Utwór "Rotting Procession" autorstwa amerykańskiej grupy deathcore'owej And Hell Followed With, pochodzący z ich albumu Proprioception z 2010 roku, to intensywna i mroczna podróż w głąb postępującego rozkładu i transformacji. Piosenka, uważana przez niektórych fanów za "niezwykle niedocenioną" w dorobku gatunku deathcore, zgłębia tematy fizycznego i moralnego upadku, a także perwersyjnego przyjęcia nowego, potwornego "ja". Sam tytuł albumu, Proprioception, odnosi się do "samoświadomości lub autopoznania", co nadaje dodatkowej głębi interpretacji utworu, który opisuje radykalną zmianę w postrzeganiu siebie przez narratora.

Tekst rozpoczyna się od makabrycznego obrazu fizycznego rozkładu: "My lungs they no longer draw breath. The stench of aeons past, my very flesh corrupted." (Moje płuca już nie oddychają. Smród minionych eonów, moje samo ciało skażone.). Narrator natychmiast identyfikuje się jako "the embodiment of decay" (ucieleśnienie rozkładu), podkreślając nieodwracalny charakter swojej transformacji. Nie jest to jednak pasywne poddanie się, lecz aktywne przyjęcie nowego stanu: "Forever changing, stagnant no longer" (Wiecznie się zmieniam, już nie jestem w zastoju). Obraz "temple, this organic structure, shadowed beneath swarms of flies" (tej świątyni, tej organicznej struktury, zacienionej przez roje much) to mocna metafora ciała, które staje się domem dla śmierci i rozkładu, ale narrator postrzega się w tym jako "A lord amongst atrophy am I" (Jestem panem wśród zaniku). To stwierdzenie sugeruje perwersyjne poczucie mocy i dominacji, nawet w obliczu własnego rozkładu.

Centralnym punktem utworu jest wewnętrzna korupcja, która prowadzi do nienasyconego głodu. "The seed of undoing germinates within me, seizing my nervous system in so disgusting a manner" (Ziarno zagłady kiełkuje we mnie, przejmując mój układ nerwowy w tak obrzydliwy sposób) opisuje proces, w którym destrukcyjna siła zakorzenia się głęboko w istocie narratora. Ta siła manifestuje się jako "sickeningly do I hunger" (jakże obrzydliwie łaknę), co prowadzi do upadku wszelkich barier moralnych: "Morals corrupted through appetance. This perversion, this desire, I shall no longer refuse" (Moralność skażona przez apetyt. Tego wypaczenia, tego pragnienia, już nie odmówię). Jest to deklaracja totalnego oddania się mrocznym popędom, rezygnacja z oporu na rzecz ich pełnego przyjęcia. W tym szaleństwie, narrator zauważa: "How unnerving my silence, but even in silence have you trembled" (Jakże niepokojąca jest moja cisza, lecz nawet w ciszy drżeliście), co świadczy o świadomości wpływu, jaki jego transformacja wywiera na innych, potęgując jego poczucie władzy.

Dalsze wersy wprowadzają element makabrycznego piękna i pożądania w tym rozkładzie: "Oh, my beauty, the mirth of my desire. How lecherous that within me grows, I beseech your forgiveness" (Och, moje piękno, wesołość mojego pragnienia. Jakże lubieżne jest to, co we mnie rośnie, błagam o twoje przebaczenie). Krótkotrwałe błaganie o przebaczenie szybko ustępuje miejsca nieustającej woli poddania się temu wewnętrznemu potworowi. Jest to niemal romantyczne spojrzenie na własną degradację, odnalezienie radości i estetyki w tym, co przerażające. Następnie narrator zwraca się do samej Śmierci: "Oh, Death, eternal requiem, how your decaying hands shall stay my feet no more" (Och, Śmierci, wieczne requiem, jakże twoje rozkładające się dłonie nie zatrzymają już moich stóp). To mocne stwierdzenie sugeruje, że narrator przekroczył strach przed śmiercią; stał się czymś, co samo w sobie jest ucieleśnieniem rozkładu, a więc Śmierć nie ma już nad nim władzy.

Głód staje się siłą wszechogarniającą, zdolną zniszczyć nawet najsilniejsze więzi: "With a hunger so profound, that not even my love for another could prevent me from appeasing" (Z głodem tak głębokim, że nawet moja miłość do drugiego nie mogła powstrzymać mnie od zaspokojenia). To ostateczne poświęcenie człowieczeństwa na rzecz pragnienia, które całkowicie przejęło kontrolę nad umysłem: "My mind, my very thoughts, have become this sickness embodied" (Mój umysł, moje same myśli, stały się ucieleśnieniem tej choroby). Kulminacja następuje w deklaracji: "I won't stop until the screaming does" (Nie przestanę, dopóki krzyk nie ustanie). Może to oznaczać krzyk jego ofiar, metaforę wewnętrznej walki i sumienia, które musi zostać uciszone, lub też ostateczne zaspokojenie owego "chorego" głodu, który wymaga całkowitego zniszczenia.

Liryczne tematy And Hell Followed With, ogólnie opisywane jako emocjonalne, krwawe i brutalne, a jednocześnie głębokie i znaczące, doskonale oddają ten utwór, który łączy wewnętrzną introspekcję z obrazami rozkładu i przemocy. "Rotting Procession" to nie tylko opis fizycznego rozkładu, ale przede wszystkim psychologicznej transformacji w coś pozbawionego dawnej moralności, kierowanego pierwotnym i nienasyconym głodem, czerpiącego perwersyjną satysfakcję z własnego upadku i zniszczenia. Album Proprioception jako całość, którego tytuł wskazuje na samopostrzeganie, w kontekście "Rotting Procession" sugeruje, że ta przerażająca przemiana jest nową, choć potworną, formą świadomości siebie.