Interpretacja Laissez moi Danser - Dalida

Piosenka „Laissez-moi danser” (znana również jako „Monday, Tuesday”), wykonana przez niezapomnianą Dalidę, to hymn wolności, radości i ucieczki od codziennej rutyny, który stał się jednym z największych przebojów epoki disco i najbardziej znaczącym sukcesem Dalidy we Francji w 1979 roku. Utwór, który podbił listy przebojów w 1979 roku, osiągnął status numeru jeden i okazał się największym sukcesem Dalidy w okresie disco we Francji. Sprzedał się w ponad 400 000 egzemplarzy we Francji i odniósł sukces w całej Europie.

Tekst rozpoczyna się od z pozoru prozaicznego stwierdzenia: „Monday, Tuesday / Day after day life slips away” (Poniedziałek, wtorek / Dzień po dniu życie przemija). To wprowadzenie od razu osadza słuchacza w realiach powszedniego istnienia, gdzie każdy kolejny tydzień zaczyna się tak samo, a czas nieubłaganie ucieka. Jednak zamiast poddać się tej monotonii, podmiot liryczny, czyli Dalida, deklaruje zupełnie inną filozofię: „Monday it's just another morning / Tuesday i only feel like living / Dancing along with every songs” (Poniedziałek to tylko kolejny poranek / We wtorek czuję, że po prostu żyję / Tańcząc do każdej piosenki). To wyraźna deklaracja wyboru życia świadomego, radosnego, celebrowanego przez taniec i muzykę, jako antidotum na szarą rzeczywistość.

Dalsze wersy wzmacniają to przesłanie, malując obraz życia beztroskiego i pełnego pasji: „Moi je vis d'amour et de danse / Je vis comme si j'étais en vacances / Je vis comme si j'étais éternelle / Comme si les nouvelles étaient sans probl\u00e8mes” (Ja żyję miłością i tańcem / Żyję, jakbym była na wakacjach / Żyję, jakbym była wieczna / Jakby złe wiadomości nie istniały). Dalida kreuje tu wizję istnienia, w którym miłość, taniec i śmiech są siłami napędowymi, pozwalającymi ignorować trudności i żyć z poczuciem nieskończoności. Jest to rodzaj świadomego eskapizmu, gdzie radość i optymizm są obierane jako tarcza przed życiowymi troskami. Fraza „J'ai tout le temps d'écrire mes m\u00e9moires / D'\u00e9crire mon histoire \u00e0 l'encre bleue” (Mam cały czas, by pisać moje pamiętniki / Pisać moją historię niebieskim atramentem) dodaje nutę refleksji, sugerując, że to życie, choć pełne zabawy, jest także bogate w doświadczenia, warte uwiecznienia, być może z lekkim sentymentalnym lub melancholijnym zabarwieniem, symbolizowanym przez „niebieski atrament”.

Centralnym punktem utworu jest powtarzający się refren „Laissez-moi danser, laissez-moi / Laissez-moi danser, chanter en libert\u00e9 tout l'\u00e9t\u00e9 / Laissez-moi danser, laissez-moi / Aller jusqu'au bout du r\u00eave” (Pozwólcie mi tańczyć, pozwólcie mi / Pozwólcie mi tańczyć, śpiewać w wolności przez całe lato / Pozwólcie mi tańczyć, pozwólcie mi / Iść aż do kresu snu). To jest gorące, usilne wezwanie o swobodę ekspresji, o prawo do podążania za swoimi pragnieniami i realizowania marzeń, bez ograniczeń. Lato, jako symbol słońca, wakacji i beztroski, idealnie wpisuje się w ten kontekst.

Warto zauważyć, że Dalida wplata w tekst również element ryzyka: „Moi, je vis d'amour et de risque / Quand \u00e7a ne va pas, je tourne le disque / Je vais, je viens, j'ai appris \u00e0 vivre / Comme si j'étais libre et en \u00e9quilibre” (Ja żyję miłością i ryzykiem / Kiedy coś jest nie tak, odwracam płytę / Idę, przychodzę, nauczyłam się żyć / Jakbym była wolna i w równowadze). To świadczy o dojrzałej postawie wobec życia, gdzie ryzyko jest akceptowane, a umiejętność „odwrócenia płyty” (czyli zmiany perspektywy, rozpoczęcia od nowa) jest kluczowa dla utrzymania wewnętrznej wolności i równowagi.

Ciekawostką jest geneza utworu. Piosenka została napisana przez Toto Cutugno i Cristiano Minellono, pierwotnie w języku włoskim pod tytułem „Voglio l'anima” (Chcę duszy) i wydana przez Cutugno w 1978 roku, choć bez większego sukcesu we Włoszech. To brat i producent Dalidy, Orlando, dostrzegł w niej potencjał i zaproponował Dalidzie francuską adaptację. Pierre Delanoë napisał francuskie słowa, a dzięki nowej, dyskotekowej aranżacji, narodziło się „Laissez-moi danser”. Co więcej, Dalida początkowo nie chciała śpiewać tej piosenki. Jej niechęć mogła wynikać z ówczesnych poszukiwań artystycznych lub osobistych zawirowań, jednak po namowach zmieniła zdanie. Ten wybór okazał się strzałem w dziesiątkę, katapultując utwór na szczyty list przebojów.

„Laissez-moi danser” stało się flagowym utworem Dalidy w okresie disco, a sama artystka nagrała go również w wersjach angielskiej („Let Me Dance Tonight”) i hiszpańskiej („Déjame bailar”), co przysporzyło jej międzynarodowej sławy. Utwór był integralną częścią jej koncertów, w tym spektakularnego show w paryskim Palais des Sports, gdzie towarzyszyło jej trzydziestu muzyków i dwunastu tancerzy. Nawet po latach piosenka pozostaje popularna, doczekała się remixu Marca Cerrone w 2001 roku, który odniósł sukces w klubach nocnych. Była również używana jako hymn francuskiej edycji programu Star Academy w 2004 roku, osiągając pierwsze miejsce na listach sprzedaży we Francji, co świadczy o jej ponadczasowym charakterze i uniwersalnym przesłaniu. W 2017 roku utwór ponownie wszedł do Top 100 hitparady we Francji.

Podsumowując, „Laissez-moi danser” to nie tylko chwytliwy utwór disco, ale głębokie przesłanie o radości życia, wolności i sile marzeń. Dalida, choć początkowo sceptyczna, ostatecznie uczyniła z niego jeden ze swoich najbardziej rozpoznawalnych symboli, utrwalając w nim swoją niezwykłą zdolność do transformacji i wiecznego odradzania się na scenie, zawsze z uśmiechem i w tańcu.