Piosenka „Acid Rain” Avenged Sevenfold, pochodząca z albumu „Hail to the King” z 2013 roku, stanowi poruszające rozważanie nad śmiertelnością, akceptacją końca i niezmienną siłą miłości w obliczu apokalipsy. Utwór ten jest nierozerwalnie związany z poprzedzającym go na płycie „Planets”, który opowiada o destrukcji wszechświata. Jak wyjaśnił M. Shadows, „Acid Rain” to „piosenka miłosna obserwująca, jak wszystko się rozpada”, ukazująca ludzki aspekt końca istnienia.

Tekst rozpoczyna się od słów „Our day has come- it's drawn in the sky / So don't shed a tear now / Be thankful for the time”, co od razu wprowadza w atmosferę nieuchronnego końca. Jest to jednak koniec postrzegany nie jako tragedia, lecz jako naturalna część cyklu, nadająca życiu sens: „Life wouldn't be so precious dear If there never was an end”. Ta perspektywa zachęca do wdzięczności za każdą chwilę. Wokalista M. Shadows w wywiadach podkreślał, że chodzi o uświadomienie sobie, że nikt nie będzie żył wiecznie, a życie jest cenne właśnie ze względu na jego kruchość.

Centralnym punktem utworu jest motyw miłości, która trwa mimo wszystko. W wersach „You will always be my heart / There's no death, no end of time / When I'm facing it with you” wyraża się przekonanie, że więź między dwojgiem ludzi jest silniejsza niż zagłada. Nawet w obliczu absolutnego zniszczenia, wspólnie stawianie czoła przeznaczeniu sprawia, że lęk przed śmiercią zanika. Synyster Gates określił „Acid Rain” jako balladę, ale jednocześnie zaznaczył, że nie jest to „papkowata ballada o miłości”, a raczej „apokaliptyczna historia miłosna”, co jest dla zespołu dość unikalne.

Interesującym i wzruszającym elementem jest obraz „Children still play in the garden / Dance as the sun slips away”. Ten motyw może symbolizować niewinność, nadzieję i ciągłość życia, która trwa, nawet gdy świat chyli się ku końcowi. To sugestia, że życie toczy się dalej, inni ludzie kontynuują swoje codzienne czynności, dopóki i ich „słońce nie zajdzie”. Ten kontrast między spokojem dzieci a nadciągającą katastrofą dodaje piosence głębi.

Tytułowy „Acid Rain” – kwaśny deszcz – jest tu metaforą oczyszczenia, być może ostatecznej, destrukcyjnej siły, która jednak prowadzi do transformacji. „Not even stars last forever / Cleanse us acid rain” sugeruje, że wszystko ma swój kres, a deszcz symbolizuje zarówno koniec, jak i rodzaj odkupienia, czy też powrotu do domu. Ostatnie, powtarzane frazy „Send us home” można interpretować jako pragnienie spokoju, akceptacji cyklu istnienia lub powrotu do jakiegoś pierwotnego, bezpiecznego miejsca, zjednoczenia po śmierci.

Warto dodać, że utwór „Acid Rain” wyróżnia się pod względem muzycznym, będąc łagodniejszą, bardziej melodyjną kompozycją na albumie „Hail to the King”, który był eksperymentem zespołu w kierunku bardziej bezpośredniego, riff-oriented hard rocka i metalu inspirowanego klasycznymi zespołami. M. Shadows i Synyster Gates mówili o inspiracjach artystami takimi jak Tom Petty i Elton John, a także muzyką klasyczną, w tym Gustavem Holstem i jego „Mars, the Bringer of War”. Shadows wskazał nawet na efekt wokalny w piosence, który sprawia wrażenie unoszenia się w przestrzeń, podobny do tego z „Rocket Man” Eltona Johna. W piosence wykorzystano także sekcję smyczkową, aby nadać jej „organiczny i specjalny” charakter.

Interesującą ciekawostką jest również minuta ciszy (lub raczej dźwięków burzy) na końcu utworu. Matt Shadows wyjaśnił w serii „Breakdown”, że ta chwila ma na celu pozwolić słuchaczowi na przetrawienie tego, czego doświadczył podczas słuchania utworu i poprzedzającego go „Planets”, bez natychmiastowego przejścia do następnego, szybszego utworu, jakim jest „Shepherd of Fire”. Jest to świadome zakończenie płyty, które ma na celu stworzenie nastroju do refleksji nad przemijaniem i sensem życia w obliczu końca.

Podsumowując, „Acid Rain” to nie tylko ballada o miłości, ale głębokie, egzystencjalne przemyślenie na temat finitu ludzkiego życia i wszechświata, z nadzieją i akceptacją jako głównymi filarami. To piosenka, która pięknie łączy melancholię z poczuciem spokoju w obliczu nieuniknionego, podkreślając wagę ludzkich relacji.