Interpretacja The Blonde - TV Girl

TV Girl, znany z indie popowego brzmienia z elementami lo-fi i samplami, w utworze "The Blonde" z debiutanckiego albumu French Exit, wydanego 5 czerwca 2014 roku, zagłębia się w krytyczną analizę powszechnych standardów piękna i obsesji na punkcie stereotypowej blondynki w kulturze zachodniej. Piosenka, której głównym autorem tekstów i kompozytorem jest Brad Petering, stanowi ironiczną refleksję nad tym, jak społeczeństwo fetyszyzuje jeden konkretny typ urody, pomijając inne.

Początkowe wersy utworu od razu stawiają niewygodne pytania: „Who's gonna pay attention / To the redheads of the world / Who's gonna call them up at night / When they're naked and alone / And who's gonna kiss the brown haired girls / Who's gonna wipe away their tears / And what about the black haired girls / Who's gonna whisper filthy things into their ears”. Te słowa, choć z pozoru proste, wyrażają głębokie poczucie pominięcia i niesprawiedliwości. Artysta zdaje się pytać, czy inne typy urody – rude, brunetki, czarnowłose – są skazane na brak uwagi i intymności, podczas gdy cała adoracja skupia się na blondynkach. Jak zauważa portal Letras.mus.br, te linijki podkreślają dysproporcjonalną uwagę poświęcaną blondynkom, co jest niesprawiedliwe i oparte na pustych kryteriach. Jest to hiperbola, oczywiście, bo każdy ma swoje życie miłosne, ale służy ona do wyostrzenia problemu.

Refren utworu, powtarzający się dwukrotnie, jest kluczowy dla zrozumienia przesłania: „'Cause anyone who ever had a brain / Wouldn't stand out in the rain / Or keep it up for very long / Just to prove somebody wrong / And anyone who ever had a heart / Or sang a lonesome song / Would sell their little souls / Just to make it with the blonde”. Te wersy sugerują, że ludzie, którzy posiadają zarówno „brain” (rozum), jak i „heart” (serce), paradoksalnie są gotowi poświęcić swoje wartości, a nawet „sprzedać swoje małe dusze”, tylko po to, by być z blondynką. Jest to gorzka refleksja nad tym, jak silna jest presja społeczna i kulturowa, by dostosować się do pewnych ideałów piękna, nawet kosztem własnej autentyczności czy szczęścia. Brad Petering, wokalista TV Girl, sam jest naturalnym blondynem, co, jak spekulują niektóre analizy, może sprawiać, że ma osobistą perspektywę na „niezasłużoną adorację” i stereotypy związane z tym kolorem włosów.

Piosenka otwarcie krytykuje tę „niezasłużoną adorację”. Wers „It's just unearned admiration” bezpośrednio wskazuje na to, że fascynacja blond włosami nie jest wynikiem zasług, lecz narzuconej preferencji społecznej. Co więcej, utwór porusza dylemat osób, które same noszą jasne włosy, pytając: „Are you sick of all the stares? / You don't need to hide yourself away / You only need to dye your hair”. Brad Petering, w wywiadzie z Song Meanings and Facts, zdaje się sugerować, że sam doświadczył frustracji z powodu ciągłego bycia ocenianym przez pryzmat koloru włosów. W odpowiedzi na to Petering ironicznie proponuje, że zamiast się ukrywać, można po prostu pofarbować włosy.

Jednak szybko następuje zderzenie z rzeczywistością: „But it won't do you any good / 'Cause pretty soon your roots will be showing / And anytime you try to leave the room / They'll ask you just where the hell / Do you think you're going”. To metaforyczne stwierdzenie o „odrastających odrostach” symbolizuje niemożność długotrwałego ukrywania swojej prawdziwej tożsamości. Nawet jeśli ktoś próbuje dopasować się do dominującego wzorca, prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw. Społeczeństwo, niczym wszechwiedząca siła, nie pozwoli na ucieczkę od narzuconych ról czy oczekiwań.

W szerszym kontekście historycznym i kulturowym, blond włosy od dawna były symbolem atrakcyjności i pożądania w wielu kulturach europejskich, szczególnie w połączeniu z niebieskimi oczami. Od starożytnej Grecji i Rzymu, gdzie kojarzono je z pięknem i boskością, po renesans, kiedy kobiety rozjaśniały włosy, blond stał się archetypem piękna. W XX wieku ten stereotyp został dodatkowo utrwalony przez Hollywood, a także przez dzieła takie jak powieść Anity Loos z 1925 roku „Gentlemen Prefer Blondes”. Jednakże, równolegle z postrzeganiem blondynek jako atrakcyjnych, pojawił się też krzywdzący stereotyp „głupiej blondynki”, co, jak podkreśla HandWiki, ma swoje korzenie w Europie, a przykładem jest francuska kurtyzana Rosalie Duthé z XVIII wieku. TV Girl, poprzez "The Blonde", zdaje się krytykować właśnie tę złożoną, często powierzchowną i opartą na stereotypach percepcję piękna, zwracając uwagę na to, jak łatwo ludzie dają się wciągnąć w pogoń za iluzją.

Piosenka TV Girl nie tylko dekonstruuje kulturową obsesję na punkcie blond włosów, ale również bada presję na dostosowanie się i konsekwencje tej presji. Z muzycznego punktu widzenia, TV Girl w "The Blonde" wykorzystuje swoje charakterystyczne indie popowe brzmienie z lo-fi estetyką i melancholijnymi samplami, które potęgują ironiczny i refleksyjny ton utworu. Choć Brad Petering w wywiadach rzadko odnosi się bezpośrednio do interpretacji konkretnych piosenek, skupiając się raczej na procesie twórczym czy inspiracjach muzycznych, przekaz "The Blonde" jest wyraźny: autentyczność i prawdziwe emocje są cenniejsze niż pogoń za ulotnym i narzuconym ideałem piękna.