Interpretacja The Stage - Avenged Sevenfold

Piosenka "The Stage" autorstwa Avenged Sevenfold to monumentalne, ponad ośmiominutowe otwarcie koncepcyjnego albumu o tym samym tytule, który eksploruje złożone tematy sztucznej inteligencji, kondycji ludzkości i autodestrukcji społeczeństwa. Ten utwór od samego początku zanurza słuchacza w głębokiej, egzystencjalnej refleksji nad rolą człowieka w obliczu niekończącego się cyklu przemocy i braku zrozumienia. Jak wyjaśnił wokalista M. Shadows, piosenka przedstawia perspektywę istoty narodzonej w świecie pełnym absurdu i hipokryzji, wzbudzając uczucie: "This is bulls--t, what the f--k!?"

Początkowe wersy – "So I arrived, naked and cold / A welcomed change from the abeyance of a ghost town catacomb" – symbolizują narodziny człowieka: jego pierwotną, pozbawioną uprzedzeń formę, wrażliwość i ignorancję. Nagi i bezbronny przybysz szybko jednak styka się z rzeczywistością. Dziecięca niewinność, zdolna do fantazjowania i ignorowania brzydoty świata ("There were days these child eyes / Would overlook the ugliness and fantasize"), ustępuje miejsca świadomości ("I found my heart for the first time and I awakened in me"). Jednak to "przebudzenie" prowadzi do utraty kontroli, zatracenia w ego, a czas zdaje się niepostrzeżenie uciekać ("So lost in ego, didn’t notice when the time had slipped away"). Nawiasowe wtrącenia, jak "Why don’t you get my lawyer on the phone" czy "It appears these sheep have quite an appetite", mogą symbolizować cyniczne, wewnętrzne monologi, głosy społeczeństwa, które szybko narzucają swoje struktury i oczekiwania.

Refren, "Who is the crowd that peers through the cage, / As we perform here upon the stage?", stanowi centralną metaforę utworu i całego albumu. M. Shadows opisał to jako obserwację ludzkości, która niezdolna jest uczyć się na własnych, krwawych błędach, powtarzając te same schematy przez całą historię. Świat jawi się jako wielka scena, na której ludzkość odgrywa swój dramatyczny spektakl, często ku uciesze niezidentyfikowanej "widowni" zaglądającej przez "klatkę" – być może symbolizującej fatum, siły wyższe, czy też przyszłe, bardziej rozwinięte formy życia, takie jak sztuczna inteligencja, która jest głównym tematem albumu. Te "owieczki z apetytem" w nawiasie mogą odnosić się do bezmyślnego tłumu, łatwo manipulowanego przez "spektakl".

Tekst bezlitośnie punktuje ludzkie ułomności i hipokryzję. Wers "Jesus Christ, was born to die / Leave it to man to levitate his own to idolize" krytykuje skłonność ludzi do tworzenia sobie bogów na własne podobieństwo i ślepej idolizacji, nawet w obliczu oczywistej śmiertelności. Avenged Sevenfold nie unika gorzkich słów, nazywając ludzkość "simply sociopaths with no communication baby", co wskazuje na głęboki problem z empatią i wzajemnym zrozumieniem w społeczeństwie. Ludzie często wolą piękne kłamstwa od niewygodnej prawdy, o czym świadczy wers "Tell me a lie in a beautiful way / I believe in answers / Just not today". To potępienie braku krytycznego myślenia i podatności na stronnicze przekazy, które liderzy podają nam na tacy, bez analizy. Wtrącenie "So, what’s your cross to bear" dodaje warstwę ironii, pytając o osobiste obciążenia w kontekście uniwersalnego cierpienia i moralnej ślepoty.

Druga część utworu nabiera bardziej osobistego, a jednocześnie uniwersalnego wymiaru. Podmiot liryczny wyraża strach przed porzuceniem i samotnością ("Hope my wheels don’t abandon me now, seein’ that I’m out here alone / I’m runnin’ out of fight"), szukając pocieszenia w archetypicznej figurze matki ("And the wind speaks a comforting voice, guiding me to her arms / Mother, I’m alright"). To jednocześnie wołanie o przebudzenie – "Won’t you wake up?" W tle pobrzmiewa ewolucyjna podróż ludzkości, od "chodzących małp" do istot zdolnych do totalnej destrukcji, co podkreślają wersy: "When did the walking apes decide that nuclear war / Was now the only solution for them keeping the score? Just wake up / Can’t you wake up?" Jest to bezpośrednia refleksja nad tym, jak ludzie, od prostych kijów po broń atomową, wciąż doskonalą metody wzajemnego unicestwiania. Metafora "gavel of time" – młota czasu – sugeruje nieuchronne konsekwencje ludzkiej ignorancji i braku zmian, prowadzące do "blow to the head" – uderzenia, które ma obudzić, choć może być już za późno.

Całość utworu, a szczególnie jego albumowa wersja, zamyka się intrygującym pytaniem, a właściwie stwierdzeniem w nawiasie: "(You do know this is just a simulation, don’t you?)" Ten element bezpośrednio nawiązuje do koncepcji albumu o sztucznej inteligencji i teorii symulacji, sugerując, że cała ludzka historia i jej "spektakl" mogą być jedynie programem w gigantycznej maszynie. To zmusza do zastanowienia się nad realnością naszej egzystencji i naszym miejscem we wszechświecie.

Ciekawostką jest, że "The Stage" to pierwszy utwór Avenged Sevenfold nagrany z nowym perkusistą, Brooksem Wackermanem, który zastąpił Arina Ilejaya. Sam album był niespodziewaną premierą (tzw. "surprise release"), bez wcześniejszej promocji, co było świadomą decyzją zespołu, by uniknąć typowego, rozwleczonego cyklu wydawniczego z licznymi singlami i zapowiedziami, który, zdaniem M. Shadowsa, odbierał ekscytację z odbioru całego dzieła. Chcieli dać fanom "wisienkę na torcie od razu". Wokalista w wywiadach podkreślał również, że teksty na tym albumie są wynikiem ich badań nad pracami Carla Sagana i Elona Muska, co pomogło im skupić się na szerokim, ale konkretnym temacie sztucznej inteligencji. Te progresywne, skłaniające do myślenia podejście do tekstów i muzyki odróżnia "The Stage" od poprzednich, bardziej "prostych" rockowych albumów zespołu, jak "Hail to the King", pokazując, że zespół chciał "puścić wodze fantazji" i zaprezentować inny rodzaj metalu. Avenged Sevenfold tym utworem, i całym albumem, prowokuje do myślenia, kwestionowania status quo i budzenia się z uśpienia, nim "gavel of time" – młot czasu – uderzy w ludzkość, prowadząc do jej ostatecznej zagłady. Wideoklip do utworu, będący dziełem Zacky'ego Vengeance'a i reżysera Chrisa Hopewella, ukazuje marionetkowy teatr, w którym ludzkość na przestrzeni wieków zabija się nawzajem, a widzowie – barbarzyński tłum – wiwatują na widok rozlewu krwi, co doskonale wizualizuje ideę wiecznego powtarzania się historii i braku nauki z przeszłości.