Interpretacja I Don't Get to Say I Love You Anymore - Tessa Violet

Piosenka "I Don't Get to Say I Love You Anymore" Tessy Violet to poruszająca ballada o głębokiej stracie i próbie odnalezienia się w świecie po rozstaniu, gdy niemożność wypowiedzenia trzech prostych słów "kocham cię" staje się ciężarem. Utwór, wydany w 2016 roku na EP-ce Halloway, doskonale oddaje uniwersalne uczucia towarzyszące zakończeniu znaczącego związku.

Tekst rozpoczyna się od opisu desperackich prób unikania miejsc związanych z ukochaną osobą. Słowa "I drive a new path so I won't have to pass the place where you first held my hand" (Jadę nową drogą, żeby nie przejeżdżać obok miejsca, gdzie po raz pierwszy trzymałeś moją dłoń) mówią o mechanizmie obronnym, chęci ucieczki przed bolesnymi wspomnieniami. Podkreśla to świadomą decyzję o zmianie codziennych nawyków, byle tylko nie natknąć się na bodźce wywołujące ból. Poszukiwanie "normalności" i niezdarność w obliczu samotności – "not too stiff too formal what do I do with my hands" (niezbyt sztywno, zbyt formalnie, co mam zrobić z rękami) – maluje obraz osoby zagubionej, która straciła poczucie własnego miejsca i komfortu w świecie, który kiedyś dzieliła z kimś innym.

Kolejna zwrotka kontynuuje ten motyw, pokazując wewnętrzną walkę z obecnością byłej osoby w przestrzeniach, które kiedyś były wspólne. "Now I'm drifting through our regular store pretending I'm not wishing you behind every door" (Teraz snuję się po naszym stałym sklepie, udając, że nie szukam cię za każdymi drzwiami) to obraz walki z podświadomością, z nadzieją, która uparcie tli się, mimo świadomości, że to koniec. W tym momencie pojawia się kluczowe pytanie, które powraca w całym utworze: "and I can't remember what my words were good for now I don't get to say I love you anymore" (i nie pamiętam, do czego służyły moje słowa, skoro już nie mogę powiedzieć "kocham cię"). To serce piosenki, bolesne uświadomienie sobie, że najistotniejsze słowa utraciły swój sens i cel.

Refren, powtarzający frazę "If I don't get to say I love you anymore" (Jeśli już nie mogę powiedzieć "kocham cię"), działa jak mantra bólu, uwydatniając centralny motyw utworu. Tessa Violet często czerpie inspirację do swoich piosenek z codziennych rozmów lub konkretnych sytuacji, a początkowe wersy często stanowią punkt wyjścia dla całego utworu. W tym przypadku, prosta, acz druzgocąca fraza stała się osią, wokół której zbudowano całą narrację o pożegnaniu z miłością. Tessa, jak sama przyznała w jednym z wywiadów, uważa pisanie piosenek za swego rodzaju "pracę", ale też "zabawę", która pozwala jej wyrazić prawdę i opowiedzieć swoją historię. Jej podejście do twórczości to poszukiwanie uniwersalności w osobistych doświadczeniach: "Write what's true, focus on telling your story. What's personal is universal, and don't settle until it's right." (Pisz to, co prawdziwe, skup się na opowiadaniu swojej historii. To, co osobiste, jest uniwersalne i nie zadowalaj się, dopóki nie będzie idealnie).

Dalsze zwrotki wzmacniają poczucie osamotnienia i nieodłącznej obecności wspomnień. "I'm swimming back to shore just trying to keep your memory from washing over me" (Płynę z powrotem do brzegu, próbując powstrzymać twoje wspomnienie przed zalaniem mnie) to metafora walki z falą przytłaczających uczuć. Nawet obietnica odnalezienia głosu ("I'm sure I'll find my voice once more") zostaje szybko podważona przez pytanie o sens mówienia, skoro nie ma już najważniejszych słów do wypowiedzenia. Artystka w rozmowach podkreśla, że słuchanie smutnych piosenek, kiedy jest się smutnym, pomaga nadać słowa własnym uczuciom, a jej piosenki często służą jako "naczynie" dla innych przechodzących przez podobne doświadczenia, co jest dla niej formą uzdrawiania.

Utwór doskonale oddaje wszechobecność braku. "I try not to be distracted by the absence of your coat thrown on my floor" (Staram się nie rozpraszać nieobecnością twojego płaszcza rzuconego na mojej podłodze) – to drobne, codzienne detale, które uderzają z największą siłą. Pustka nie jest tylko fizyczna, ale przenika każdą myśl: "every part of me can't help but see the places you should be the spaces in between our words" (każda część mnie nie może oprzeć się widokowi miejsc, w których powinieneś być, przerw między naszymi słowami). To pokazuje, jak rozstanie burzy nie tylko rzeczywistość, ale i mentalną przestrzeń, w której każda przerwa, każdy brak jest wypełniony wspomnieniem.

Końcowe wersy, "Rain soaked cobblestone, the streets you walked me home, your pictures on my phone," (Zalane deszczem brukowane ulice, ulice, którymi odprowadzałeś mnie do domu, twoje zdjęcia w moim telefonie) to nagromadzenie konkretnych, namacalnych obrazów, które mimo upływu czasu wciąż przypominają o utraconej miłości. Deszcz symbolizuje łzy i smutek, a "storm swept in your name and covered me with rain" (burza przetoczyła się w twoim imieniu i zasypała mnie deszczem) to poetyckie ujęcie przytłaczającego smutku, który nastąpił po odejściu ukochanej osoby. "Now nothing feels the same now I don't get to say I love you anymore" (Teraz nic nie jest takie samo, teraz już nie mogę powiedzieć "kocham cię") zamyka piosenkę w kręgu tej samej, bolesnej refleksji, podkreślając trwałą zmianę i nieodwracalność straty. Mimo że Tessa Violet w późniejszych albumach, takich jak Bad Ideas, poruszała tematykę rozstań z perspektywy odzyskiwania siły i miłości do samej siebie, utwór "I Don't Get to Say I Love You Anymore" pozostaje świadectwem surowego, nieprzetworzonego bólu rozstania, który wielu słuchaczy odnajduje jako uniwersalne odzwierciedlenie własnych doświadczeń.