Interpretacja Never say die - Black Sabbath

Piosenka "Never Say Die" zespołu Black Sabbath, wydana w 1978 roku jako utwór tytułowy z ósmego albumu studyjnego, stanowi poniekąd gorzkie pożegnanie z klasycznym składem. Była to ostatnia płyta nagrana z Ozzym Osbourne’em przed jego pierwszym odejściem z zespołu, co nadaje tekstowi głęboką, niemal proroczą wymowę. Cały proces twórczy naznaczony był narastającymi napięciami, problemami z nadużywaniem substancji i trudnościami prawnymi, które doprowadziły zespół na skraj rozpadu.

Już pierwsze wersy, "People going nowhere, taken for a ride, Looking for the answers that they know inside" ("Ludzie zmierzający donikąd, nabijani w butelkę, Szukający odpowiedzi, które znają w głębi siebie"), zdają się odnosić do ogólnego poczucia zagubienia i eksploatacji, jakiej doświadczali członkowie zespołu ze strony managementu i w związku z licznymi procesami sądowymi. Słowa "Snow White's mirror said 'partners in crime!'" ("Lustro Królewny Śnieżki powiedziało 'partnerzy w zbrodni!'") bywają interpretowane jako metafora uzależnienia od kokainy, z którą zmagał się Tony Iommi, lub jako ogólne przyznanie się do współudziału w pogrążaniu się w problemach. Całość pierwszych zwrotek maluje obraz ludzi uwięzionych w destrukcyjnym cyklu, poszukujących sensu, który wydaje się być na wyciągnięcie ręki, lecz jednocześnie nieuchwytny.

Refren "Don't they ever have to worry? Don't you ever wonder why? It's a part of me that tells you, Oh, don't you ever, don't ever say die, Never, never, never say die again" ("Czy oni nigdy nie muszą się martwić? Czy nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego? To część mnie, która mówi ci, Och, nigdy, przenigdy nie mów 'giń', Nigdy, nigdy, nigdy więcej nie mów 'giń'") jest esencją piosenki. Tytuł, choć brzmi optymistycznie i stanowczo, był przedmiotem wewnętrznych sporów. Bill Ward i Ozzy Osbourne zaproponowali go jako wyraz nadziei i determinacji, pomimo że zespół znajdował się na "ostatnich nogach". Jednak Geezer Butler postrzegał go jako ironiczny, wręcz "prześmiewczy", ponieważ członkowie zespołu wiedzieli, że to koniec. Tony Iommi i Geezer Butler nie byli zwolennikami tego tytułu, czując, że jest to "fałszywa równoważność" wobec ich prawdziwej sytuacji. Mimo wszystko, tytuł ten stał się hymnem odporności, nawet jeśli w tamtym momencie był podszyty goryczą i świadomością nieuchronnego.

Wersy "Sunday's satisfaction, Monday's home and dry, Truth is on the doorstep, welcome in the lie" ("Niedzielna satysfakcja, poniedziałek bezpieczny, Prawda na progu, witamy kłamstwo") odzwierciedlają krótkotrwałą radość po udanym koncercie lub chwilowym sukcesie, kontrastującą z ponurą rzeczywistością trzeźwego poniedziałku i spadającej popularności. Zespół musiał stawiać czoła prawdzie o swoich kłopotach finansowych i spadającej sprzedaży płyt, jednocześnie próbując utrzymać fasadę sukcesu. "All dressed up in sorrow, got no place to go" ("Ubrani w smutek, nie mają dokąd iść") oddaje poczucie pułapki i braku perspektyw, które towarzyszyły muzykom w tym trudnym okresie. Nagrywanie albumu odbywało się w ciężkich warunkach, często w nieogrzewanym kinie w Toronto, gdzie pisano piosenki rano, by wieczorem je nagrywać, co prowadziło do pośpiechu i braku czasu na dopracowanie materiału.

Ostatnia zwrotka: "Panic, silver lining, writing's on the wall, Children get together, you can save us all, Future's on the corner, throwing us a die, Slow down, turn around, everything's fine" ("Panika, przebłysk nadziei, pismo na ścianie, Dzieci, zbierzcie się, możecie nas wszystkich uratować, Przyszłość jest za rogiem, rzuca nam kostką, Zwolnijcie, zawróćcie, wszystko jest w porządku") maluje obraz desperacji. "Pismo na ścianie" to jasny znak nadchodzącego końca. Zwrot "Children get together, you can save us all" ("Dzieci, zbierzcie się, możecie nas wszystkich uratować") może być zarówno apelem do fanów o wsparcie, jak i wołaniem o jedność wewnątrz samej grupy, która była wtedy mocno podzielona. "Rzucanie kostką" symbolizuje niepewność i losowość przyszłości. Ostatnie wersy "Slow down, turn around, everything's fine" brzmią jak próba uspokojenia samego siebie, będąca jednak bardziej formą zaprzeczenia niż rzeczywistym optymizmem.

Album "Never Say Die!" spotkał się z mieszanymi recenzjami, często nazywany był niezrównoważonym i rozproszonym energetycznie. Co ciekawe, mimo problemów, tytułowy singiel osiągnął sukces, co pozwoliło zespołowi wystąpić w programie "Top of the Pops", gdzie Ozzy z radością wspominał spotkanie z Bobem Marleyem. Jednakże sam Ozzy Osbourne później wyraził się o albumie nieprzychylnie, nazywając go "najgorszym dziełem", w którym kiedykolwiek brał udział i którego się wstydził. Ironia losu polegała również na tym, że podczas trasy koncertowej promującej album, Black Sabbath był supportowany przez młody i drapieżny Van Halen, który często przyćmiewał zmęczonych headlinerów, dodatkowo podkopując ich morale.

W ostatecznym rozrachunku "Never Say Die" jawi się jako testament wytrwałości i odmowy poddania się w obliczu przeciwności, nawet gdy świat wokół, a nawet wewnątrz zespołu, chylił się ku upadkowi. To pieśń o walce do samego końca, nawet jeśli w głębi duszy wie się, że bitwa jest już przegrana.