Interpretacja VenomSpitter - And Hell Followed With

Utwór „VenomSpitter” autorstwa And Hell Followed With, pochodzący z ich albumu Proprioception z 2010 roku, to głęboko introspektywna podróż w otchłań wewnętrznego konfliktu i walki z niszczycielską siłą. Zespół, znany ze swojego brutalnego i technicznego brzmienia w gatunku deathcore, wykorzystuje ten utwór do eksploracji mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki, przedstawiając ból i desperację osoby uwikłanej w sidła nałogu lub głębokiego cierpienia emocjonalnego. Sam utwór jest często wymieniany jako jeden z najważniejszych punktów na albumie, podkreślający jego intensywność i znaczenie w dyskografii zespołu.

Tekst rozpoczyna się od wyznania: „My senses, how their impairment embitters me.” Jest to natychmiastowe zanurzenie w świat, gdzie zmysły, źródło percepcji, są skażone, a to skażenie rodzi gorycz. Podmiot liryczny oddycha „takim ogniem” z każdym oddechem, co może symbolizować palące cierpienie, złość, lub nawet intensywność wewnętrznej destrukcji. Dalej pojawia się obraz „Maintaining this caricature lacking opposition, I have stained the sheets of so fair a berth.” Ta „karykatura” to prawdopodobnie fasada, którą podmiot utrzymuje, by ukryć swoje prawdziwe ja, a „poplamienie prześcieradeł tak pięknego łoża” to metafora zniszczenia czegoś czystego i wartościowego – być może własnej niewinności, reputacji, czy relacji – przez ukrywane działania lub stan.

Kluczowym elementem utworu jest motyw nałogu: „I've wept for aeons in the maelstrom of vile addiction.” To zdanie maluje obraz długotrwałej walki, trwającej wieki, w „wirze ohydnego nałogu”. Jest to przytłaczająca siła, która pochłonęła życie podmiotu, prowadząc do głębokiego żalu. W tym kontekście, zanikająca obecność „The hounds, their symphony, accompanies me no more” może sugerować utratę złudzeń, odejście wewnętrznych demonów, które kiedyś towarzyszyły, a może po prostu zmianę percepcji – psy, które kiedyś były symfonią, teraz milkną, bo rzeczywistość nałogu staje się zbyt przytłaczająca. Serce podmiotu jest „ensnared” – uwikłane w „więzy deprawacji”, co świadczy o całkowitym poddaniu się niszczycielskiej sile.

W miarę rozwoju tekstu, pojawia się głęboki wstyd i wewnętrzny konflikt: „How I have hung my head in regards to such shame, morals conflicting my disposition.” Podmiot liryczny czuje ogromny wstyd, a jego moralność zderza się z jego usposobieniem, z tym, kim się stał. To rozbieżność prowadzi do „odbarwienia woli”, które wpływa na neuroprzekaźniki, prowadząc do rozpaczy. Fraza „With Id-like intent am I enclosed within such parameters” odnosi się do freudowskiego Id, pierwotnej, instynktownej części psychiki, która dąży do natychmiastowej satysfakcji. To sugeruje, że podmiot jest uwięziony przez swoje najgłębsze, często destrukcyjne popędy.

Mimo tego ogromnego upadku, pojawia się iskierka nadziei i niezłomnej woli: „Though mortified, I am not bewildered.” Chociaż upokorzony i przerażony, podmiot nie jest zagubiony. Widzi jasno swoją sytuację. Następuje deklaracja: „Colossal defeat, I shall ascend your cliffs again. I have not yet rested in my grave. This will not be my undoing.” To jest moment przełamania – pomimo monumentalnej porażki, jest determinacja, by ponownie wspiąć się na „klify”, by walczyć dalej. To silna deklaracja odmowy poddania się, potwierdzająca, że to nie będzie jego „zguba”.

Końcowe wersy niosą ze sobą intensywne poczucie oporu i finalnego odrzucenia tego, co niszczyło: „Thine ashes encompass me, countess of all repulsions. In ruin have I fashioned such wounds, to forever reconcile these memories. I will kneel no more.” „Hrabina wszystkich odrażających rzeczy”, której popioły otaczają podmiot, to prawdopodobnie personifikacja nałogu, shame, czy samej destrukcji. W ruinie podmiot sam zadał sobie rany, aby „na zawsze pogodzić się z tymi wspomnieniami” – być może poprzez zaakceptowanie przeszłości i nauczenie się z niej. Ostateczna deklaracja „I will kneel no more” jest potężnym wyrazem buntu i odzyskania kontroli. Piosenka kończy się wyciąganiem najciemniejszej trucizny – „Oh, darkest of venoms, I draw thee out” – co symbolizuje akt oczyszczenia, wygnania wewnętrznego jadu, który trawił podmiot. To moment uwolnienia i deklaracja nowego początku, pomimo głębokich blizn.

„VenomSpitter” to zatem opowieść o upadku, samopoznaniu i triumfie woli nad niszczycielskimi siłami, zarówno zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Jest to liryczne świadectwo nieugiętego ducha, który, choć uwikłany w ciemność, znajduje siłę, by stawić jej czoło i wyrwać się z jej objęć. Muzycznie, utwór ten, podobnie jak cały album Proprioception, charakteryzuje się intensywnością i złożonością, co doskonale podkreśla emocjonalny ciężar tekstu.