Interpretacja The End Of Prosperity - And Hell Followed With

Utwór „The End Of Prosperity” autorstwa And Hell Followed With to otwierający utwór z albumu Domain, wydanego w 2008 roku, a następnie wznowionego na winylu w 2018 roku. Już sam tytuł, w połączeniu z agresywnym brzmieniem deathcore'u, sugeruje ponurą i apokaliptyczną wizję, nie tylko w sensie fizycznego, ale być może i duchowego upadku. Zespół And Hell Followed With jest znany w środowisku deathcore’owym, a ich wczesne wydawnictwa, takie jak album Proprioception, są często uznawane za klasyki gatunku. Tekst „The End Of Prosperity”, choć zwięzły, maluje obraz intensywnego cierpienia i transformacji, która wykracza poza zwykłą agonię.

W pierwszych wersach, „The air becomes unbreathable / as my flesh contorts with the flames” (Powietrze staje się niedrożne / gdy moje ciało wykręca się w płomieniach), od razu uderza nas obraz totalnej destrukcji i niemożności ucieczki. Narrator jest uwięziony w procesie spalania, a płomienie nie tylko niszczą jego fizyczność, ale też „wykrzywiają” ciało, co sugeruje bolesną i nienaturalną zmianę. To przemiana, która jest daleka od wyzwolenia, a bliższa kary czy przekleństwa. Jest to wizja piekielna, w której element ognia staje się narzędziem nieodwracalnej metamorfozy.

Kolejne linijki, „This atrocity made in flesh / once bore the face of a man” (Ta zbrodnia zrodzona w ciele / niegdyś nosiła oblicze człowieka), podkreślają utratę człowieczeństwa. Podmiot liryczny nie jest już człowiekiem, lecz „ohydą stworzoną z ciała” – czymś, co kiedyś miało ludzką postać, ale teraz zostało zniekształcone do granic rozpoznawalności. Ta przemiana może symbolizować utratę moralności, upadek z łaski, lub całkowite porzucenie wszelkich ludzkich cech na rzecz czegoś monstrualnego. W kontekście szerszych tekstów zespołu, które często eksplorują tematy agonii, ciemności i utraty, ta linia doskonale wpisuje się w motyw rozpadu bytu i zniekształcenia tożsamości.

Najbardziej uderzającym momentem jest zwrot: „Now in mockery of my former self, / my laughter fills the air” (Teraz na szyderstwo z mojego dawnego ja, / mój śmiech wypełnia powietrze). Śmiech w obliczu takiej destrukcji jest perwersyjny i przerażający. Nie jest to śmiech szaleńca z bólu, lecz raczej wyraz akceptacji nowej, przerażającej tożsamości. To szyderstwo z dawnego ja, które symbolizowało „pomyślność” – być może niewinność, nadzieję, czy po prostu stan sprzed upadku. Śmiech ten może również świadczyć o tym, że podmiot liryczny stał się sprawcą własnego lub cudzego nieszczęścia, ciesząc się z osiągnięcia nowego stanu bycia, nawet jeśli jest on makabryczny.

Ciekawostką dotyczącą otwierającego utworu jest sposób, w jaki wokale zostały nagrane. Według jednej z recenzji, „The End Of Prosperity” charakteryzuje się „niezwykle dziwnymi niskimi głosami” i „przesyconymi efektami wokalami”, które brzmią bardziej jak „facet mówiący z głosem zniekształconym na wszystkie strony”. Recenzent przyznaje, że „to trochę pozaziemskie i nadaje muzyce interesujący charakter, którego nie ma wiele zespołów”. To świadome użycie nieludzkich, zniekształconych wokali doskonale oddaje liryczny motyw utraty człowieczeństwa i stania się „ohydą”. Dźwiękowe efekty wzmacniają poczucie grozy i obcości, nadając transformacji narratora jeszcze bardziej niepokojący wymiar.

Ostatnie wersy, „the voracity of the wind / silencing my last discernible voice” (żarłoczność wiatru / ucisza mój ostatni rozpoznawalny głos), przynoszą smutne zakończenie tej przemiany. Nawet jeśli śmiech wypełnia powietrze, to ostatecznie jest on zagłuszony przez „żarłoczny wiatr” – siłę natury lub przeznaczenia, która pochłania wszystko, co pozostało z dawnej tożsamości. Ostatni „rozpoznawalny głos” zostaje uciszony, co symbolizuje całkowite zatracenie, brak możliwości powrotu i ostateczne zapieczętowanie nowej, potwornej egzystencji. Nie ma już ratunku, nie ma już echa dawnego „ja”. Pozostaje tylko cisza i kompletne unicestwienie tożsamości.

Podsumowując, „The End Of Prosperity” to gęsty i symboliczny utwór, który w zaledwie kilku linijkach przedstawia wizję totalnej destrukcji i transformacji. Jest to podróż od człowieka do „ohydy”, naznaczona płomieniami cierpienia, perwersyjnym śmiechem i ostatecznym unicestwieniem tożsamości przez siły wyższe. W kontekście deathcore’u, gdzie często poruszane są tematy mroku, zniszczenia i krytyki, utwór ten stanowi mocne otwarcie dla albumu Domain, wprowadzając słuchacza w świat bezlitosnej walki i nieodwracalnego upadku. Sposób, w jaki zespół używa wokali, dodatkowo wzmacnia to przesłanie, czyniąc doświadczenie słuchania zarówno groteskowym, jak i hipnotyzującym.