Interpretacja Proszę kochanie - Cezik

Piosenka Cezika "Proszę kochanie" to satyryczne spojrzenie na dynamikę partnerską, gdzie z przymrużeniem oka przedstawione są typowe konflikty domowe i stereotypowe role płciowe. Utwór, który ukazał się na debiutanckiej płycie artysty pt. "Ambiwalnięty" w 2018 roku, jest doskonałym przykładem jego twórczości – łączy prostotę tekstową z ironicznym humorem i muzyczną swobodą. Cezik, znany wcześniej głównie z internetowych przeróbek i pastiszy, w swoich autorskich utworach zachowuje charakterystyczny dla siebie styl, nie unikając przyziemnych tematów i szczerości, często podszytej autoironią.

Głównym motywem utworu jest nierówna dystrybucja obowiązków domowych i emocjonalnych w związku. Pierwsza część piosenki to monolog, w którym jedna ze stron (interpretowana powszechnie jako głos kobiety, aczkolwiek Cezik często bawi się konwencją) wyraża szereg żądań i oczekiwań wobec partnera. Lista zadań jest długa i obejmuje codzienne czynności takie jak rozwieszanie prania, wynoszenie śmieci, zakupy (z precyzyjnym wskazaniem rodzaju sera), sprzątanie całego mieszkania, a nawet zajmowanie się dziećmi. Partnerka nie prosi o kwiaty, ale z sarkazmem przypomina o rocznicy, domagając się bezinteresownego romantyzmu, niezwiązanego z intencjami fizycznymi. Frustracja jest wyraźna, zwłaszcza w wersach: „Pamiętasz o praniu? (hm?) / Ogarnia mnie senność / Więc szybko zrób mi przyjemność / Zmieniając pościel / Wciąż czeka uprana, idź rozwieś / Bo zwlekasz od rana”. Te fragmenty podkreślają narastającą irytację spowodowaną prokrastynacją i brakiem zaangażowania drugiej strony.

Odpowiedź na te żądania przychodzi w refrenie, który jest głosem partnera – uosobienia lenistwa i kunktatorstwa. „Nie umiem sprostać wymogom twym / Bo jestem bardzo słaby / Chcę sobie pospać / Nie katuj mnie / Bo z bólu zacznę krwawić”. Ta linia obrony jest celowo przerysowana, by wywołać efekt komiczny. Bohater zrzuca z siebie odpowiedzialność, udając słabość i wręcz ofiarę. Kluczowe jest jednak jego dalsze usprawiedliwienie: „I spójrz na to z drugiej strony / Twój los mógłby być znacznie gorszy / Mogłem być chamem co w gębę Cię bije / I każdą piątkową noc spędza w kasynie / A moją pasją jest odpoczynek”. W kolejnych zwrotkach partner idzie o krok dalej, porównując się do narkomana, alkoholika, a nawet do „świrem co więzi Cię w szopie, dewiantem, na baby psem lub mizoginem”. Ta gradacja absurdalnych porównań jest mistrzowskim zabiegiem satyrycznym, który ma na celu zrelatywizowanie własnych przewinień i przedstawienie się jako "mniejsze zło". W ten sposób bohater próbuje manipulować partnerką, sugerując, że powinna być wdzięczna za to, że ma go, "tylko" leniwego, a nie kogoś znacznie gorszego.

Cezik w swojej twórczości często wciela się w różne osobowości – szczere, aroganckie, niepewne siebie, a czasem niezbyt bystre – i choć teksty nie są w pełni autobiograficzne, przyznaje, że utożsamia się z każdym z bohaterów, nie będąc z tego przesadnie dumnym. To podejście doskonale widać w "Proszę kochanie", gdzie obie perspektywy są przedstawione z dużą dawką ironii. Piosenka, choć zabawna, trafnie punktuje pewne dysfunkcje w relacjach: unikanie odpowiedzialności, emocjonalny szantaż i próby usprawiedliwiania własnych niedociągnięć poprzez porównywanie się do skrajnie negatywnych przykładów.

Muzycznie utwór, podobnie jak cała płyta "Ambiwalnięty", czerpie z różnych gatunków – można usłyszeć elementy jazzu, bluesa, funku czy rock'n'rolla. Cezik stawia na łatwe w odbiorze, chwytliwe melodie, które nie są przesadnie banalne, a jednocześnie pozostają nieprzekombinowane. Profesjonalny zespół muzyków wspiera artystę, dodając aranżacjom klasy, często z dowcipnymi wstawkami (chórki), które wzmacniają komediowy wydźwięk tekstów. "Proszę kochanie" to przykład, jak Cezik potrafi połączyć lekkie, humorystyczne teksty z bogatą warstwą muzyczną, tworząc utwór, który bawi, ale też daje do myślenia o codziennych aspektach życia we dwoje. Ten utwór został nawet określony jako jeden z ulubionych przez niektórych fanów. Ostatecznie, "Proszę kochanie" to słodko-gorzka oda do domowej prozy, w której absurd goni absurd, a główną pasją jednego z partnerów pozostaje niezmiennie... odpoczynek.