"1996" Włodiego to utwór, który staje się swoistą kapsułą czasu, przenosząc słuchacza w brudne, autentyczne realia wczesnych lat 90. w Polsce, a konkretnie na warszawski Ursynów, skąd wywodzą się pionierzy ulicznego rapu. Sam Włodi, postać legendarna na polskiej scenie hip-hopowej, znany z Molesty Ewenement, w tym nostalgicznym kawałku dzieli się osobistymi wspomnieniami z okresu formowania się jego tożsamości artystycznej i życiowej. Piosenka, wydana w 2014 roku na solowym albumie "Wszystko z dymem", w której gościnnie udzielili się Vienio, Pelson i DJ B z Molesty, to retrospekcja na czasy, które ukształtowały jego i całe pokolenie.

Tekst rozpoczyna się od sugestywnego obrazu pobicia i upojenia, będącego częścią codzienności: „Oko podbite, ledwo co widzę to co wypite uderza w tętnice / Podartą koszulkę na mokra ulicę rzucam jak szmatę - nie wiem gdzie idę”. To surowa, bezkompromisowa wizja osiedlowego życia, gdzie agresja i walka o przetrwanie były na porządku dziennym. Scena z komunikacji miejskiej, gdzie bohater zostaje zaczepiony za swój ubiór („Patrz na te spodnie, co on się zesrał?”), a następnie przyjmuje kopy, broniąc swojego walkmana z pierwszą demówką, ukazuje priorytety młodego Włodiego. Ta kaseta, „najważniejsza pierwsza demówka, prosto z osiedla”, jest symbolem rodzącej się pasji do muzyki i nadziei na lepsze jutro. Walkman i kaseta to ikoniczne przedmioty tamtych lat, podkreślające ówczesną erę hip-hopu, gdzie muzyka krążyła w formie fizycznych nośników, a ich utrata była prawdziwym dramatem. Włodi, który zaczął nagrywać z Kaczym na Atari na początku lat 90., doskonale pamięta ten okres.

W tle osobistych zmagań przewija się wielkie marzenie o zaistnieniu w hip-hopie. Bohater mówi o planach spotkania z Voltem w Hybrydach, co było wówczas ważnym krokiem w undergroundowym świecie. Hybrydy były jednym z miejsc, gdzie warszawska scena hip-hopowa stawiała pierwsze kroki. Pomimo obitej twarzy i dresu Adidas Equipment (charakterystycznego dla tamtych czasów symbolu ulicznego stylu), Włodi ma pewność, że jego flow „przepłynie Wisłę”, co świadczy o ogromnej wierze w swoje umiejętności i determinacji.

Druga zwrotka maluje obraz szarej rzeczywistości – kac po imprezie i matka, która z troską, ale i stanowczością, nakazuje znaleźć pracę i dorzucić się do domowego budżetu. W kontraście do tych oczekiwań, perspektywa młodego rapera to „mieć na melo, nowe Nike i czapkę”. To doskonale oddaje rozdźwięk między oczekiwaniami społecznymi a marzeniami o wolności i samorealizacji w kulturze hip-hopowej. Mimo otaczającego „szkła i betonu”, świat wydaje się „fajny”, a brak pieniędzy na żeton do automatu telefonicznego nie powstrzymuje od spontanicznych spotkań na boisku, gdzie „kleją zwrotki co pójdą na wszystkich: z winyli i compact disców”. To podkreśla samorodny charakter sceny, gdzie twórczość rodziła się na podwórkach i boiskach, a dystrybucja odbywała się dzięki kasetom i płytom winylowym. Włodi w wywiadach podkreśla, że choć sentymentalizm może oznaczać koniec, doświadczenia z przeszłości są nieocenionym źródłem opowieści.

Włodi określa siebie jako „miejski bumelant z duszą hipisa”, który chce „palić filisa, wrażenie opisać i cała reszta mi zwisa”. To manifest nonkonformizmu i buntu przeciwko systemowi, gdzie pieniądz „wszystkim wokół rządzi”. Wspomniana scena freestyle'u na MOK-u z „Wolnymi ludźmi, wolnym mikrofonem” i wizja wspólnego tracku z Eldo „15 lat później” to autentyczne nawiązanie do początków warszawskiego hip-hopu i wydarzeń, które stały się legendą. Projekt Parias, w którym Włodi rzeczywiście później współpracował z Eldo i Pelsonem, jest tego potwierdzeniem.

Ostatnia część tekstu to kulminacja tej hip-hopowej pasji: „Siadam do hip hop przestępstw gram te sample na Molestę”. „Hip Hop przestępstw” to prawdopodobnie nawiązanie do klasycznego albumu Mobb Deep "The Infamous", który był inspiracją dla wielu raperów. Nagrywanie u Volta, „Drzwi dla Molesty są otwarte” – to momenty, które budowały fundamenty Molesty Ewenement. Zespół powstał w 1995 roku z inicjatywy Włodiego i Vienia pod nazwą Mistic Molesta, a ich debiutancki album "Skandal" z 1998 roku okazał się przełomem, legitymizującym uliczny rap w Polsce. „Jestem na ławkach kefir i buła / Dwa ruchy ręką, filter, bibuła” to obraz codziennych rytuałów, które towarzyszyły tworzeniu muzyki i życiu osiedlowemu. Mimo „niepewności jutra”, Włodi jedzie do studia, aby „zmienić ten parszywy układ”. Ta niezłomna wiara w moc muzyki i swoją drogę, nazywanie siebie „klimy żołnierzem” (Włodi był członkiem składu Klima, wraz z Chadą, Kaczym i Vieniem), jest motorem napędowym jego działania. Końcowe wersy, gdzie matka wciąż powtarza: „Matole, nie masz przyszłość, weź się za szkołę!”, idealnie kontrastują z jego determinacją. Powtarzające się „Tak było wczoraj” i dodane „Pamiętam, to było jakiś czas temu!” nie tylko wzmacniają nostalgiczną wymowę utworu, ale również podkreślają, że te doświadczenia, choć odległe, są wciąż żywe w pamięci artysty i stanowią fundament jego tożsamości. Cały utwór jest świadectwem, że polski hip-hop to nie tylko muzyka, ale przede wszystkim sposób na życie i tożsamość, która ukształtowała się na ulicach w trudnym okresie transformacji.