Interpretacja Scream Thy Last Scream (Old Woman with a Casket) - Syd Barrett

"Scream Thy Last Scream (Old Woman with a Casket)" to utwór, który stanowi przejmujące świadectwo pogłębiającego się rozpadu psychicznego Syda Barretta, głównego kompozytora i frontmana Pink Floyd, pod koniec jego krótkiej, lecz niezwykle wpływowej kadencji w zespole. Nagrany w sierpniu 1967 roku, podczas sesji do drugiego albumu Pink Floyd, "A Saucerful of Secrets", utwór ten jest mroczny, niepokojący i pełen surrealistycznych obrazów, znacznie odbiegając od wcześniejszych, bardziej eterycznych i bajkowych kompozycji Barretta, jak choćby "See Emily Play".

Tekst piosenki, na pierwszy rzut oka chaotyczny i dziwaczny, maluje obraz staruszki z trumną, której towarzyszą absurdalne czynności: "Blam blam your pointers point your pointers / Waddle with apples to grouchy Mrs. Stores / She'll be scrubbing bubbles on all fours". Obrazy te mogą symbolizować przemijanie, rozkład i daremność codziennych rytuałów. Wyrażenie "Scream thy last scream old woman with a casket" jest ponurym wezwaniem do ostatecznego wyrazu rozpaczy lub śmierci. Część interpretacji sugeruje, że Syd mógł w tej piosence agresywnie wyśmiewać konserwatywne postawy wobec Pink Floyd i to, jak zespół był postrzegany poza "londyńską bańką". W tym kontekście, "staruszka" mogłaby symbolizować przestarzałe idee, które odchodzą w niebyt. Inna, bardziej makabryczna interpretacja, sugeruje, że piosenka jest napisana z perspektywy owadów, które z niecierpliwością wyczekują śmierci staruszki, aby móc pożreć jej ciało, a śpiew Barretta w wysokich rejestrach i śmiech miałyby to podkreślać. W tym ujęciu, "pointers" to ludzkie ręce wskazujące muchę, a "scrubbing bubbles on all fours" odnosi się do rozkładu ciała.

Wersy "Fling your arms madly old lady with a daughter / Flat top top houses, mouses, houses / Victim a victim of sitting fat flat / Watching the telly til all hours, silly child" dodają elementu rozczarowania i krytyki bezcelowego, powtarzalnego życia, być może obserwacji otoczenia przez Barretta, który sam w późniejszych latach spędzał czas, oglądając telewizję. Fragment "Oh, sock it to me...." może być ironicznym komentarzem do popularnego wówczas zwrotu, dodającym kolejne warstwy absurdu.

Utwór "Scream Thy Last Scream" został nagrany między 7 a 8 sierpnia 1967 roku, a następnie ponownie 20 grudnia 1967 i 11 stycznia 1968 roku. To właśnie podczas tych sesji stan psychiczny Barretta był coraz bardziej niestabilny, czego efektem było jego ekscentryczne zachowanie i trudności w pracy z zespołem. Charakterystyczne dla utworu są zmiany tempa, przyspieszony, podwójnie nagrany wokal Barretta, a także udział perkusisty Nicka Masona, który śpiewa "normalną" partię wokalną. Jest to jeden z zaledwie czterech momentów, kiedy Mason śpiewał na płycie Pink Floyd. Słychać również dzwonki, odgłosy tłumu i sekcję instrumentalną, która stale zwiększa tempo, zawierającą solówki gitarowe z efektem wah-wah i partie klawiszowe.

"Scream Thy Last Scream", wraz z innym utworem Barretta, "Vegetable Man", był dwukrotnie planowany jako singiel Pink Floyd (najpierw we wrześniu 1967, potem z "Vegetable Man" jako stroną B), ale za każdym razem został odrzucony przez wytwórnię EMI, która uznała go za zbyt niedostępny i nieodpowiedni do publicznej konsumpcji. Członkowie zespołu również mieli wątpliwości, traktując go jako "indecent", jak "nagie zdjęcia sławnej aktorki". Peter Jenner, ówczesny menedżer, nazwał te utwory "dokumentami poważnego zaburzenia psychicznego". Dopiero w 2016 roku utwór doczekał się oficjalnego wydania w box secie "The Early Years 1965–1972".

Stan psychiczny Barretta pogarszał się przez cały 1967 i początek 1968 roku, częściowo z powodu intensywnego zażywania narkotyków psychodelicznych, w szczególności LSD. Pojawiły się teorie o schizofrenii lub chorobie dwubiegunowej, choć jego rodzina utrzymywała, że nie cierpiał na choroby psychiczne i nie był leczony. W tym okresie Barrett stał się coraz bardziej chaotyczny, miał problemy z rozpoznawaniem przyjaciół, a podczas koncertów bywał niezdolny do gry. Teledysk promocyjny do "Scream Thy Last Scream" stworzył poeta Spike Hawkins, wykorzystując w nim motyw złowrogiego płaszcza, który miał symbolizować mroczne, wiktoriańskie alejki. Niestety, film ten zaginął.

Utwór ten jest więc nie tylko artystycznym wyrazem, ale także tragicznym echem osobistej walki Syda Barretta. Odzwierciedla moment, w którym jego genialna kreatywność zaczęła mieszać się z narastającym zamętem, prowadząc ostatecznie do jego odejścia z Pink Floyd w kwietniu 1968 roku i wycofania się z życia publicznego. "Scream Thy Last Scream" to podróż w głąb umysłu na krawędzi, utwór, który do dziś fascynuje i niepokoi swoją surowością i enigmatycznością.