„Veneno” autorstwa Gamora (Serezha Mestniy) to utwór, który przenosi słuchacza w głąb surowej, rosyjskiej rzeczywistości ulicy, opowiadając historie o życiu na blokowiskach i panujących tam zasadach. Już początkowe wersy, "Po chuj kto ty odkąd kogo ty sprzedał" (Nie ważne, kim jesteś, skąd pochodzisz, ani kogo sprzedałeś), brutalnie zrywaja z fasadami, stawiając na piedestale autentyczność i lojalność ponad wszelkie pozory i zdrady. Miejscem akcji jest tu Togliatti, miasto, które nie jest jedynie tłem, ale staje się symbolem specyficznego, miejskiego doświadczenia, gdzie panują własne, często bezwzględne reguły.

W całej piosence przewija się motyw silnej wspólnoty i braterstwa, wyrażony choćby w linijce "Za naszych wypić powód, waszym hop tu podan". To poczucie przynależności kontrastuje z obrazami dekadencji i pozornej rozrywki, jak w wersach o „dziwkach w BMW, które jęczą i pięknie tańczą”. Odniesienia do imion „Franklin lubi Dasza, Franklin lubi Masza” mogą być lokalnymi nawiązaniami do konkretnych osób lub symbolicznym przedstawieniem popularnych, często uproszczonych relacji. W tekście pobrzmiewa również echo głębokiej, choć być może skomplikowanej, dumy narodowej: "Nasza Rasza duma Rosja nasza".

Kluczowym elementem utworu jest wyrażane rozczarowanie i bunt wobec zastanego porządku. Wers „Łamał system, system znów oszukał” to niemalże manifest frustracji wobec niesprawiedliwości, co jest częstym motywem w rosyjskim rapie ulicznym, opisującym biedę i trudności życia na osiedlach. Pozdrowienia dla „wujka Dimy” i „wujka Vovy” dodają autentyczności, zakorzeniając narrację w konkretnej społeczności i jej hierarchii.

Refren to esencja rebelianckiego ducha piosenki: „Kułak w sufit podawaj ka nam smog / Ja łamałbym baterie, jeśli tylko bym mógł”. Jest to wyraźny symbol walki, siły i pragnienia zmiany, nawet jeśli ta zmiana ma charakter symbolicznego sprzeciwu. Smog staje się tutaj metaforą opresyjnego środowiska, które mimo wszystko próbuje się przełamać. Wzmianka „Salam przekazał wschód, przekazał wynik / To jest wyzwanie, szok, to jest to co wysyła w pot” sugeruje orientalne wpływy kulturowe i podkreśla, że przesłanie utworu jest mocne, wstrząsające i wymagające wysiłku od słuchaczy i samych twórców.

Druga zwrotka kontynuuje ten uliczny portret, kreśląc różne typy postaw i wyborów: „Mama wie, kto z chłopaków rośnie łobuzem / Kto brał mgłę, kto tu chłopak nie fontanna”. Widać tu wyraźne rozróżnienie między tymi, którzy są „prawdziwi”, a tymi, którzy udają, co jest charakterystyczne dla hip-hopowej kultury ulicznej. Tekst maluje obrazy młodzieży poszukującej sensu – jedni szukają go na siłowni („komu w kajf bojan komu drążki i poręcze”), inni w imprezach i używkach („kto pod fenem idzie balować”). Mimo trudności, w słowach: „Kwitniemy i pachniemy my póki jeszcze nie zgniliśmy / Dusza śpiewa, ja nie umrę młodym” – wybrzmiewa nuta nadziei i woli przetrwania.

Zakończenie utworu wzmacnia to przesłanie: „Mój rejon mnie jara, mój rejon jara ten dym” – to hołd dla miejsca, które ich ukształtowało, ze wszystkimi jego wadami i zaletami. Kulminacyjne wersy „Są ci, co obok, są ci, co ich nazywam gadami / Gamora to trucizna, oblewaj uszy trucizną” są bezpośrednim odniesieniem do nazwy zespołu i tytułu utworu. Nazwa „Gamora” i tytuł „Veneno” (hiszp. trucizna) podkreślają, że ich muzyka jest potężna, niepokojąca, a jednocześnie prawdziwa i oczyszczająca dla tych, którzy są gotowi ją przyjąć. Jest to rodzaj trucizny, która, choć gorzka, niesie ze sobą głęboką prawdę i przebudzenie. Piosenka, opisywana jako „fascynująca mieszanka rosyjskiego rapu i latynoskich wpływów, z emocjonalnymi tekstami i zaraźliwymi bitami”, faktycznie doskonale oddaje esencję miejskiego opowiadania historii, miłości, pasji i złożoności życia. Tym samym „Veneno” staje się hymnem ulicznego przetrwania i deklaracją artystycznej niezależności.