Interpretacja Streets Of Philadelphia - Bruce Springsteen

„Streets of Philadelphia” Bruce’a Springsteena to przejmująca ballada, która w niezwykle intymny sposób oddaje ból, izolację i fizyczne wyniszczenie człowieka umierającego na AIDS. Piosenka, napisana specjalnie na potrzeby filmu Philadelphia z 1993 roku, opowiada o losach Andrew Becketta, prawnika, który zostaje zwolniony z pracy z powodu choroby i homoseksualizmu, stając się jednym z pierwszych mainstreamowych obrazów walki z HIV/AIDS w kinie. Sam Springsteen wciela się w perspektywę chorego, co widać już od pierwszych wersów: „I was bruised and battered, I couldn't tell what I felt, I was unrecognizable to myself, I saw my reflection in a window, I didn't know my own face” (Byłem posiniaczony i poturbowany, nie wiedziałem, co czuję, byłem dla siebie nierozpoznawalny, widziałem swoje odbicie w oknie, nie znałem własnej twarzy). Te słowa doskonale oddają poczucie utraty tożsamości i fizycznego rozpadu, jakiego doświadczają chorzy.

Jonathan Demme, reżyser filmu, zwrócił się do Springsteena z prośbą o stworzenie utworu, który „zagrałby w centrach handlowych”, pragnąc dotrzeć z przesłaniem filmu do jak najszerszej publiczności. Springsteen, choć początkowo nie czuł się pewnie w pisaniu piosenek filmowych, zainspirował się sekwencją otwierającą film, pokazującą ulice Filadelfii. Ostatecznie, jak sam przyznał, powstał utwór o „małym, delikatnym rytmie”, który przesłał Demme’owi jako niedokończone demo. Reżyser był poruszony do łez i uznał, że piosenka jest perfekcyjna. Springsteen wspominał, że utwór pisał, opierając się na wcześniejszych tekstach o śmierci bliskiego przyjaciela, jednak nie pasowały one do rockowego brzmienia, więc zmienił styl na bardziej delikatny.

Tekst piosenki rozwija motywy wyniszczenia i samotności. Wersy „I walked the avenue 'till my legs felt like stone, I heard the voices of friends vanished and gone” (Szedłem aleją, aż moje nogi stały się jak kamień, słyszałem głosy przyjaciół, którzy zniknęli i odeszli) malują obraz fizycznego cierpienia i mentalnego prześladowania przez wspomnienia utraconych relacji. Choroba, symbolizowana przez „czarną i szepczącą jak deszcz krew w żyłach”, staje się wewnętrznym, niszczącym elementem, a miasto Filadelfia staje się miejscem udręki i bezdomności.

Piosenka podkreśla również brak nadziei i rezygnację. Słowa „Ain't no angel gonna greet me. It's just you and I my friend.” (Nie przywita mnie żaden anioł. Tylko ty i ja, mój przyjacielu) sugerują ostateczne zerwanie z życiem i samotne stawienie czoła śmierci, jedynie w towarzystwie drugiego człowieka, który być może sam mierzy się z podobnym losem. Frazę „My clothes don't fit me no more, I walked a thousand miles Just to slip the skin” (Moje ubrania już na mnie nie pasują, przeszedłem tysiąc mil, by zrzucić tę skórę) można interpretować jako obraz drastycznej utraty wagi i poczucia obcości we własnym ciele, typowej dla zaawansowanych stadiów AIDS. „Zrzucić skórę” staje się metaforą odchodzenia, zarówno fizycznego, jak i psychicznego.

W finale utwór osiąga punkt kulminacyjny w prośbie o akceptację i współczucie: „So receive me brother with your faithless kiss, Or will we leave each other alone like this On the streets of Philadelphia” (Więc przyjmij mnie, bracie, swoim niewiernym pocałunkiem, albo zostawimy się tak sami na ulicach Filadelfii). „Niewierny pocałunek” to potężna metafora, która może symbolizować zarówno pocałunek Judasza, zdradę, jak i pocałunek niosący ryzyko, ale jednocześnie – jedyny możliwy gest bliskości w obliczu odrzucenia i strachu. Piosenka stała się hitem na całym świecie, szczególnie w Europie, i zdobyła wiele prestiżowych nagród, w tym Oscara za Najlepszą Piosenkę Oryginalną oraz cztery nagrody Grammy (Piosenka Roku, Najlepsza Piosenka Rockowa, Najlepsze Męskie Wykonanie Rockowe i Najlepsza Piosenka Napisana Specjalnie dla Filmu lub Telewizji). Bruce Springsteen stał się pierwszym artystą rock’n’rollowym, który zdobył Oscara w tej kategorii. W swoim przemówieniu Oscarowym żartował: „To pierwsza piosenka, jaką napisałem do filmu, więc chyba teraz będzie już tylko gorzej”. To poruszające świadectwo ludzkiego cierpienia i poszukiwania godności w obliczu śmiertelnej choroby przyczyniło się do zwiększenia świadomości na temat AIDS i zmniejszenia piętna związanego z chorobą. W wywiadach Springsteen podkreślał, jak wiele osób podchodziło do niego, mówiąc, że piosenka „coś dla nich znaczyła” po stracie bliskich na AIDS. Utwór po dziś dzień pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i wpływowych hymnów humanizujących doświadczenie choroby i izolacji.