„Poison” The Prodigy, wydany 6 marca 1995 roku jako czwarty i ostatni singiel z ich drugiego albumu studyjnego, „Music for the Jilted Generation” (1994), jest utworem, który doskonale oddaje przełomowy moment w karierze zespołu i szerszej scenie muzyki elektronicznej. Kompozycja, napisana przez Liama Howletta i Maxima Reality’ego, a wyprodukowana przez Howletta, jest znacząca przede wszystkim ze względu na wokal Maxima, który w tym utworze – w przeciwieństwie do wielu wcześniejszych produkcji The Prodigy, opartych na samplowanych wokalach – użył własnego głosu. To posunięcie dodało utworowi surowego, agresywnego charakteru i pomogło wprowadzić Maxima na pierwszy plan.

Początek piosenki, z krótkim dialogiem: „(Hello? Yeah, hold a sec Liam, someone on the phone for you) Aw, fuck's sake Trying to write this fucking tune, man”, stanowi intrygujące otwarcie. To nagrane, frustrujące westchnienie Liama Howletta, głównego twórcy The Prodigy, uchwycone w studiu, kiedy próbował napisać ten "przeklęty kawałek", jest autentycznym wglądem w proces twórczy. Inżynier/współproducent Neil McLellan ujawnił, że słychać tam Howletta edytującego na swoim samplerze AKAI S900, a charakterystyczny dźwięk pokrętła jog wheel jest częścią tej scenerii. To pozornie przypadkowe, ale jednocześnie zamierzone wprowadzenie, od razu umieszcza słuchacza w samym sercu twórczego fermentu, sugerując, że to, co następuje, jest wynikiem intensywnej pracy i walki z materią dźwiękową.

Główne, powtarzające się frazy „I got the poison. I got the remedy. I got the pulsating rhythmical remedy.” są lakoniczne, ale niezwykle sugestywne. Maxim Reality, który jest autorem tych słów, wniósł do nich dwoistość destrukcyjnej i uzdrawiającej mocy, idealnie pasującą do buntowniczego i prowokacyjnego wizerunku zespołu. „Jad” i „odtrutka” mogą być interpretowane na wiele sposobów. Z jednej strony, odzwierciedlają one intensywność i potęgę samej muzyki The Prodigy – jej „trującą” zdolność do uzależniania, wprowadzania w trans, a jednocześnie bycia „pulsującym rytmicznym lekarstwem”, uwalniającym od codzienności i dającego energię. Jak zauważono w recenzjach, utwór to „kwasowa podróż” i „prowokacyjne, atonalne i zapalające połączenie technofied trip-hopu”. Można to również odnieść do kultury rave'owej, w której The Prodigy miało swoje korzenie – intensywne, czasem kontrowersyjne doświadczenia, które dla wielu były zarówno „jadem”, jak i „lekarstwem” na szarą rzeczywistość.

Liam Howlett w wywiadzie dla Q Magazine w 2008 roku określił „Poison” jako „punkt zwrotny” dla zespołu. Stwierdził: „Wszyscy przyspieszali, próbując robić drum/n/bass. Ja próbowałem zrobić coś równie twardego, ale naprawdę wolnego”. Był to celowy ruch przeciwko dominującemu w tamtym czasie trendowi szybkiego jungle i euro techno, z którym zespół nie chciał być kojarzony. Howlett chciał „zwolnić” i stworzyć coś, co byłoby „równie ciężkie, ale w znacznie wolniejszym tempie”. Utwór ten wyróżniał się na tle ich wcześniejszych prac, łącząc elementy hip-hopu, breakbeatu, big beatu i rocka, co stało się znakiem rozpoznawczym The Prodigy z połowy lat 90..

Biorąc pod uwagę kontekst albumu „Music for the Jilted Generation”, którego pierwotny tytuł miał brzmieć „Music for Joyriders”, a który był odpowiedzią na rosnącą represję wobec kultury rave ze strony brytyjskiego rządu, „Poison” może być interpretowane jako manifest. Zespół czuł się „opuszczony” (jilted) przez system, który próbował zdusić ich muzykę i scenę. W tej perspektywie, „jad” to opresja i frustracja, a „lekarstwo” to właśnie ich bezkompromisowa, pulsująca muzyka, która stanowiła formę oporu i wyzwolenia.

W utworze wykorzystano sample perkusyjne z klasycznych funkowych kawałków: „It's a New Day” Skull Snaps, „Amen, Brother” The Winstons oraz „Heavy Soul Slinger” Bernarda Purdie. To połączenie klasycznych breakbeatów z ciężkim, zniekształconym basem i industrialnymi syntezatorami stworzyło unikalne brzmienie, które Billboard opisał jako „pierwszy wypad rave'owego zespołu w hip-hop”, zauważając, że „skłonność zespołu do dziwacznych pętli i industrialnych efektów dźwiękowych doskonale łączy się z przystępnym, downtempo'owym groovem utworu”. AllMusic określił go jako „doskonały”. Nawet opakowanie singla CD nawiązywało do tematu, przedstawiając pudełko z trutką na szczury, martwego gryzonia i szczura na samym krążku, a oficjalny remix nosi tytuł „Rat Poison”.

Teledysk, wyreżyserowany przez Waltera Sterna, przedstawia zespół grający w piwnicy, która pod koniec klipu zamienia się w błotną łaźnię, gdzie Keith Flint walczy w błocie z innymi członkami zespołu. To wizualne odzwierciedlenie surowej, brudnej energii utworu dodatkowo podkreśla jego buntowniczy charakter. Ostatecznie, „Poison” to utwór, który z jednej strony celebruje esencję bezkompromisowej energii The Prodigy, a z drugiej staje się metaforą dla samej muzyki, która potrafi być zarówno obezwładniająca, jak i dająca ukojenie, stanowiąc „pulsujące rytmiczne lekarstwo” na chaos współczesnego świata.