Interpretacja Nie ufaj - Ewelina Lisowska

Piosenka „Nie ufaj” autorstwa Eweliny Lisowskiej to przejmująca ballada, która porusza tematykę samoakceptacji, strachu przed zranieniem oraz pragnienia ochrony bliskiej osoby kosztem własnego szczęścia. Utwór ten pochodzi z jej czwartego albumu studyjnego zatytułowanego „Cztery”, wydanego w 2018 roku. Ewelina Lisowska jest również współautorką tekstu i muzyki, którą stworzyła wraz z Jarosławem Baranem, odpowiedzialnym także za produkcję i miks. To zaangażowanie w proces twórczy nadaje piosence głęboko osobisty wymiar.

Już początkowe wersy – „Nie ufaj, nie szukaj mnie / To tylko same kłopoty, wiesz” oraz powracające w refrenie „Nie ufaj, nie szukaj, zapomnij już o mnie / To może źle skończyć się” – stanowią bezpośrednie, bolesne ostrzeżenie. Podmiot liryczny, najprawdopodobniej kobieta, aktywnie odpycha od siebie osobę, która dąży do bliskości. To działanie wynika z przekonania, że jej obecność przyniesie jedynie cierpienie. To nie jest egoistyczne wycofanie, lecz akt samopoświęcenia, mający na celu ochronę drugiej strony przed przyszłym bólem.

Dalsze wersy, takie jak „Nadzieja tak głupia jest / A kochamy jej dotyk” i „Odgłosy łamanych serc / Znowu oczy pełne łez”, odsłaniają głęboką świadomość podmiotu lirycznego na temat kruchości nadziei i nieuchronności rozczarowań w miłości. To doświadczenie wydaje się być dla niej czymś powtarzalnym i naznaczającym, stąd jej rezygnacja i próba zapobieżenia kolejnej tragedii. Sama przyznaje, że mimo wszystko ludzie „kochają dotyk” nadziei, co podkreśla uniwersalne, choć często bolesne, dążenie do miłości, nawet w obliczu pewnego zawodu.

Centralnym punktem interpretacji staje się fragment: „Mówili o mnie 'To tylko problem / Daj sobie czas / Możesz coś przegrać, nie warto odebrać'”. Te słowa ujawniają, że poczucie bycia „problemem” jest internalizowaną perspektywą, być może zasugerowaną przez innych lub ukształtowaną przez bolesne doświadczenia z przeszłości. To sprawia, że podmiot liryczny postrzega siebie jako źródło nieszczęścia, a w konsekwencji, odmawia sobie prawa do szczęścia i bliskości. Fakt, że Ewelina Lisowska często wspomina, iż lubi pisać smutne piosenki, może sugerować, że w tym utworze zawarte są jej własne refleksje na temat trudnych emocji i osobistych zmagań. W jej muzyce, która choć solowo skłania się ku pop-rockowi, wciąż pobrzmiewają echa jej wcześniejszych, mocniejszych, post-hardcore'owych doświadczeń, co dodaje surowości i autentyczności wyrażanym uczuciom.

Obraz „cały wszechświat weźmie nas na przestrzał / Kolejny raz / Możemy przetrwać, choć brakuje powietrza / Przed nami mgła” to metafora trudności, które wydają się być zewnętrznymi i nieuniknionymi. Sugeruje, że każda próba zbudowania trwałej relacji z tą osobą jest skazana na walkę z przeciwnościami losu. Mgła symbolizuje niepewność i brak jasnej drogi, a brak powietrza – poczucie dławienia się i niemożności swobodnego oddychania w takiej relacji. Powtórzenie „Kolejny raz” wzmacnia wrażenie fatum, które wisi nad każdą próbą miłości.

Mimo tych wszystkich ostrzeżeń, podmiot liryczny zdaje sobie sprawę z uporu i pragnienia drugiej osoby: „Wiedziałeś co spotka cię / Mimo wszystko chciałeś mnie”. To pokazuje tragiczny paradoks – miłość jest silniejsza niż lęk, ale lęk przed skrzywdzeniem lub byciem skrzywdzonym jest dominujący. Ostateczne wezwanie – „Cofnij czas i odwróć się / W drugą stronę, leć” – to desperacka prośba o ratunek, nie dla siebie, ale dla ukochanej osoby. Podmiot liryczny pragnie, aby druga strona uciekła od potencjalnego bólu, który jej zdaniem, jest nieuchronny.

„Nie ufaj” jest więc piosenką o głęboko zakorzenionym poczuciu nieadekwatności i przekonaniu o własnej destrukcyjności w kontekście relacji międzyludzkich. To liryczne przedstawienie sytuacji, w której miłość staje się aktem odrzucenia, a troska o drugą osobę manifestuje się poprzez unikanie bliskości. Utwór ten, pozbawiony towarzyszącego mu teledysku, opiera się wyłącznie na sile tekstu i emocjonalnego wykonania Eweliny Lisowskiej, co potęguje jego intymny i refleksyjny charakter. To opowieść o bólu, który prowadzi do heroicznej, lecz tragicznej decyzji o samotności, by uchronić innych.