Interpretacja You Never Can Tell - Chuck Berry

„You Never Can Tell” Chucka Berry’ego to porywająca opowieść, która w swej lekkości i melodyjności kryje głęboką refleksję nad nieprzewidywalnością życia i trwałością młodzieńczego uczucia. Piosenka, napisana przez króla rock and rolla w niecodziennych okolicznościach – podczas pobytu w federalnym więzieniu na początku lat 60. za naruszenie ustawy Manna – stanowi fascynujący przykład jego geniuszu narracyjnego. Po dwudziestu miesiącach odsiadki, Berry wydał ten utwór w 1964 roku na albumie St. Louis to Liverpool, a ten szybko stał się jego ostatnim hitem w Top 40 aż do „My Ding-a-Ling” w 1972 roku.

Tekst piosenki maluje obraz młodzieńczego ślubu Pierre’a i Mademoiselle, pary, której starsi życzą dobrze, choć z pewnym, typowym dla starszych pokoleń, sceptycyzmem. Narrator z czułością opisuje ich skromne, lecz szczęśliwe początki: umeblowane dwupokojowe mieszkanie z wyprzedaży w Roebuck, lodówkę typu „Coolerator” (popularna marka z lat 50.) wypełnioną gotowymi obiadami i piwem imbirowym. Co ciekawe, Berry sam stworzył słowo „coolerator”, aby lepiej pasowało do rytmu i metrum utworu, co podkreśla jego niesamowity zmysł językowy i dbałość o detale tekstowe. Para, mimo braku obfitości, szybko odnajduje radość w prostych przyjemnościach, takich jak ich ogromna kolekcja siedmiuset płyt z muzyką rockową, rhythm and bluesową i jazzową, puszczaną na gramofonie hi-fi.

Kluczowym elementem utworu jest powtarzający się refren: „„C'est la vie”, say the old folks, it goes to show you never can tell”. To francuskie wyrażenie, oznaczające „takie jest życie”, wypowiadane przez „starych ludzi”, stanowi ironiczny komentarz do losu młodej pary. Wyraża ono lekkość w akceptacji życiowych niespodzianek i podkreśla, że przyszłość jest zawsze niepewna i pełna nieoczekiwanych zwrotów. Chuck Berry, pisząc ten tekst, pokazał się jako bystry obserwator życia, z humorem i bystrością relacjonując dynamikę międzypokoleniową i nieoczekiwany sukces młodej miłości. Zamiast przedstawiać typową dla wielu piosenek opowieść o młodej parze, która napotyka trudności, Berry ukazuje historię, w której bohaterowie doskonale sobie radzą, umacniając swoją miłość.

Z biegiem czasu Pierre i Mademoiselle osiągają pewien dobrobyt, kupując „podrasowaną dorożkę” – wiśniowego Forda z 1953 roku – i jadą nim do Nowego Orleanu, aby celebrować swoją rocznicę w miejscu, gdzie wzięli ślub. Ta podróż do Nowego Orleanu, miasta silnie związanego z kulturą francuską i korzeniami jazzu, pogłębia francuski motyw przewodni piosenki, który jest subtelnie obecny w imionach bohaterów.

W warstwie muzycznej, „You Never Can Tell” wyróżnia się ikonowym motywem fortepianowym zagranym przez Johnniego Johnsona, który był integralną częścią brzmienia Chucka Berry’ego. Co ciekawe, gitara Berry’ego, choć zwykle dominująca, schodzi tu na drugi plan, ustępując miejsca właśnie fortepianowi i saksofonowi, co łączy rock and roll z jego jazzowymi korzeniami. Sama melodia fortepianu była inspirowana hitem Mitchella Toroka z 1953 roku, „Caribbean”.

Prawdziwy renesans popularności piosenki nastąpił w 1994 roku, kiedy została ona wykorzystana w kultowym filmie Quentina Tarantino, „Pulp Fiction”. Scena konkursu tańca twista, w której Vincent Vega (John Travolta) i Mia Wallace (Uma Thurman) prezentują swoje ruchy w barze Jack Rabbit Slim’s, stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych scen w historii kina. Tarantino celowo wybrał ten utwór, wskazując, że francuskie imiona Pierre i Mademoiselle nadają scenie „wyjątkowy klimat sekwencji tanecznej rodem z francuskiej Nowej Fali lat 50.”.

Poza „Pulp Fiction”, piosenka doczekała się wielu coverów, między innymi Emmylou Harris, która w 1977 roku nagrała swoją wersję zatytułowaną „(You Never Can Tell) C'est La Vie”, odnoszącą sukces na listach przebojów country. Utwór był również wykonywany przez takich artystów jak Bob Seger czy Bruce Springsteen. Nawet słynny pisarz Stephen King odwoływał się do piosenki w swoich powieściach, w tym w „Rose Madder” (1995) i „Instytucie” (2019), podkreślając jej uniwersalny przekaz o zaskakującym biegu życia.

„You Never Can Tell” to nie tylko prosta piosenka o młodej miłości, ale także świadectwo niezwykłego talentu narracyjnego Chucka Berry’ego. Mimo że powstała w okresie osobistych trudności artysty, emanuje ona optymizmem, urokiem i głębokim zrozumieniem ludzkiego losu. Jej ponadczasowość i zdolność do rezonowania z kolejnymi pokoleniami, co widać w jej ponownym ożywieniu w kinie, utwierdzają jej miejsce jako jednego z niekwestionowanych klasyków rock and rolla.