Interpretacja А он мне нравится - Anna German

Utwór Anny German pt. „A on mnie nrawitsia” (ros. „А он мне нравится”, czyli „A on mi się podoba”) to nie tylko chwytliwa melodia, ale przede wszystkim wzruszająca opowieść o sile prawdziwego uczucia, które potrafi przeciwstawić się wszelkim społecznym konwenansom i opiniom. Tekst piosenki, napisany przez Aleksandra Żygarewa, z muzyką skomponowaną przez Władimira Szainskiego, został stworzony specjalnie dla polskiej artystki w 1975 roku. To, co uderza w nim od pierwszych słów, to bezpośredniość i szczerość – cechy, które Anna German potrafiła oddać swoim niezwykłym liryczno-spintowym sopranem, czyniąc go jednym z jej najbardziej rozpoznawalnych rosyjskojęzycznych przebojów.

Piosenka rozpoczyna się od wyliczanki zarzutów, jakie otoczenie stawia wybrankowi podmiotu lirycznego: „Mnie goworiat: on malieńkogo rosta / Mnie goworiat: odiet on sliszkom prosto / Mnie goworiat: powier' czto etot parień / Tiebie nie para sowsiem nie para” („Mówią mi: on niskiego wzrostu / Mówią mi: ubrany jest zbyt prosto / Mówią mi: uwierz, że ten chłopak / Wcale nie jest dla ciebie, wcale nie jest parą”). Krytyka dotyczy wyglądu i statusu – cech powierzchownych, które dla wielu stanowią o wartości człowieka i o tym, czy dwoje ludzi do siebie pasuje. Niski wzrost, prosty ubiór – to szczegóły, które mają podważyć jej wybór. Jest to swego rodzaju przestroga, próba wpojenia, że jej decyzja jest „nie z najlepszych”. Co ciekawe, sama Anna German, będąc osobą o wysokim wzroście (184 cm), podobno nie mogła rozwijać kariery operowej z powodu „niepisanych zasad” dotyczących wzrostu div operowych. Ta osobista okoliczność mogła dodać dodatkową warstwę do jej interpretacji, podkreślając ironię i uniwersalność odrzucania powierzchownych ocen.

Jednak na te wszystkie zarzuty podmiot liryczny ma jedną, niepodważalną odpowiedź, powtarzaną w refrenie z niemal dziecięcą prostotą i uporem: „A on mnie nrawitsia, nrawitsia, nrawitsia / I dla mienia na swietie druga łuczsze niet / A on mnie nrawitsia, nrawitsia, nrawitsia / I eto wsio czto ja mogu skazat' w otwiet” („A on mi się podoba, podoba, podoba / I dla mnie na świecie nie ma lepszego przyjaciela / A on mi się podoba, podoba, podoba / I to jest wszystko, co mogę powiedzieć w odpowiedzi”). To trzykrotne powtórzenie słowa „nrawitsia” („podoba się”) jest jak oświadczenie, mocne i zdecydowane, które nie potrzebuje dalszych wyjaśnień ani usprawiedliwień. Jest to deklaracja niezależności i wierności własnym uczuciom, ponad wszelkimi oczekiwaniami otoczenia.

W kolejnych zwrotkach utwór pogłębia portret zakochania. Podmiot liryczny zauważa nieśmiałość ukochanego: „On objasnit'sia mnie w lubwi nie smiejet / I tol'ko lisz, kak diewuszka krasniejet” („On wyznać mi miłości nie śmieje / I tylko rumieni się jak dziewczyna”). To romantyczne, nieco archaiczne ujęcie męskiej nieśmiałości, które dodaje postaci czułości i niewinności, kontrastując z osądami o jego „prostocie”. Otoczenie wciąż jednak interweniuje, próbując przekonać ją do zmiany zdania: „Mnie goworiat twoj wybor nie iz łuczszych / Ty nas posłuszaj, ty nas posłuszaj” („Mówią mi, że twój wybór nie jest najlepszy / Posłuchaj nas, posłuchaj nas”). Ten powtarzający się apel podkreśla, jak trudno jest wyjść poza utarte schematy i podążać za głosem serca.

Ostatnia zwrotka wprowadza element samorefleksji i tajemnicy uczucia: „Priznat'sia wam, sama nie ponimaju / Zaczem o niom tak czasto ja wzdychaju / I poczemu mnie tol'ko swietit sołnce / W jego okonce, w jego okonce” („Przyznam wam, sama nie rozumiem / Dlaczego tak często o nim wzdycham / I dlaczego słońce świeci mi tylko / W jego okienku, w jego okienku”). To wyznanie jest kluczowe, ponieważ pokazuje, że prawdziwa miłość często jest irracjonalna i niewytłumaczalna. Nie opiera się na logice, kalkulacji czy zgodności z normami, lecz na głębokim, wewnętrznym poczuciu więzi i szczęścia. Słońce świecące tylko w jego okienku to piękna metafora wyłączności i centrum świata, jakie dla niej stanowi ukochany.

Piosenka „A on mnie nrawitsia” zadebiutowała w 1975 roku podczas trasy koncertowej Anny German po ZSRR. Władimir Szainski osobiście spotkał się z piosenkarką i zagrał jej utwór na fortepianie. Podobno Anna German zaśmiała się z zaskoczenia na pierwszą strofę, ale po wysłuchaniu całej kompozycji z entuzjazmem przyjęła ją do swojego repertuaru, mówiąc: „Ta piosenka jest mi bardzo potrzebna!”. Warto zaznaczyć, że w tym czasie piosenkarka była w ciąży z synem Zbigniewem (urodzonym w 1975 roku), co mogło wzmocnić jej interpretację utworu, nasycając go osobistym poczuciem szczęścia i spełnienia. Pomimo początkowych obiekcji ze strony rady artystycznej, która uważała utwór za „zbyt prosty” lub „wulgarny” i nie pasujący do wizerunku artystki, German upierała się przy jego wykonaniu, twierdząc, że potrzebuje w repertuarze właśnie takich wesołych i żywych kompozycji. To niezależne podejście Anny German, jej pewność co do wartości utworu, okazało się trafne. Piosenka natychmiastowo zyskała sympatię publiczności, stając się jednym z jej najbardziej rozpoznawalnych rosyjskojęzycznych przebojów. Władimir Szainski wspominał, że słowa utworu, pomimo swojej prostoty, były bardzo utalentowane, odzwierciedlając „kobiecą duszę i kobiecą logikę”, co sprawiło, że publiczność szybko podchwyciła melodię i tekst, identyfikując się z sytuacją opisaną w piosence. Nagranie utworu zostało wydane na albumie „Anna German” z 1977 roku.

Utwór stał się hymnem dla tych, którzy wierzą w miłość niezależną od osądów, blichtru czy społecznych oczekiwań. Głos Anny German, pełen ciepła i autentyczności, sprawił, że piosenka „A on mnie nrawitsia” na zawsze wpisała się w kanon popularnej muzyki, przypominając, że najważniejsze są te uczucia, które rodzą się w sercu, a nie te dyktowane przez otoczenie. To piosenka o odwadze kochania po swojemu, o celebrowaniu indywidualnego szczęścia, nawet jeśli świat dookoła tego nie rozumie.