"Love The Way You Lie" to poruszająca interpretacja piekła toksycznego, przemocowego związku, przedstawiona w formie dialogu między ofiarą a oprawcą, gdzie granice te często się zacierają. Piosenka, będąca drugim singlem z siódmego albumu studyjnego Eminema, Recovery (2010), jest hip-hopową balladą o średnim tempie, z popowym refrenem śpiewanym przez Rihannę. Niezwykła siła utworu tkwi w jego autentyczności, wynikającej z osobistych doświadczeń obojga artystów. Eminem od lat opisywał swój burzliwy związek z byłą żoną, Kim Scott, w swoich tekstach, a Rihanna publicznie przeżyła głośny incydent przemocy domowej z udziałem Chrisa Browna. To właśnie te doświadczenia sprawiły, że Eminem uznał Rihannę za jedyną artystkę, która mogła "udźwignąć" refren, nadając mu niezbędną moc i wiarygodność. Rihanna sama opisała utwór jako "autentyczny, prawdziwy" i "coś, co trzeba było zrobić", dodając, że "łamie cykl przemocy domowej" i dostarcza wglądu w temat, o którym niewiele osób ma pojęcie.

Tekst piosenki, którego oryginalny szkic stworzyła Skylar Grey (pod pseudonimem Holly Brook) w zaledwie 15 minut, zainspirowany jej trudnym romansem oraz "toksycznym związkiem" z przemysłem muzycznym, został następnie uzupełniony o wstrząsające wersy Eminema. Refren śpiewany przez Rihannę, "Just gonna stand there and watch me burn, but that's alright because I like the way it hurts. Just gonna stand there and hear me cry, but that's alright because I love the way you lie," idealnie oddaje paradoks i samoniszczącą naturę bycia uwięzionym w takim cyklu. Wyraża on niezdolność do opuszczenia osoby, która zadaje ból, a nawet pewne zniekształcone "upodobanie" do tego cierpienia, połączone z akceptacją kłamstw, które podtrzymują związek.

Eminem w swoich wersach brutalnie szczerze przedstawia perspektywę oprawcy, ukazując wewnętrzną walkę, wstyd i samookłamywanie. Otwiera się, mówiąc: "I can't tell you what it really is, I can only tell you what it feels like. And right now there's a steel knife in my windpipe, I can't breathe but I still fight while I can fight," co obrazuje dławiące uczucie bycia uwięzionym w nałogu do tej destrukcyjnej relacji. Porównanie miłości do "huffing paint" – wdychania oparów farby – jest potężną metaforą uzależnienia od cierpienia i toksycznych emocji. Moment, w którym przyznaje się do przemocy, "I laid hands on her, I'll never stoop so low again, I guess I don't know my own strength", a następnie szybko się z tego wycofuje, obwiniając partnerkę ("But your temper's just as bad as mine is, you're the same as me"), doskonale oddaje manipulację i wzajemne oskarżenia charakterystyczne dla takich związków.

Druga zwrotka rozszerza tę perspektywę, mówiąc o tym, jak miłość może przerodzić się w nienawiść, a obietnice poprawy są łamane. Metafora "Life is no Nintendo game" podkreśla brak "drugich szans" w rzeczywistych, poważnych relacjach, zwłaszcza gdy dochodzi do przemocy. Trzecia zwrotka natomiast eskaluje do przerażającej apoteozy kontroli i groźby, kiedy pod pozorem błagania o powrót ("Baby please come back, it wasn't you baby it was me"), Eminem kończy linijką: "If she ever tries to fucking leave again, I'ma tie her to the bed and set this house on fire." To zdanie jest chłodnym ostrzeżeniem przed ekstremalną formą toksycznej obsesji, która potrafi zniszczyć nie tylko związek, ale i życie obojga partnerów.

Klip do utworu, w którym wystąpili Megan Fox i Dominic Monaghan, również wywołał wiele kontrowersji ze względu na sceny przemocy domowej, choć reżyser Joseph Kahn twierdził, że nie miał na celu gloryfikacji, lecz ukazanie, jak destrukcyjne mogą być takie relacje. Wideo przedstawiało cykl przemocy, od namiętności po brutalne kłótnie i chwile żalu, co odzwierciedlało rzeczywistość wielu ofiar. Piosenka, która trafiła na szczyty list przebojów w 22 krajach i stała się najlepiej sprzedającym się singlem Eminema, sprzedając ponad 12 milionów kopii w USA, nie tylko przyniosła artystom sukces komercyjny, ale przede wszystkim sprowokowała szeroką dyskusję na temat przemocy domowej. Wielu krytyków uznało ją za "jeden z najbardziej angażujących utworów" z albumu Recovery, chwaląc zdolność Eminema do analizowania problemu z różnych perspektyw i jego "dojrzałość" w podejściu do tematu. Rihanna nagrała później "Love the Way You Lie (Part II)", opowiedziane głównie z jej perspektywy, co dodatkowo wzmocniło przesłanie utworu. Mimo różnych interpretacji, piosenka niezaprzeczalnie poruszyła ważny społecznie temat, zmuszając słuchaczy do konfrontacji z mroczną stroną miłości i dynamiką toksycznych relacji.