Interpretacja Mofo - U2

„Mofo” to pulsujące serce albumu Pop z 1997 roku, utwór, który nie tylko wyznaczył odważny kierunek muzyczny dla U2 w erze eksperymentów z elektroniką, ale także stanowi jedno z najbardziej intymnych i bezpośrednich lirycznych wyznań Bono. Początkowo powstały z bluesowym zacięciem podczas podróży Bono i The Edge'a do Nicei, „Mofo” ewoluowało w studiu, stając się najbardziej otwarcie techno-tanecznym utworem na płycie, uosabiającym świadome przekształcenia zespołu w latach 90. Producent Flood, wspierany przez Howie'ego B, odegrał kluczową rolę w ukształtowaniu jego „twardszego” brzmienia, dążąc do uchwycenia „rodzaju wściekłości, a także inherentnej seksowności rock 'n' rolla”. Charakterystyczny dla utworu jest „nurkujący” dźwięk gitary, nazwany przez zespół „747”, który brzmi jak szalejący samolot odrzutowy.

Tytuł utworu, będący skrótem od wulgarnego „Motherfucker”, odzwierciedla fascynację Bono tym, jak to słowo stało się wszechstronne. Lirycznie jednak, „Mofo” jest głęboko osobistą medytacją nad stratą i tożsamością, skierowaną do zmarłej matki Bono, Iris Hewson, która odeszła, gdy miał zaledwie 14 lat. Centralny refren: „Mother, am I still your son? You know I've waited for so long to hear you say so. Mother, you left and made me someone. Now I'm still a child, but no one tells me no” jest wstrząsającym pytaniem o synowską przynależność i wewnętrzne dziecko, które wciąż szuka przewodnictwa. Bono w książce „U2 by U2” opisał wykonywanie tej piosenki na żywo jako „niezwykłe doświadczenie”, gdzie „piosenka zamierała, a ja zwracałem się do mojej matki przed pięćdziesięcioma tysiącami moich najbliższych przyjaciół”.

Tekst piosenki oddaje egzystencjalne poszukiwania i duchową pustkę. Linie takie jak „Looking for to fill that God-shaped hole” nawiązują do frazy Salmana Rushdiego i wyrażają próby pogodzenia pustki duchowej z dążeniem do sensu poprzez muzykę i relacje. Obrazy „Looking for the baby Jesus under the trash” i „Looking for a sound that's gonna drown out the world” podkreślają napięcie między sacrum a profanum, chaotyczne poszukiwania ukojenia w przytłaczającym, rozdartym świecie. Uderzająca fraza „Still lookin' for the face I had before the world was made”, przypisywana Williamowi Butlerowi Yeatsowi, mówi o pragnieniu powrotu do niewinności i pierwotnego stanu bycia, zanim ból i złożoność świata ukształtowały obecną tożsamość.

„Mofo” otworzyło każdy koncert trasy PopMart w latach 1997-1998, stanowiąc agresywny, elektroniczny początek dla tego wizualnie oszałamiającego show. Jako szósty i ostatni singiel z albumu Pop, wraz z „If God Will Send His Angels”, utwór symbolizował pełne zanurzenie U2 w kulturę dance, jednocześnie eksponując jedną z najbardziej wrażliwych stron Bono. W przeciwieństwie do innych utworów z Pop, które zespół później krytykował, „Mofo” spotkało się z niemal nieograniczoną pochwałą ze strony Bono i The Edge'a, którzy uznali go za udaną realizację estetyki dance i surowe, konfesyjne dzieło. To właśnie w tym elektronicznym „rykaczu śmierci bluesa” Bono zdołał najpełniej i najbardziej odważnie ujawnić swój głęboki żal i tożsamościowe poszukiwania, czyniąc „Mofo” kamieniem milowym w ich twórczości.