Interpretacja 101 ft. Joe Newman - Portico

Utwór "101" autorstwa Portico, z gościnnym udziałem Joe Newmana z Alt-J, stanowi fascynującą podróż w głąb stanu delirycznego, umiejscowioną w szerszym kontekście refleksji o stracie i nowych początkach. Piosenka pochodzi z albumu Living Fields (2015), który stanowił swego rodzaju debiut dla Portico po odejściu jednego z członków z ich wcześniejszego wcielenia jako Portico Quartet. Zespół świadomie zmienił brzmienie z jazzowo-instrumentalnego na bardziej elektroniczne i nastrojowe, a zaproszenie Newmana było kluczowym elementem tej transformacji. Co ciekawe, Joe Newman i Jack Wyllie z Portico dorastali na tej samej ulicy w Southampton i od zawsze byli przyjaciółmi, co z pewnością ułatwiło współpracę.

Tekst utworu otwiera obraz uwięzienia i powtarzalności: „As I lay lying to the limit of my chain / I stand and pivot a perfect circle”. Ten motyw łańcucha może symbolizować fizyczne ograniczenia, mentalny impas lub poczucie bycia uwiązanym do przeszłości. Kontrastuje z nim ruch „idealnego kręgu”, który może być rytuałem, próbą zachowania kontroli w chaosie, a nawet objawem dezorientacji. Kolejne wersy wprowadzają bogatą paletę barw – „Mauve, midnight blue, brown, and purple” – które łączą się z „Your fading gift that remains”. To „blaknący dar” może odnosić się do wspomnienia, utraconej miłości, talentu, który powoli znika, ale wciąż ma wpływ na obecny stan podmiotu lirycznego.

Centralnym punktem utworu jest powtarzający się motyw wysokiej gorączki: „With a temperature of 103 / That's the temperature, my Gene Kelly”. Temperatura 103 stopni Fahrenheita (około 39,4 stopnia Celsjusza) wskazuje na silny stan chorobowy, często prowadzący do majaczeń. Odniesienie do Gene'a Kelly'ego, ikony radości i elegancji w tańcu, zwłaszcza w Deszczowej piosence, jest szczególnie intrygujące. Może to być ironiczne zestawienie wewnętrznego cierpienia z zewnętrznym ideałem wdzięku, albo gorączkowa wizja, w której podmiot liryczny czuje się jak Kelly, bądź zwraca się do kogoś bliskiego, kojarzącego się z taką beztroską, jako „mój Gene Kelly”. Badania nad albumem Living Fields ujawniły, że Portico przesyłało zaproszonym wokalistom (w tym Newmanowi) dokument Nostalgia for the Light, aby zainspirować ich do pisania tekstów o utracie, nowych początkach, śmierci i historii, co z pewnością wpłynęło na liryczny ton utworu. Joe Newman jest znany z wplatania w swoje teksty odniesień do literatury, filmu i postaci historycznych, co sprawia, że Gene Kelly doskonale wpisuje się w jego estetykę.

Niezwykle sugestywnym i powtarzającym się elementem jest litera po literze wymawiane „G a s o l i n e”. Benzyna jest substancją łatwopalną, paliwem napędowym, ale także symbolem niestabilności i zagrożenia. W kontekście gorączki może reprezentować palące się w środku szaleństwo, intensywność emocji, autodestrukcyjny impuls lub po prostu paliwo dla delirycznych wizji. Zespół Portico określił ten utwór jako "spokojnie introwertyczny, elektroniczny utwór o strachu".

Dalsze wersy pogłębiają poczucie oderwania od rzeczywistości: „Though my fever so captive for so long / Somersaults underwater / Or walking through the ground as lava”. Obrazy te – nieważkość pod wodą i parzący grunt – doskonale oddają dysocjację i chaos zmysłowy. Gorączka jest tu nie tylko chorobą, ale i stanem psychicznym, długo trwającym uwięzieniem. W pewnym momencie następuje przejście do wewnętrznego konfliktu i poczucia zagrożenia: „Forgive and shut up ratchet it up once again / A soul now entered my fear monger / Three leaded hounds lead in hunger / The three beasts are released on me”. „Trzy ołowiane ogary” lub „trzy bestie” mogą być metaforą dla demonów wewnętrznych, paranoi wywołanej gorączką lub poczucia bycia ściganym przez własne lęki. Fraza „forgive and shut up” może sugerować wewnętrzną walkę z wyrzutami sumienia lub próbę uciszenia dręczących myśli.

Finałowe sekwencje: „See me run, they dance, I fall, we sing / Now although I know nothing is so” to poetycki opis tej chaotycznej interakcji. Podmiot liryczny ucieka, bestie tańczą, on upada, a potem „śpiewają razem”. To „my” może oznaczać podmiot liryczny i jego demony, zespolone w tym delirycznym tańcu, albo desperacki akt oporu, który staje się formą uwolnienia. Ostatnie wersy, „Now although I know nothing is so”, wprowadzają moment przejrzystości, świadomości, że to wszystko jest iluzją, jednakże potęga „G a s o l i n e” – tego wewnętrznego ognia – wciąż dominuje i powraca. Piosenka "101" jest opisana jako "tragicznie wspaniała" i "idealne wprowadzenie do ich estetyki". Joe Newman swoją "delikatną, szepczącą barwą głosu" wtopił się w "ostre bity i teksturowane syntezatory", nadając utworowi "niemal niebiańskie i boskie uczucie". Pomimo tego, niektórzy krytycy uważali, że w kontekście całego albumu, wokal Newmana mógł czasami dominować, spychając Portico w tło.