Interpretacja My Generation - The Who

„My Generation” The Who to hymn młodzieńczego buntu, utwór definiujący całą generację i jeden z filarów rocka, który utorował drogę dla gatunków takich jak punk i hard rock. Wydany jako singiel 29 października 1965 roku, szybko zajął drugie miejsce na brytyjskich listach przebojów, stając się najwyżej notowanym singlem The Who w ich ojczyźnie.

Słowa utworu, napisane przez Pete’a Townshenda, są destylowanym manifestem młodzieńczego niezadowolenia i poszukiwania własnego miejsca w społeczeństwie. Townshend wielokrotnie podkreślał, że piosenka wyrażała głęboki rozdźwięk między pokoleniem powojennym a ich rodzicami, którzy, choć wiele poświęcili podczas II wojny światowej, nie byli w stanie zaoferować młodym żadnego przewodnictwa czy inspiracji. Czuł, że jego pokolenie było „pozbawione praw” i oczekiwano od niego, że „zamknie się i będzie cieszyć pokojem”, czemu młodzi ludzie postanowili się sprzeciwić.

Tekst zaczyna się od skargi na to, że „ludzie próbują nas g-gnębić / (Mówiąc o moim pokoleniu) / Tylko dlatego, że się kręcimy / (Mówiąc o moim pokoleniu)”. Jest to bezpośredni sprzeciw wobec osądzania i niezrozumienia przez starszych. Linia „I hope I die before I get old” (Mam nadzieję, że umrę, zanim się zestarzeję) stała się jednym z najbardziej ikonicznych i często cytowanych wersów w historii rocka. W wywiadzie dla „Rolling Stone” w 1985 roku Townshend wyjaśnił, że przez „old” rozumiał „bardzo bogaty”, co symbolizowało konformizm i wszystko, co odrzucało jego pokolenie. Wspominał również, że napisał ten wers z myślą o Rogerze Daltreyu, czując, że sam nie miałby odwagi, by go zaśpiewać, ale Daltrey był „męski” i „macho” wystarczająco, by wyrazić ten rodzaj nihilizmu. Inspiracją do napisania piosenki był również osobisty incydent z Królową Matką, która nakazała odholowanie karawanu Packarda Townshenda z ulicy w Belgravii, co uznał za „niestosowne”. To wydarzenie, choć nieco komiczne, wzmogło jego poczucie klasowej świadomości i frustracji. Townshend wspominał też, że piosenka była swoistym „zamówieniem” od fanów, którzy chcieli utworów wyrażających ich frustrację.

Charakterystyczne jąkanie Rogera Daltreya w wokalu to niezwykle ważny element utworu, dodający mu agresji i frustracji. Istnieje kilka teorii na temat jego powstania. Jedna z nich mówi, że Daltrey był zestresowany podczas nagrywania, nie słyszał swojego głosu w odsłuchach i próbował dopasować słowa do muzyki. Inna sugeruje, że miało to imitować brytyjskiego "moda" pod wpływem amfetamin. Sam Townshend zainspirował się jąkaniem w piosence „Stuttering Blues” Johna Lee Hookera, a Daltrey eksperymentował z rytmicznym jąkaniem od występów z Sonnym Boyem Williamsonem. Producent Shel Talmy uznał, że brzmi to świetnie i postanowił to zachować. Co ciekawe, BBC początkowo odmówiło grania utworu w obawie przed urażeniem osób z wadami wymowy, ale zmieniło decyzję, gdy piosenka zyskała na popularności.

„Muzycznie „My Generation” jest szybkie, agresywne i pełne energii. Wyróżnia się także jednym z pierwszych solówek na gitarze basowej w historii rocka, wykonanym przez Johna Entwistle'a na jego Fender Jazz Bass. Utwór wykorzystuje również formę call and response (wezwanie i odpowiedź) między Daltreyem a chórem Townshenda i Entwistle'a. Perkusja Keitha Moona jest szalona i pełna furii, co dodatkowo podkreśla buntowniczy charakter utworu. Szaleństwo Moon’a nie ograniczało się jedynie do gry – podczas występu w programie The Smothers Brothers Comedy Hour użył on aż dziesięciokrotnie większej niż zwykle ilości materiału wybuchowego do zniszczenia swojej perkusji. Eksplozja była tak potężna, że trwale ogłuszyła Pete’a Townshenda na jedno ucho, stając się jedną z najbardziej pamiętnych i „wybuchowych” wpadek w historii rocka.”

„My Generation” stało się hymnem dla subkultury Modsów w Wielkiej Brytanii lat 60. Utwór zdobył uznanie krytyków i jest obecnie uważany za jeden z najważniejszych w historii muzyki, zajmując 11. miejsce na liście 500 najlepszych piosenek wszech czasów magazynu „Rolling Stone”. Został także wprowadzony do National Recording Registry, Rock and Roll Hall of Fame oraz Grammy Hall of Fame za swoją „historyczną, artystyczną i znaczącą wartość”. Pomimo początkowych obaw, że utwór szybko się zdezaktualizuje, stał się ponadczasowym symbolem buntu młodości, a jego przesłanie o niezrozumieniu i pragnieniu własnej tożsamości wciąż rezonuje z kolejnymi pokoleniami. Sama płyta debiutancka, choć nagrana w pośpiechu, według członków zespołu, została retrospektywnie oceniona jako jedna z najlepszych płyt rockowych wszech czasów, wyprzedzając swoje czasy twardym brzmieniem.