Interpretacja Lubię wracać tam gdzie byłem - Zbigniew Wodecki

„Lubię wracać tam, gdzie byłem” Zbigniewa Wodeckiego to utwór, który z biegiem lat stał się prawdziwą ikoną polskiej piosenki, wzruszającą opowieścią o nostalgii, wspomnieniach i ulotności czasu. Kompozycja ta, pełna ciepła i refleksji, odzwierciedla uniwersalne ludzkie pragnienie powrotu do przeszłości, do miejsc i ludzi, którzy ukształtowali nasze „pierwsze serca drżenia”.

Początek piosenki rysuje obraz współczesnego życia, charakteryzującego się nieustannym pośpiechem: „Co dzień nas gna / W nowe strony zadyszany czas / Sto dat, sto spraw / Wciąga nas, gna nas”. Ten frenetyczny rytm jest zderzony z głęboką potrzebą zatrzymania się i spojrzenia wstecz. Ta dychotomia między pędem dnia codziennego a tęsknotą za tym, co minęło, stanowi oś interpretacyjną całego utworu.

Centralnym punktem piosenki jest refren, wyrażający sentymentalną podróż w przeszłość. Bohater liryczny „lubi wracać tam, gdzie był już”, do znajomych uliczek, drzwi i pod balkon „pełen pnących róż”. To nie tylko powrót do konkretnych miejsc, ale przede wszystkim do emocji i osób, które te miejsca symbolizują. Nadzieja na ponowne spotkanie „dziewczyny z warkoczami” jest wyrazem pragnienia odnalezienia „nikłego cienia pierwszych serca drżeń”, niewinności i intensywności młodzieńczego uczucia. Te detale nie są przypadkowe – tekst piosenki jest głęboko osadzony w osobistych wspomnieniach Zbigniewa Wodeckiego i jego żony Krystyny. Muzyka do utworu powstała, gdy Wodecki poznawał swoją przyszłą małżonkę. Jak wspominała córka artysty, Kasia Wodecka-Stubbs, piosenka jest częścią historii miłości jej rodziców, która narodziła się, gdy Zbigniew Wodecki, grając w krakowskiej Piwnicy pod Baranami, zobaczył Krystynę i… z emocji pękły mu wszystkie struny w skrzypcach. Później poznali się osobiście, a ich wesele odbyło się w kamienicy przy ulicy Kapucyńskiej w Krakowie, z charakterystycznym balkonem pełnym pnących róż, który zainspirował słowa piosenki.

Wojciech Młynarski, wybitny polski tekściarz, odwiedził młode małżeństwo Wodeckich w ich krakowskim mieszkaniu i zachwycony jego atmosferą, w tym balkonem pełnym róż, napisał te niezapomniane słowa. Młynarski zadedykował tekst rodzicom artysty, co wyjaśnia pojawienie się w piosence „dziewczyny z warkoczami” (mama Krystyna) i „chłopaka ze skrzypcami” (Zbigniew Wodecki).

Interesującym faktem jest, że melodia do utworu powstała około 10 lat, zanim tekst został napisany. Dwudziestoletni wówczas Wodecki skomponował muzykę na początku lat 70., ale utwór „przeleżał w szufladzie” przez dekadę, ponieważ artysta skierował się na pewien czas w stronę jazzu. Sam Wodecki wspominał w wywiadzie, że melodia układała mu się „takt po takcie, szło jak po maśle”, pisząc ją od razu z aranżacją, włącznie z kotłami i symfonicznym brzmieniem. Do tekściarza, Wojciecha Młynarskiego, zwrócił się z prośbą dopiero po latach, nagrywając fortepianową wersję i jadąc do Zakopanego, gdzie wówczas mieszkał Młynarski. Wodecki przyznał, że tekst Młynarskiego „przebił” jakością jego muzykę.

Piosenka ma również wymiar uniwersalny, co podkreśla fragment: „W samym środku zdyszanego dnia / Oglądasz się / Tak jak ja, jak ja”. Sugeruje to, że tęsknota za przeszłością, za pierwszymi miłościami i beztroskimi chwilami, jest wspólnym doświadczeniem. Następnie, utwór przybiera formę duetu, gdzie kobiecym głosem wyrażona jest nadzieja na spotkanie „tamtego chłopaka ze skrzypcami” – co jest pięknym, autobiograficznym odniesieniem do samego Zbigniewa Wodeckiego, multiinstrumentalisty i wirtuoza skrzypiec. To wzajemne poszukiwanie śladów pierwszej miłości czyni utwór wyjątkowo poruszającym i bliskim sercom słuchaczy.

Mimo że Wodecki początkowo obawiał się, że piosenka nie ma „przebojowego” charakteru i nie jest materiałem, przy którym publiczność będzie klaszczeć, „Lubię wracać tam, gdzie byłem” zdobyło uznanie. W 1983 roku, kiedy piosenka stała się radiowym przebojem w duecie z Zofią Kamińską, Wodecki wyjechał z nią na festiwal Interwizji w Pradze. Artysta zorganizował wówczas wystawne i bardzo drogie przyjęcie, licząc na wysoką nagrodę, ale ku jego zaskoczeniu, otrzymał jedynie… różę. Mimo to, miał dużą satysfakcję ze zwycięstwa.

„Lubię wracać tam, gdzie byłem” to nie tylko romantyczna ballada, ale także sentymentalny powrót do przeszłości, utrwalony w świadomości Polaków jako „jedna z najpiękniejszych piosenek o miłości” i symbol kunsztu Zbigniewa Wodeckiego oraz jego niezwykłej więzi z żoną. Utwór doczekał się wielu interpretacji, zarówno w wykonaniu samego Wodeckiego (solo i w duetach, m.in. z Alicją Majewską, Hanną Banaszak), jak i młodszych artystów, co świadczy o jego ponadczasowości i uniwersalnym przesłaniu. Jak trafnie zauważa córka artysty, Zbigniew Wodecki „najbardziej na świecie lubił wracać w strony, które znał”, co odzwierciedlało się także w jego życiu prywatnym, kiedy to na wakacje zawsze jeździł w te same miejsca. To właśnie w takich miejscach, gdzie czuł się najlepiej, powstawały jego piosenki.