Interpretacja Volare (Nel blu dipinto di blu) - Esteriore Brothers

"Volare (Nel blu dipinto di blu)" w wykonaniu Esteriore Brothers to cover jednego z najbardziej ikonicznych włoskich utworów, oryginalnie napisanego i wykonanego przez Domenico Modugno wraz z Franco Migliaccim w 1958 roku. Piosenka, której tytuł oznacza "W błękicie pomalowanym na niebiesko", a popularnie znana jest jako "Volare" ("Latać"), szybko stała się międzynarodowym hitem, wygrywając Festiwal Piosenki w Sanremo i zajmując trzecie miejsce na Konkursie Piosenki Eurowizji w 1958 roku. Co więcej, była to pierwsza nie-anglojęzyczna piosenka, która znalazła się na szczycie listy Billboard Hot 100 w USA i zdobyła pierwszą w historii nagrodę Grammy dla Piosenki Roku i Nagrania Roku w 1959 roku.

Geneza utworu jest fascynująca i owiana kilkoma wersjami. Franco Migliacci, współautor tekstu, twierdził, że inspiracją był obraz Marca Chagalla, Le coq rouge, przedstawiający postać zawieszoną w niebie, co skłoniło go do wyobrażenia sobie snu o lataniu w błękitnym niebie, wolnym i szczęśliwym. Migliacci miał też przywołać, że pomysł narodził się z koszmaru, którego doświadczył po tym, jak Domenico Modugno spóźnił się na umówione spotkanie na plaży, a on, sfrustrowany, wypił butelkę wina i zasnął. Z kolei Modugno wspominał, że refren "Volare, oh oh" przyszedł mu do głowy, gdy obserwował błękitne niebo ze swoją żoną Francą Gandolfi. Niezależnie od dokładnych okoliczności, piosenka wyrażała radość i wolność, marzenie na jawie, które porywa słuchacza w świat bez granic. Była to również piosenka rewolucyjna, zrywając z ówczesnymi tradycyjnymi piosenkami miłosnymi, zarówno innowacyjną melodią, jak i poetyckim tekstem, co czyniło ją symbolem kulturowego odrodzenia Włoch po wojnie.

Tekst piosenki rozpoczyna się od introspekcji, gdzie podmiot liryczny myśli, że „taki sen już nigdy nie powróci” („Penso che un sogno così non ritorni mai più”). Obraz „pomalowanych na niebiesko” rąk i twarzy („Mi dipingevo le mani e la faccia di blu”) jest kluczowy – to właśnie to malowanie siebie na niebiesko, które wielu początkowo interpretuje jako symbol bardzo błękitnego nieba, w rzeczywistości odnosi się do osoby śniącej, która jest „pomalowana na niebiesko” w błękitnym niebie. Ta wizja, nagle porwana przez wiatr, prowadzi do latania w nieskończonym niebie („Poi d'improvviso venivo dal vento rapito, E incominciavo a volare nel cielo infinito”).

Refren „Volare oh, oh Cantare oh, oh Nel blu dipinto di blu Felice di stare lassù” oddaje euforyczny stan. Latanie i śpiewanie w „błękicie pomalowanym na niebiesko” symbolizuje absolutną swobodę i radość, bycie „szczęśliwym tam na górze”. Podmiot liryczny unosi się wyżej niż słońce, a świat stopniowo znika gdzieś daleko w dole („E volavo, volavo felice più in alto del sole Ed ancora più su Mentre il mondo pian piano spariva lontano laggiù”). Towarzyszy mu „słodka muzyka” grająca „tylko dla niego”, co potęguje poczucie błogostanu i izolacji od ziemskich trosk.

Druga część utworu wprowadza kontrast, ukazując ulotność snów: „Ale wszystkie sny o świcie znikają, bo gdy zachodzi księżyc, zabiera je ze sobą” („Ma tutti i sogni nell'alba svaniscon perché Quando tramonta la luna li porta con sé”). To moment, w którym piosenka z fantastycznej opowieści o śnie staje się pieśnią miłosną. Podmiot liryczny wyznaje, że „nadal śni w twoich pięknych oczach”, które są „niebieskie jak niebo usiane gwiazdami” („Ma io continuo a sognare negli occhi tuoi belli Che sono blu come un ciel trapunto di stelle”). Oznacza to, że choć fizyczne doświadczenie latania w śnie przeminęło, to poczucie wolności i szczęścia odnajduje on w miłości.

Ostatnie refreny zmieniają nieco tekst, co jest kluczowe dla ewolucji narracji: „W błękicie twoich niebieskich oczu, szczęśliwy, że jestem tu na dole” („Nel blu degli occhi tuoi blu Felice di stare quaggiù”). To subtelne, ale znaczące przejście od bycia „na górze” (lassù) do bycia „na dole” (quaggiù), podkreśla, że miłość ukochanej osoby jest dla niego równoznaczna z lataniem. Jej oczy stają się nowym błękitnym niebem, w którym świat powoli znika, a jej głos to „słodka muzyka, która gra dla niego”. Całość kulminuje w powtórzeniu „szczęśliwy, że jestem tu na dole, z tobą” („Felice di stare quaggiù Con te”), co podkreśla, że prawdziwe spełnienie i radość nie leżą w fantastycznych snach, ale w bliskości i miłości.

Wersja Esteriore Brothers, składającego się z braci Piero, Mimmo, Gabriele i Amedeo, wpisuje się w ich misję kontynuowania włoskiego dziedzictwa muzycznego. Pochodzący z rodziny muzyków – ich rodzice, Mamma Rosa i Papà Toni, również byli utalentowanymi śpiewakami i pianistami – bracia wychowali się w bogatym środowisku muzycznym. Ich interpretacja "Volare" jest częścią ich albumu "Viva Italia" z 2024 roku, zawierającego jedenaście włoskich klasyków. Bracia Esteriore z pewnością wnoszą do tego ponadczasowego utworu swoją charyzmę i radosną energię, która jest charakterystyczna dla ich występów, sprawiając, że piosenka "Volare" nadal porywa słuchaczy, tak jak to było w przypadku oryginalnej wersji Modugno. Ich wykonanie, pełne rytmu i porywających dźwięków gitary, podkreśla optymistyczne przesłanie utworu, celebrując wolność, pasję i radość odkrywania nowych horyzontów, zarówno fizycznych, jak i metaforycznych.