Piosenka "Black Moon" zespołu Black Sabbath, pochodząca z ich czternastego albumu studyjnego Headless Cross z 1989 roku, to głęboka podróż w otchłań mroku, rozpaczy i ostatecznego odrzucenia tradycyjnego porządku niebiańskiego na rzecz kuszącej, piekielnej obietnicy. Album Headless Cross jest często postrzegany jako jeden z najmroczniejszych w dyskografii Black Sabbath, zwłaszcza w erze z wokalistą Tonym Martinem, który jest autorem tekstu do "Black Moon". Martin wspominał, że napisał i zaśpiewał słowa do utworu w zaledwie jeden dzień, kiedy zespół miał gotowy utwór instrumentalny. Muzykę skomponowali Tony Iommi, Geoff Nicholls, Eric Singer i Dave Spitz, z Martinem przypisanym również do kompozycji.

Tekst rozpoczyna się od natychmiastowego wprowadzenia w atmosferę grozy i niepokoju: "Oh the devil is rising with the moon, He cries and my blood runs cold". Obraz diabła wschodzącego wraz z księżycem natychmiast ustanawia kosmiczny wymiar zła, które przenika duszę narratora, wywołując fizyczną reakcję – krew staje się zimna. Ciemność jest tu absolutna, „nigdy mrok nie był tak czarny”, co podkreśla poczucie beznadziei i braku ucieczki: "No light and nowhere to go". Narrator jest zagubiony i osamotniony, jego duch płacze za miłością, zmęczony byciem sam. To osamotnienie i duchowy głód stają się gruntem dla bardziej złowrogiego wezwania. Wspomina o „Nim”, który przyszedł tu kraść, a odbiorca jest „Jego złodziejem dusz”, co może sugerować, że narrator czuje się wykorzystany lub że jego bliska osoba stała się narzędziem sił nieczystych.

Refren wprowadza centralny symbol utworu: „I see a Black Moon rising, and it's calling out my name”. Czarny Księżyc, w odróżnieniu od jasnego, symbolizuje coś ponurego, nienaturalnego, a nawet apokaliptycznego. To nie tylko astronomiczne zjawisko, ale potężna, mroczna siła, która aktywnie wzywa narratora, czyniąc go adresatem tego złowrogiego przeznaczenia. Uczucie bycia „ślepcem, zagubionym i zdezorientowanym” jest intensywne, lecz narrator deklaruje, że „ciemność nie zawoła go już więcej”, co mogłoby sugerować wyzwolenie, gdyby nie dalsze strofy.

Kolejne wersy ujawniają radykalne odrzucenie tradycyjnych koncepcji zbawienia: „Heaven is no friend of mine, no god ever knocked on my door”. To mocne oświadczenie o braku boskiej interwencji i rozczarowaniu sferą niebiańską. Brak przyjaciół w niebie i nigdy nie pukający do drzwi Bóg podkreślają poczucie całkowitego opuszczenia przez siły dobra. To utwardza grunt pod ostateczne zwrócenie się ku ciemności.

W miarę rozwoju utworu, narracja staje się bardziej otwarta na infernalne wpływy. Narrator „stoi po ciemnej stronie czasu”, co oznacza nie tylko metaforyczne przyjęcie zła, ale także przekroczenie granic ziemskiego istnienia, wejście w wymiar pozaczasowy, gdzie dominują mroczne siły. „Sięga po moc Jej dłoni” („Reaching for the power of Her hand”) – ta tajemnicza „Ona”, która „tka nieświęte światło” („She's weaving an unholy light”) i „wzywa z krainy Lucyfera” („And calls from Lucifer's land”), jest uosobieniem kuszącej, demonicznej mocy. To odrzucenie Boga i nieba prowadzi do przyjęcia nowej, potężnej, ale złowrogiej patronki, anielicy z piekieł, której światło jest nieświęte, a wezwanie pochodzi od samego Lucyfera. To może być interpretowane jako Faustowski pakt lub totalne oddanie się ciemności.

Powtarzające się frazy „An angel of Hell is rising, heaven's no friend of mine” oraz „I see a Black Moon rising, and it causes so much pain” wzmacniają fatalistyczny wydźwięk. Wschód anioła Piekła i Czarnego Księżyca nie przynosi ulgi, ale „powoduje tak wiele bólu”. To podkreśla tragiczną naturę tego wyboru – nawet po zwróceniu się ku ciemności, cierpienie nie ustępuje. Duch nadal „płacze za miłością”, co sugeruje, że pomimo paktu z siłami piekielnymi, podstawowe ludzkie pragnienie miłości i ukojenia pozostaje niezaspokojone, a może nawet jest pogłębione przez ten mroczny wybór. Ostateczne stwierdzenie „Heaven's no friend of mine” brzmi jak ostatnie tchnienie rezygnacji i przyjęcia swojego ponurego losu.

"Black Moon" to utwór o totalnej rezygnacji, desperacji i poszukiwaniu jakiejkolwiek formy przynależności, nawet jeśli oznacza to oddanie się siłom infernalnym po odrzuceniu przez dobro. Jest to pesymistyczna wizja, gdzie wybór między niebem a piekłem sprowadza się do wyboru między samotnością a bolesnym, lecz aktywnym zaangażowaniem w mrok. Szybkość, z jaką Tony Martin napisał te liryczne, pełne złowrogiej symboliki strofy, jest godna uwagi i świadczy o jego zdolności do wczucia się w mroczne, introspektywne nastroje, które tak często charakteryzowały twórczość Black Sabbath.