Interpretacja Laura - Daria Zawiałow

Utwór "Laura" Darii Zawiałow, wzbogacony gościnnym udziałem Sokoła, to głęboko poruszająca opowieść o uwikłaniu w toksyczny związek, charakteryzujący się cierpieniem, samotnością i opuszczeniem. Wydana 25 listopada 2022 roku jako singiel, a następnie włączona do deluxe edycji albumu "Wojny i Noce", piosenka stanowi emocjonalny portret walki z destrukcyjnym uczuciem, które niczym widmo powraca, by dręczyć.

Już pierwsze wersy tekstu wprowadzają słuchacza w mroczny i klaustrofobiczny świat wewnętrznego bólu. Słowa "Patrz / Zasłaniam oczy / W dłonie chowam twarz / Mam na szyi pętlę / Pod palcami strach" malują obraz bezbronności i uwięzienia. Narratorka czuje się przytłoczona, na granicy wytrzymałości, prosząc niemal o dobicie ostatnim tchnieniem, co symbolizuje jej całkowite wyczerpanie emocjonalne w relacji, która zdaje się ją dusić. To wołanie jest "niemym wrzaskiem", co podkreśla poczucie niezrozumienia i samotności w cierpieniu.

Kluczowym momentem utworu jest fraza "Leżę tu jak Laura". Dzięki informacjom towarzyszącym premierze utworu i teledysk, wiemy, że tytułowa Laura to nie tyle konkretna osoba, co metafora powracającej z zaświatów bohaterki, która wraca na miejsce zbrodni, aby zemścić się na swoim oprawcy. Ta interpretacja, zaproponowana przez reżyserkę klipu Nastazję Gonerę, nadaje piosence wymiar onirycznego horroru, w którym ofiara wraca, by stawić czoła swoim demonom. To symboliczny obraz kobiety, która, choć zdaje się być martwa emocjonalnie ("Obok mego ciała / Ptaki wiją gniazda / Płacze na mnie deszcz"), znajduje w sobie siłę na swoiste zmartwychwstanie lub próbę zakończenia cyklu bólu. Odniesienie do miejsca nagrania teledysku, tego samego domu, w którym powstał klip do utworu "Kaonashi", dodatkowo zacieśnia związek z tematyką toksycznych związków i przemocy, która była przewodnim motywem albumu "Wojny i Noce".

Refren i kolejne zwrotki Darii Zawiałow eksplorują motywy przemijania, nadziei na koniec cierpienia i transformacji. "Może dziś ostatni niosę dzień / Na progu czeka zmierzch" to echo zmęczenia i pragnienia ostatecznego pożegnania z dręczącym stanem. Wizje stania się "nostalgią zapłakanych miejsc" lub "cichym widmem" podkreślają poczucie zniknięcia i rozmycia tożsamości w obliczu nieustającego bólu. Ta niepewność, czy to już koniec, czy tylko kolejny etap w cyklu cierpienia, jest wszechobecna. Słowa "Nie wiem czy kolejny zniosę raz / Nie wiem jak" są wyrazem totalnego wyczerpania i braku perspektyw.

Wersja z Sokołem dodaje utwowi warstwę konfrontacji i brutalnej szczerości, charakterystycznej dla rapera. Jego wejście jest jak opis zewnętrznego obserwatora, a jednocześnie uczestnika tej destrukcyjnej relacji. "Znów żegnam cię po raz tysięczny / Twój jedyny wierny towarzysz / Wracasz wciąż z chęci zemsty / I znowu się wewnątrz poparzysz" to bezlitosny obraz powtarzalności i wzajemnego ranienia. Opis "Zwęglone serce mordercy / Co ginie od własnych pułapek" sugeruje, że w toksycznym związku obie strony są zarówno ofiarami, jak i oprawcami, uwięzionymi w spirali autodestrukcji. Sokół otwarcie odnosi się do chwilowej ulgi i pozornego gaszenia konfliktów poprzez intymność fizyczną: "Seks gasi ogień awantur jak woda", co podkreśla patologiczne mechanizmy przetrwania w tej relacji. Jego wers wzmacnia wrażenie beznadziei, wskazując na brak możliwości powrotu do przeszłości ("Nie mamy szansy na wczoraj") i życie w nieustannym oczekiwaniu na ulotne "jutro".

"Laura" to zatem nie tylko opowieść o indywidualnym cierpieniu, ale także symboliczna narracja o przemocy emocjonalnej i cykliczności bólu w patologicznych związkach. Jest to piosenka o trudnym pożegnaniu – nie tylko z osobą, ale przede wszystkim z destrukcyjnym wzorcem, który niczym tytułowa Laura, powraca z zaświatów, by ponownie zawładnąć życiem. To poruszający apel o odwagę do zerwania z tym, co rani, nawet jeśli wydaje się to niemożliwe.