Interpretacja Bensonhurst Blues - Oscar Benton

Piosenka „Bensonhurst Blues” w wykonaniu Oscara Bentona to utwór o głębokim przesłaniu, który na pozór przedstawia obraz sukcesu, ale w rzeczywistości obnaża wewnętrzną pustkę i wstyd związany z własnym pochodzeniem. Choć to Oscar Benton, holenderski wokalista bluesowy, spopularyzował ten utwór w Europie, zwłaszcza dzięki francuskiemu filmowi „Pour la peau d'un flic” z 1981 roku z Alainem Delonem w roli głównej, to oryginalnie „Bensonhurst Blues” zostało napisane przez amerykańskich twórców – Artiego Kaplana i Artiego Kornfelda. Artie Kaplan, saksofonista i flecista, wydał swoją wersję już w 1972 roku na albumie „Confessions Of A Male Chauvinist Pig”, jednak to nagranie Oscara Bentona z 1973 roku (a później jego reedycja w 1981) zyskało międzynarodowe uznanie.

Tekst piosenki, śpiewany z perspektywy narratora obserwującego drugą osobę, kreśli portret człowieka sukcesu. Już pierwsze wersy: „Bay Parkway wonder, You're such a success. Your pretty secretary, ha, She say you are the best” ukazują bohatera jako kogoś, kto osiągnął widoczną pozycję społeczną i jest podziwiany przez otoczenie. „Bay Parkway” to ważna arteria w Bensonhurst, nowojorskiej dzielnicy na Brooklynie, która historycznie była domem dla wielu imigrantów, zwłaszcza włoskich i żydowskich, a z czasem stała się tyglem kulturowym z dużą populacją chińską, rosyjską czy meksykańską. Odniesienie do tej lokalizacji jest kluczowe dla zrozumienia kontekstu utworu – to opowieść o kimś, kto prawdopodobnie wywodzi się z working-classowej, imigranckiej społeczności i „zrobił karierę”.

Jednak za uśmiechniętą fasadą („Your face always smiling, say you sure paid your dues”) narrator dostrzega głęboki smutek i wewnętrzny konflikt, nazywając go „Bensonhurst blues”. To nie jest zwykła melancholia, ale stan wynikający z utraty autentyczności, próby ucieczki od własnych korzeni. „Bensonhurst blues” staje się metaforą egzystencjalnego cierpienia, poczucia wstydu wobec przeszłości i ceny, jaką płaci się za pozorną integrację i akceptację w nowym środowisku.

Dalsze strofy wzmacniają ten obraz. Bohater oferuje „custom-made ciggies” i udaje zainteresowanie rodziną narratora, lecz jest to tylko fasada, pusta poza („pretend and pretend to care about my family”). Zdjęcia na biurku, które rzekomo świadczą o jego szczęściu, są w rzeczywistości „All them lies that you abuse”. Narrator zastanawia się, czy najbliżsi tego człowieka w ogóle wiedzą, że cierpi on na „Bensonhurst blues”. To wskazuje na głęboką izolację emocjonalną i brak prawdziwych, bliskich relacji, które zostały poświęcone na ołtarzu sukcesu.

Najbardziej przejmujące są jednak wersy mówiące o wstydzie: „Your grandmother's accent still embarrasses you. You're even ashamed of the French you once knew”. Ten fragment wprost odnosi się do imigranckiego doświadczenia, gdzie własny akcent czy język przodków stają się źródłem zakłopotania w dążeniu do asymilacji. W kontekście Bensonhurst, gdzie dominowały społeczności włoskie, żydowskie, a później inne, wstyd z powodu akcentu babci jest silnym symbolem odrzucenia dziedzictwa kulturowego. Wzmianka o „francuskim, który kiedyś znał” może sugerować konkretny kontekst imigracji, choć interpretacja ta jest otwarta – być może odnosi się do języka ojczystego, który został porzucony na rzecz angielskiego, lub po prostu do jakiejś formy wyrafinowania, która również została zepchnięta na margines w pogoni za nową tożsamością. W niektórych interpretacjach francuskie pochodzenie postaci jest wprost sugerowane.

Bohater stał się częścią „chance now” – być może świata mediów, biznesu, gdzie „They break you making the news”. Cena za ten status jest jednak wysoka: wewnętrzne cierpienie na „Bensonhurst blues” pozostaje niezmienne.

Piosenka kończy się definitywnym odrzuceniem tej drogi przez narratora: „But thanks for the lesson. Cause the life that I choose won't make me feel like living with the Bensonhurst blues”. To świadome odrzucenie wartości, które prowadzą do utraty siebie. Narrator nie chce kopiować tego modelu życia, który, mimo zewnętrznych oznak powodzenia, prowadzi do wewnętrznej rozpaczy. Finałowe: „And don't, don't try to write me. And don't bother to call. Cause I'll be in conference. Merry Christmas you all” jest pełne ironii. To eleganckie, lecz stanowcze pożegnanie, sugerujące, że narrator zrywa wszelkie więzi z tą fałszywą egzystencją. „Będę na konferencji” to wymówka, która ma uciąć wszelkie próby kontaktu, a „Wesołych Świąt” brzmi jak sarkastyczne życzenie, które podkreśla dystans i ostateczne rozstanie z osobą, która zatraciła siebie w pogoni za akceptacją i sukcesem.

Oscar Benton, urodzony jako Ferdinand van Eis w Haarlem w Holandii w 1949 roku, zmarł 8 listopada 2020 roku. Jego wykonanie „Bensonhurst Blues” stało się ikoną, a sam artysta był ceniony za swój charakterystyczny, emocjonalny głos. W wywiadzie dla Bluestown Music, jego menadżer wspomniał, że piosenka zyskała status hitu numer jeden we Francji w grudniu 1981 roku i przyniosła Bentonowi złotą płytę, co było zasługą umieszczenia jej w filmie Alaina Delona. Sam Benton opisywał swoją wersję jako „blues serdecznej boleści i smutku”, co doskonale oddaje sens utworu. Popularność w Europie Środkowo-Wschodniej była również znacząca, a jak wspomniał Benton w innym kontekście (przy okazji wydania albumu „I Am Back” w 2018 roku), „Bensonhurst Blues” było zakazane w tych krajach w czasach komunizmu, a ludzie ryzykowali konsekwencje za oglądanie filmu z tą piosenką. To dodaje kolejny wymiar do „bluesowych” zmagań z opresyjnymi systemami i potrzebą autentyczności. Piosenka, mimo że powstała w Ameryce i dotyka specyficznych tamtejszych doświadczeń imigranckich, dzięki uniwersalnemu przekazowi o wewnętrznym konflikcie i poszukiwaniu prawdy o sobie, trafiła do serc słuchaczy na całym świecie.