Interpretacja It's Five O'clock - Aphrodite's Child

Piosenka "It's Five O'Clock" greckiego zespołu Aphrodite's Child, wydana jako singiel w grudniu 1969 roku i jako utwór tytułowy drugiego albumu grupy z 1969 roku, to melancholijna podróż w głąb samotności i introspekcji, która porusza uniwersalne tematy przemijania i poszukiwania ukojenia. Utwór, skomponowany przez Evangelosa Papathanassiou (lepiej znanego jako Vangelis) z tekstem Richarda Francisa, stał się europejskim hitem, zajmując pierwsze miejsca na listach przebojów we Francji i Włoszech, a także osiągając sukces w innych krajach, jak Szwajcaria (6. miejsce) czy Holandia (11. miejsce).

Tekst piosenki maluje obraz osoby idącej samotnie przez "puste ulice" o piątej rano, co sugeruje wczesną godzinę, gdy świat jeszcze śpi, lub późną noc, gdy wszyscy już poszli spać – czas naznaczony ciszą i opuszczeniem. Ta pustka wokół potęguje wewnętrzny świat podmiotu lirycznego, gdzie "myśli wypełniają moją głowę, ale nadal nikt do mnie nie mówi". Jest to moment głębokiej refleksji, w którym wspomnienia powracają do "lat, które minęły". Wrażenie dezorientacji i dystansu od własnej tożsamości zostaje podkreślone w wersach "It is so hard to believe that it's me that I see in the window pane". To spojrzenie na własne odbicie, być może w witrynie sklepowej, staje się niemal obcym, zniekształconym obrazem przeszłości i teraźniejszości, które z trudem można pogodzić. Poczucie nieuniknionego losu wyraża się w powtarzanym zdaniu "It is so hard to believe that all this is the way that it has to be", co świadczy o walce z akceptacją obecnej sytuacji, być może rozczarowania, lub ciężaru przemijających lat.

W miarę rozwoju utworu, noc przestaje być tylko tłem dla samotności, a staje się pocieszycielem: "The night is my friend and in him I find sympathy". To personifikowanie nocy jako powiernika, który zapewnia zrozumienie, jest pięknym motywem, podkreślającym głębię wewnętrznego świata bohatera. W finałowych wersach noc nabiera jeszcze większego znaczenia, oferując coś więcej niż tylko współczucie: "He gives me day, gives me hope, and a little dream too". Jest to moment ukojenia, gdzie mrok przynosi obietnicę nowego początku, nadzieję i subtelne marzenia, stanowiąc rodzaj egzystencjalnego pocieszenia dla znużonej duszy.

Muzycznie "It's Five O'Clock" jest klasyką piosenek z prostą, ale uduchowioną melodią pop-psychodeliczną. Głos Demisa Roussosa, o niesamowicie wysokim i mocnym brzmieniu, doskonale współgra z imponującymi partiami klawiszowymi i fortepianowymi Vangelisa oraz perkusją Lucasa Siderasa. Vangelis Papathanassiou, późniejszy słynny kompozytor muzyki filmowej do takich dzieł jak "Rydwany ognia" czy "Łowca androidów", był głównym kompozytorem większości utworów Aphrodite's Child. W późniejszych latach Vangelis wspominał, że zniechęcała go presja wytwórni płytowej, która oczekiwała od zespołu kolejnych hitów popowych, co ostatecznie doprowadziło do narastających napięć w zespole i jego rozpadu po wydaniu albumu "666". Mimo tych wewnętrznych konfliktów, utwory takie jak "It's Five O'Clock" pokazują, jak dobry w tworzeniu hitów był Aphrodite's Child. Sam Demis Roussos nagrał nową studyjną wersję utworu w 1987 roku na swoim albumie "The Demis Roussos Story".

Piosenka ta, łącząca elementy psychodelicznego popu z greckimi motywami folkowymi, charakteryzuje się subtelnie zbudowaną strukturą, z tajemniczymi, wysokimi partiami wokalnymi i rozbuchanym fortepianem Vangelisa, który zanika w rodzaj muzycznej mgły, a na końcu opada w niskie tony, w towarzystwie chórów przypominających requiem. Niektórzy dopatrują się w intro utworu echa Kanonu Pachelbela, podobnie jak w innym wielkim przeboju zespołu, "Rain and Tears". Fascynujące jest to, jak te utwory pozostają w pamięci słuchaczy, tworząc pomost między nostalgią za przeszłością a delikatną nadzieją na przyszłość, tak jak to wyraża bohater piosenki, znajdujący w nocy nadzieję na "dzień" i "mały sen".