Interpretacja Thundercrack - Bruce Springsteen

„Thundercrack” Bruce’a Springsteena to utwór przesiąknięty surową energią wczesnego E Street Band, będący świadectwem jego dynamicznych koncertów z początku lat 70. Napisany w połowie 1972 roku, szybko stał się flagowym „zamykaczem” występów, mającym na celu pozostawienie publiczności w stanie oszołomienia. Sam Springsteen w wywiadzie dla Mojo w 1999 roku wspominał, że utwór „kończył się trzy, cztery razy – nie wiedziałeś, dokąd zmierzał. Był to po prostu wielki, epicki finał koncertu, który miał sprawić, że publiczność zaniemówi”.

Tekst piosenki maluje obraz kobiety, która jest uosobieniem dzikiej, nieokiełznanej siły i zmysłowości. Narrator opisuje ją za pomocą sugestywnych metafor: „Her brains they rattle and her bones they shake / Whoah, she's an angel from the Innerlake” – te słowa, będące również wczesnym tytułem roboczym utworu, od razu wprowadzają element niemal mistyczny, łączący ziemską wibrację z anielską, choć tajemniczą naturą. Fraza „Thundercrack, baby's back” z refrenu sygnalizuje powrót tej enigmatycznej postaci, a powtarzające się pragnienie, by „tell me how she really feels”, sugeruje niewypowiedziane emocje i głębokie, może burzliwe, relacje.

Centralnym motywem utworu jest taniec, który jednak, jak zauważają krytycy, jest metaforą znacznie intymniejszego, sypialnianego spotkania. „She moves up, she moves back / Out on the floor there just is no one cleaner” oraz „She slips, she slides, she slops, she bops, she bumps, she grinds” – te wersy nie opisują jedynie figur tanecznych, ale erotyczny ruch, magnetyczną obecność i zdolność do całkowitego zawładnięcia przestrzenią i obserwatorem. Kobieta z Bronxu, z „sercem baleriny”, ale o ulicznym pochodzeniu, łączy w sobie grację z surową, fizyczną ekspresją, przyciągając nawet „dance hall hacks” z „west side of the tracks”, którzy „move in close to catch her timin'”. Jej taniec jest tak porywający, że nawet ci, którzy zazwyczaj jedynie obserwują, chcą stać się jego częścią.

Intrygującym aspektem jest historia powstania i wydania „Thundercrack”. Mimo że był to ulubieniec publiczności i ważny element wczesnych koncertów, utwór nie znalazł się na żadnym z pierwszych albumów studyjnych Springsteena. Był nagrywany podczas sesji do The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle w 1973 roku w 914 Sound Studios, a nawet rozważany do Born to Run. Ostatecznie jednak został pominięty. Springsteen wyjaśnił, że na drugiej płycie zabrakło miejsca dla dwóch tak silnych „zamykaczy show” jak „Thundercrack” i „Rosalita (Come Out Tonight)”. Co ciekawe, oba utwory, jak donoszą źródła, inspirowane były tą samą osobą – ówczesną dziewczyną Bruce’a, Diane Lozito.

Dopiero w 1998 roku, w ramach box setu Tracks, „Thundercrack” ujrzał światło dzienne jako oficjalne wydawnictwo studyjne. Proces jego ukończenia dla tej kompilacji jest sam w sobie ciekawostką. Bruce Springsteen odnalazł starą wersję nagrania i postanowił ją dokończyć, zapraszając Vini Lopeza, oryginalnego perkusistę E Street Band, do ponownego nagrania chórek. Lopez, który w tym czasie pracował jako caddy master na polu golfowym, bezbłędnie przypomniał sobie swoje partie wokalne, tak jakby czas się zatrzymał. To wydarzenie podkreśla autentyczność i ponadczasową energię utworu.

W końcowych zwrotkach narrator wyznaje: „My heart's wood, she's a carpenter”, co symbolizuje jego podatność i wrażliwość na jej wpływ, zdolność tej kobiety do kształtowania jego uczuć i życia. Jest „aniołem w nocy”, a „what she does is alright” – co ponownie uwypukla jej magnetyzm i akceptację jej natury, niezależnie od jej potencjalnej „dzikości”. Piosenka kulminuje w powtarzającym się wezwaniu „Dance with me, partner, 'til the dawn”, które jest zarówno prośbą o kontynuację tańca, jak i metaforycznym zaproszeniem do pozostania w tej intensywnej relacji, do wyczerpania każdej kropli jej ekscytacji, aż do samego świtu.

„Thundercrack” to więc nie tylko hymn do zmysłowej, porywającej kobiety, ale także nostalgiczne spojrzenie na młodzieńczą energię, wolność i nieokiełznaną radość życia, charakterystyczną dla wczesnej twórczości Bruce’a Springsteena i jego zespołu, zanim stali się ikonami rocka. To „surowa i luźna” kompozycja, która stanowiła fundament dla późniejszych, bardziej dopracowanych „eposów” koncertowych, takich jak „Kitty’s Back” czy „Rosalita (Come Out Tonight)”. Nawet po latach, powrót tego utworu do setlist, choć początkowo z mieszanymi reakcjami widowni na jego „ekscentryczność”, zawsze wywoływał entuzjazm wśród hardcore’owych fanów, którzy pamiętają jego historyczne znaczenie i pierwotną, nieokiełznaną moc.