Interpretacja Baba O'Riley - The Who

Piosenka "Baba O'Riley" zespołu The Who, otwierająca ich ikoniczny album Who's Next z 1971 roku, to utwór o zaskakująco złożonym rodowodzie i wielowarstwowej interpretacji, często mylnie nazywany przez słuchaczy "Teenage Wasteland" z powodu powtarzającego się w nim refrenu. Tytuł utworu jest hołdem dla dwóch głównych inspiracji Pete'a Townshenda, głównego autora piosenki: indyjskiego mistrza duchowego Mehera Baby oraz amerykańskiego kompozytora minimalistycznego Terry'ego Rileya. Townshend, zafascynowany naukami Mehera Baby o samopoznaniu i oświeceniu duchowym, a także eksperymentalnymi kompozycjami Rileya opartymi na powtarzalnych wzorcach, połączył te dwa światy w unikalny sposób.

Początkowo "Baba O'Riley" był częścią ambitnego, nigdy nieukończonego projektu rock opery Townshenda zatytułowanego Lifehouse. W tym futurystycznym scenariuszu, osadzonym w dystopijnej przyszłości, gdzie ludzkość żyje pod kontrolą rządu i traci kontakt z naturą, utwór miał być śpiewany przez szkockiego farmera Raya. Ray, wraz z żoną Sally i dwójką dzieci, wyrusza w podróż do Londynu, szukając wolności i połączenia z innymi poprzez muzykę w tajemniczym Lifehouse. Elementy tego niezrealizowanego konceptu zostały przeniesione do albumu Who's Next, a "Baba O'Riley" stał się jego otwarciem.

Charakterystyczne, pulsujące intro syntezatorowe, które stało się znakiem rozpoznawczym utworu, ma również swoje korzenie w projekcie Lifehouse. Townshend miał pomysł, by wprowadzić dane biograficzne i "znaki życiowe" Mehera Baby do syntezatora, który następnie wygenerowałby muzykę na podstawie tych informacji. Kiedy ten pomysł okazał się niewykonalny, Townshend użył organów Lowrey Berkshire Deluxe TBO-1 z funkcją "marimba repeat", aby stworzyć ten innowacyjny, zapętlony dźwięk, inspirowany modalnym podejściem Terry'ego Rileya. Co ciekawe, utwór początkowo trwał aż 30 minut, zanim został zredukowany do "najważniejszych momentów" na potrzeby albumu.

Tekst piosenki zaczyna się od słów Rogera Daltreya: "Out here in the fields / I fight for my meals / I get my back into my living / I don't need to fight / To prove I'm right / I don't need to be forgiven". Te wersy odzwierciedlają ducha niezależności, ciężkiej pracy i pewności siebie. Opisują kogoś, kto żyje z własnej pracy, nie potrzebując niczyjej aprobaty czy przebaczenia, co można interpretować jako pewien rodzaj buntowniczej postawy wobec narzucanych norm. W kontekście Lifehouse, mogą to być słowa farmera Raya, który opuszcza swoje dotychczasowe życie w poszukiwaniu czegoś więcej.

Refren "Don't cry / Don't raise your eye / It's only teenage wasteland" jest najbardziej zapadającą w pamięć frazą i często budzi błędne skojarzenia. Pete Townshend przyznał, że inspiracją do tego określenia była "absolutna pustka nastolatków na Woodstocku, gdzie uczestnicy byli na kwasie i 20 osób miało uszkodzenia mózgu". Innym razem wspominał, że fraza wzięła się z widoku śmieci pozostawionych po festiwalu na wyspie Wight w 1969 roku. Niezależnie od konkretnego wydarzenia, "teenage wasteland" symbolizuje alienację, rozczarowanie i zagubienie młodych ludzi w obliczu chaosu i utraty wartości. Roger Daltrey, w wywiadzie z 2018 roku, zinterpretował to jako uniwersalne przesłanie dla kolejnych pokoleń, ostrzegające przed zagrożeniami współczesnej technologii i mediów społecznościowych, które mogą sprawić, że młodzi ludzie stracą kontakt z rzeczywistością.

Dalsze wersy: "Sally, take my hand / We'll travel south cross land / Put out the fire / And don't look past my shoulder / The exodus is here / The happy ones are near / Let's get together / Before we get much older" niosą ze sobą poczucie nadziei, ucieczki i dążenia do wspólnoty. W kontekście Lifehouse, są to słowa Raya do jego żony Sally, wzywające do opuszczenia starego świata i wyruszenia w podróż ku lepszemu miejscu, gdzie "szczęśliwi są blisko". "Put out the fire" może symbolizować chęć zakończenia konfliktów lub zostawienia za sobą przeszłości. Jest to wezwanie do działania, do wspólnego szukania sensu i przynależności, zanim upływ czasu uniemożliwi zmiany.

Końcówka utworu, z powtarzającym się "Teenage wasteland, oh yeah / Teenage wasteland / They're all wasted", podkreśla poczucie zmarnowanego potencjału i rozczarowania, ale jednocześnie, dzięki dynamicznej muzyce, może być interpretowana jako wezwanie do buntu i odnalezienia własnej drogi w tym "pustkowiu". Ironia polega na tym, że wielu słuchaczy odebrało to jako celebrowanie beztroskiego "marnowania się". Utwór kończy się słynnym solo na skrzypcach, wykonanym przez Dave'a Arbuse'a z zespołu East of Eden, który został zaproszony przez Keitha Moona do studia. W występach na żywo tę część często gra Daltrey na harmonijce.

"Baba O'Riley" pozostaje jednym z najbardziej wpływowych i rozpoznawalnych utworów w historii rocka, dowodem na innowacyjność The Who i zdolność Townshenda do łączenia duchowych poszukiwań z rockową energią, tworząc hymny dla pokoleń. Pete Townshend nawet zrezygnował z pozwania zespołu One Direction, gdy jego wydawca dopatrzył się podobieństw do "Baba O'Riley" w ich piosence "Best Song Ever", stwierdzając, że w muzyce akordy często są powtarzane i to "szaleństwo" ścigać się o takie rzeczy. To podkreśla jego artystyczną perspektywę, wykraczającą poza komercyjne spory.