Interpretacja Pride (In The Name Of Love) - U2

„Pride (In The Name Of Love)” U2 to hymn, który z upływem lat stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych utworów irlandzkiego zespołu, a jego emocjonalna siła i ponadczasowe przesłanie wciąż rezonują z publicznością na całym świecie. Piosenka, wydana w 1984 roku jako pierwszy singiel z albumu „The Unforgettable Fire”, początkowo spotkała się z mieszanymi recenzjami, zwłaszcza jeśli chodzi o warstwę liryczną, ale szybko stała się wielkim sukcesem komercyjnym i ugruntowała pozycję U2 na międzynarodowej scenie rockowej.

Centralnym punktem utworu jest postać Martina Luthera Kinga Jr., ikony ruchu praw obywatelskich. Początkowo Bono, autor tekstu, zamierzał napisać piosenkę krytykującą prezydenta Ronalda Reagana i jego „dumę” prowadzącą do eskalacji nuklearnej. Jednak po lekturze biografii Kinga autorstwa Stephena B. Oatesa, „Let The Trumpet Sound: A Life of Martin Luther King, Jr.”, a także po wizycie na wystawie poświęconej Kingowi w Chicago Peace Museum w 1983 roku, Bono zmienił kierunek. Jak sam stwierdził, nie chciał „walczyć z ciemnością światłem, lecz sprawić, by światło świeciło jaśniej”, skupiając się na pozytywnej postaci, która ucieleśniała walkę o sprawiedliwość i równość. Inspirację czerpał również z biografii Malcolma X, co pozwoliło mu na refleksję nad różnymi podejściami do walki o prawa obywatelskie – pokojowym i bardziej radykalnym.

Pierwsze zwrotki piosenki malują szerszy obraz. „One man come in the name of love / One man come and go / One man come he to justify / One man to overthrow” – te słowa można interpretować jako odniesienie do różnych postaci historycznych, które w imię miłości, ideałów czy sprawiedliwości zmieniały świat, zarówno poprzez walkę, jak i pojednanie. Zwrotka „One man caught on a barbed wire fence / One man he resist / One man washed on an empty beach / One man betrayed with a kiss” odwołuje się do uniwersalnych doświadczeń cierpienia, oporu i zdrady. Niektórzy dopatrują się w linijce o „zdradzie pocałunkiem” echa historii Judasza i Chrystusa, rozszerzając tym samym kontekst piosenki na męczeństwo w ogólności. Powtarzające się pytanie „In the name of love / What more in the name of love” staje się tu retorycznym wołaniem o zastanowienie się, ile jeszcze ofiar musi zostać złożonych w imię miłości i ludzkości.

Kulminacja następuje w ostatniej zwrotce, która bezpośrednio odnosi się do śmierci Martina Luthera Kinga Jr.: „Early morning, April 4 / Shot rings out in the Memphis sky / Free at last they’re took your life / They’re could not take your pride”. Jest to potężne odniesienie do jego zamachu z 4 kwietnia 1968 roku w Memphis. Warto jednak zaznaczyć, że Bono popełnił błąd historyczny, śpiewając o „wczesnym poranku”, podczas gdy King został zastrzelony po godzinie 18:00. Bono wielokrotnie przyznawał się do tego błędu i podczas koncertów na żywo często zmieniał tekst na „Early evening, April 4”. Fraza „Free at last” nawiązuje do słynnego przemówienia Kinga „I Have a Dream”, choć sam zwrot jest starszy i pochodzi ze starej pieśni gospel. „They could not take your pride” podkreśla, że choć życie można odebrać, to ideałów, godności i ducha walki o równość nie da się zniszczyć.

Muzycznie utwór jest monumentalny. Melodia i akordy do „Pride” zostały zaimprowizowane przez U2 podczas próby dźwięku w listopadzie 1983 roku na Hawajach. Ostateczna wersja utworu została nagrana w Windmill Lane Studios, a zespół, pod okiem producentów Briana Eno i Daniela Lanois, eksperymentował wiele razy, zanim osiągnął zadowalający rezultat. Charakterystyczny, przestrzenny dźwięk gitary The Edge'a, dynamiczna sekcja rytmiczna Adama Claytona i Larry'ego Mullena Jr., oraz porywający wokal Bono tworzą niepowtarzalną atmosferę. Chrissie Hynde z The Pretenders zaśpiewała chórki w piosence, choć na płycie została wymieniona jako „Mrs. Christine Kerr”, ponieważ była wtedy żoną Jima Kerra z Simple Minds.

„Pride (In The Name Of Love)” to nie tylko hołd dla Martina Luthera Kinga Jr., ale także dla wszystkich, którzy stawili czoła niesprawiedliwości bez użycia przemocy i oddali życie za głoszenie równości. Sukces piosenki otworzył U2 drzwi do jeszcze większej popularności w Stanach Zjednoczonych, stając się ich pierwszym hitem w Top 40. Co ciekawe, po jej wydaniu, wdowa po Kingu, Coretta Scott King, zaprosiła zespół do Martin Luther King Center w Atlancie, co świadczy o głębokim wpływie utworu. U2 stworzyło również inny utwór poświęcony Kingowi, „MLK”, znajdujący się na tym samym albumie. Cała piosenka to wezwanie do refleksji nad tym, co jeszcze można uczynić w imię miłości, aby świat stał się lepszym miejscem. Bono, pomimo początkowych obaw o prostotę tekstu, uznał „Pride” za „najbardziej udaną piosenkę pop, jaką kiedykolwiek napisaliśmy”. Utwór pozostaje niezatartym świadectwem siły ducha i woli walki o sprawiedliwość.