Interpretacja Żółta taksówka - Daria Zawiałow

„Żółta taksówka” Darii Zawiałow to utwór głęboko zakorzeniony w osobistych doświadczeniach artystki, stanowiący refleksyjną podróż przez ulice Nowego Jorku, ale przede wszystkim – przez meandry tęsknoty i samotności. Piosenka, wydana 14 maja 2021 roku, jest trzecim singlem promującym album „Wojny i Noce”, który miał swoją premierę 11 czerwca 2021 roku. Daria Zawiałow jest autorką zarówno tekstu, jak i współkompozytorką muzyki do tego utworu, tworzonego w duecie z Michałem Kush’em.

Tekst piosenki maluje obraz miasta pełnego kontrastów – z jednej strony pulsującego życiem, „neonów żółtym błyskiem” i „tłumem ludzi”, z drugiej, dla podmiotu lirycznego, naznaczonego dojmującą pustką. Nowy Jork, ze swoimi ikonicznymi miejscami jak Empire State Building (ESB), skrzyżowanie Czternastej i Ósmej Alei, Delacorte Theater, Central Park (Upper East) czy Soho, staje się tłem dla wewnętrznego rozdarcia. Jak sama Daria Zawiałow przyznała w wywiadach, Nowy Jork, który dla wielu jest miastem idyllicznym, nie był dla niej miłością od pierwszego wejrzenia. Artystka wspomina „okropny zapach” i „słońce ukryte za budynkami” po wysiadaniu z żółtej taksówki na Manhattanie, opisując swoje początkowe poczucie zagubienia. Dopiero później rozwinął się jej „romans z tym miastem”, a tęsknotę za nim wyraziła w twórczości.

Centralnym motywem utworu jest nieobecność ukochanej osoby, wyrażona w powtarzającym się refrenie: „Co mi z tej miłości, gdy nie ma Cię tu?”. Podmiot liryczny, przemierzając miasto w żółtej taksówce, z „jednodolarówką” w ręku i wzrokiem spuszczonym, wydaje się być obserwatorem, a nie uczestnikiem życia metropolii. Nawet gdy „oczy świecą się na złoto”, jest to blask zewnętrzny, szybko przykryty wewnętrznym cieniem. Sceny takie jak „senni ludzie łapiący swoje chwile pośród drzew” czy „kochankowie, którzy mnie nie widzą, ja nie widzę ich” podkreślają alienację i poczucie bycia poza nawiasem wspólnego szczęścia. Czerwone neony Soho i „syczuański sen” mogą symbolizować momenty intensywniejszych, być może surrealistycznych odczuć, które jednak nie przynoszą ukojenia. Pytanie „Tylko co to niesie mi, gdy muszę sama śnić?” boleśnie oddaje samotność w snach i pragnieniach.

W końcowych zwrotkach utwór wchodzi w niemal oniryczny wymiar. Pojawienie się „cienia Dakoty” (budynku znanego m.in. z historii Johna Lennona) dodaje warstwie lirycznej melancholii i symboliki straty. Moment, w którym podmiot liryczny „na środku mostu nagle widzi Cię”, a potem „łapiesz mnie za rękę, most zapada się”, jest kulminacją emocjonalną. Może to być chwilowa iluzja, ostatnia nadzieja, która natychmiast się rozpada, symbolizując ostateczne pożegnanie z miłością lub z marzeniem o niej. To zjawisko zaciera granicę między jawą a snem, co potęguje wrażenie bezpowrotnej utraty.

„Żółta taksówka” to nie tylko opowieść o Nowym Jorku, ale przede wszystkim o uniwersalnym uczuciu tęsknoty i osobistej refleksji. Warstwa liryczna utworu jest zapowiadana jako jedna z najbardziej osobistych w karierze Darii Zawiałow, co znajduje potwierdzenie w intymnym tonie i głębi emocjonalnej tekstu. Utwór, pomimo melancholijnego wydźwięku, został doceniony przez słuchaczy, czego dowodem jest uzyskanie statusu złotego singla, sprzedając się w liczbie ponad 25 tysięcy kopii w Polsce. Cały album „Wojny i Noce” czerpie inspiracje z japońskiej kultury, a szata graficzna towarzysząca singlowi i płycie odwołuje się do mangi i anime, za którą odpowiada Agnieszka Gokunobaka Szajewska. Jednakże w „Żółtej taksówce” to Nowy Jork, z jego dymem, neonami i mostami, staje się głównym bohaterem, a właściwie cichym świadkiem wewnętrznej walki z samotnością i nieobecnością.