań. Jest to z pewnością dowód na to, że nawet w komercyjnym mainstreamie jest miejsce na artystyczną prowokację i reinterpretację gatunków.