Utwór "Bronx" autorstwa Peji, wydany na debiutanckim albumie Slums Attack w 1996 roku oraz rok później na płycie "Zwykła codzienność", stanowi surowy i bezkompromisowy obraz miejskiej rzeczywistości, przesiąkniętej patologiami, przemocą i beznadzieją. Piosenka jest swoistym manifestem i kroniką życia w tytułowej dzielnicy, którą Peja utożsamia z poznańskimi Jeżycami – miejscem, które ukształtowało jego tożsamość i twórczość. To właśnie "Bronx inaczej Jerzyce" staje się synonimem miejsca zapomnianego przez Boga i ludzi, gdzie panują własne, brutalne zasady.

Tekst rozpoczyna się od nadejścia zmroku, symbolizującego początek nieoficjalnego życia ulicy, gdzie "jakiś kundel na smyczy ciągnie halanice" i dochodzą "odgłosy libacji". Już pierwsze wersy wprowadzają w atmosferę zagrożenia i bezwzględności – "Jakiś frajer dostał kosą, miał pecha, nie miał racji". Reakcja otoczenia na tak drastyczne wydarzenie jest przerażająco obojętna: "Tutejsi ludzie przechodzą bez reakcji / To dla nich normalne, tutaj pełno jest dewiacji". Ta znieczulica, wielokrotnie podkreślana w utworach Slums Attack, jest efektem codziennego obcowania z brutalnością, która stała się normą. Dzielnica, w której "o naszej dzielnicy zapomniał nawet Bóg", rządzi się prawem pięści, a każdy obcy to potencjalny wróg. Peja wyraźnie zaznacza: "My poprostu Ku*wa nie lubimy tutaj gości", co jest wyrazem zamknięcia i obrony przed światem zewnętrznym, który nie rozumie lub wręcz ocenia mieszkańców.

Refren "Bo to bronx to bronx inaczej Jerzyce / Jesteś cwaniakiem spróbuj znaleźć tu dziewice" to gorzka konstatacja. Określenie Jeżyc mianem Bronxu podkreśla uniwersalny charakter problemów społecznych, które, choć osadzone w lokalnym kontekście, są wspólne dla wielu zaniedbanych rejonów miast na całym świecie. Poszukiwanie "dziewicy" w tym miejscu to metafora niemożności znalezienia niewinności, czystości czy nadziei w środowisku zdegenerowanym przez narkotyki, alkohol i przemoc. Jeden z fanów, komentując utwór w kontekście współczesności, celnie zauważył, że "2025 dziewic nadal brak", co jedynie uwypukla ponadczasowość i trwałość problemów poruszanych przez Peję.

W kolejnych zwrotkach Peja maluje jeszcze mroczniejszy obraz. Pojawia się postać "starego nałogowca", którego "zostawiła go żona, opuściła rodzina / Nic mu nie zostało oprócz piepszonego wina". To portret człowieka skreślonego przez społeczeństwo, którego jedyną ucieczką jest alkohol – motyw często przewijający się w twórczości Peji, zwłaszcza że raper sam otwarcie mówił o swojej walce z alkoholizmem i życiu na nowo. Ulica jest pełna "dupiastych towarów, kupy sku*wieli yo i stare mineciary", co wskazuje na wszechobecną prostytucję i demoralizację. "Zapchane rynsztoki, krew płynie kanałami" to drastyczne, wręcz apokaliptyczne wyobrażenie miejskiego krajobrazu. Ostrzeżenie "Wype*dalaj stąd białasie i nie przychódź tu pijany / Bo możesz dostać w ryj i zostać ojebany" to nie tylko groźba, ale i swego rodzaju przestroga dla tych, którzy nie rozumieją reguł panujących w tym środowisku.

Mimo tak ciężkiej rzeczywistości, mieszkańcy Bronxu-Jeżyc przyjmują ją z pewną perwersyjną dumą: "Lecz to nas nie przeraża ku*wa w dupie to mamy / Znamy swoją siłę i KOCHAMY PRZEMOC!". To szokujące wyznanie jest jednocześnie wyrazem akceptacji i zinternalizowania brutalności jako elementu przetrwania. Peja nie ocenia, a jedynie opisuje mechanizmy obronne i adaptacyjne, które wykształciły się w tej społeczności. Używki – "chasz, trawa, szybka dziewczyna, tania gorzoła jak nie ma to wina" – stają się codziennością, a w bramach stoją "nie letnie prostytutki / Sprzedają swoje ciała za piepszoną flachę wódki". Obraz meliny "u Czecha" i picia tanich win do nieprzytomności dopełnia panoramę rozpaczy i braku perspektyw.

Ostatnia zwrotka to już bezpośredni atak na system i władzę: "Pirdole rząd, prezydenta, ministrów, polityków / Zrobili z moich bliskich kurwa alkoholików". Jest to wyraz głębokiej frustracji i poczucia opuszczenia przez państwo, które zamiast pomagać, przyczyniło się do degradacji życia mieszkańców. Deklaracja "Co moje wezme siłą kurwa będę rabował" jest ostatecznym odrzuceniem zasad panujących poza ich światem i przyjęciem własnych. Linia "BYĆ PIEPSZONYM TWARDZIELEM TO DLA NAS NORMALKA" idealnie oddaje mentalność ludzi z tej dzielnicy – twardość jest koniecznością, nie wyborem. Piosenka kończy się retorycznym pytaniem skierowanym do polityków, gdy widzi "starego człowieka po śmietnikach buszuje jak pies": "No powiedzcie politycy co to kurwa jest". To krzyk rozpaczy i oskarżenie pod adresem tych, którzy ponoszą odpowiedzialność za stan rzeczy, ale pozostają głusi na wołanie o pomoc.

"Bronx" to utwór, który nie sili się na polityczną poprawność. Jest on brutalnie szczerym świadectwem życia na marginesie społeczeństwa, gdzie walka o przetrwanie jest codziennością, a przemoc i nałogi stały się częścią krajobrazu. Tekst Peji jest kwintesencją wczesnego polskiego gangsta rapu, gdzie autentyczność i bezkompromisowość były cenione ponad wszystko. Słowa piosenki, choć wulgarne i dosadne, są wiernym odzwierciedleniem języka ulicy i jej mieszkańców, dając wgląd w ich perspektywę i trudne doświadczenia.