Interpretacja W moich ramionach - Stanisław Sojka

Utwór "W moich ramionach" Stanisława Sojki to głęboka i niezwykle poruszająca pieśń o miłości, która zderza się z osobistym brakiem wiary, by paradoksalnie ją wzmocnić i nadać jej niemal mistyczny wymiar. Sojka, znany z wrażliwości i umiejętności łączenia jazzowej improwizacji z poetycką liryką, wziął na warsztat kompozycję Nicka Cave'a "Into My Arms", nadając jej jednocześnie swój unikalny charakter i polski kontekst.

Sojka nie dokonał dosłownego tłumaczenia tekstu Cave'a, lecz stworzył własną, interpretacyjną adaptację, która mocniej akcentuje pragnienie wiary w obliczu potęgi uczucia. Tam, gdzie Cave śpiewa "I don't believe in God / But I believe in love", Sojka rozbudowuje tę myśl, koncentrując się na kontraście między swoim agnostycyzmem a silną wiarą ukochanej. Narrator wyznaje: "Nie wierzę, że ludzkim losem włada Bóg / Ale wiem, że Ty mocno wierzysz w to". To zderzenie perspektyw staje się punktem wyjścia do głębokiej refleksji.

Piosenka jest świadectwem tego, jak miłość potrafi kruszyć mury niewiary i budzić tęsknotę za tym, co nadprzyrodzone. Podmiot liryczny pragnie uwierzyć, "ach gdybym też uwierzyć w niego mógł", nie dla zbawienia czy transcendentnego celu, lecz z bardzo konkretnej, ziemskiej pobudki – by móc błagać Boga o sprowadzenie ukochanej prosto w swoje ramiona. To niezwykłe przełożenie wiary z płaszczyzny duchowej na płaszczyznę erotyczno-romantyczną jest kluczowe dla wymowy utworu. Bóg czy anioły stają się narzędziem, choćby hipotetycznym, do realizacji najgłębszego pragnienia serca: fizycznego i emocjonalnego zjednoczenia z drugą osobą.

W drugiej części utworu Sojka wprowadza metaforę aniołów, jeszcze bardziej wzmacniając sakralny wymiar miłości. Narrator deklaruje: "Nie wierze, że mogą istnieć anioły / Lecz widząc Cię w niewiarę wątpię swą". Ukochana, niczym zjawisko niebiańskie, staje się przyczyną, dla której sceptyk zaczyna podważać swoje własne przekonania. Gdyby tylko uwierzył, modliłby się, by anioły "jak pszczoły" przyleciały, wabiąc je miłością jak "kwiat nektarem". Ta wizja kulminuje w obrazie kobiety idącej "jak święta w aureoli mej miłości". Jest to akt ubóstwienia ukochanej, która w blasku miłości narratora staje się niemalże świętą figurą, otoczoną boskim światłem. Cała symbolika religijna zostaje tu odwrócona, służąc nie wierze w Boga, lecz wierze w miłość jako siłę sprawczą i transformującą. Miłość jawi się jako jedyne prawdziwe credo, a ukochana jako centralny punkt prywatnego, świeckiego kultu.

W wywiadach Stanisław Sojka często podkreślał, że miłość, zarówno romantyczna, jak i ta do życia czy sztuki, była dla niego zawsze siłą napędową. W jego interpretacji "Into My Arms" wybrzmiewa właśnie ta idea – że autentyczne uczucie jest zdolne do przekraczania barier niewiary i racjonalności, tworząc własną, świętą przestrzeń. Oryginał Nicka Cave'a, choć oszczędniejszy w słowach, również porusza temat miłości jako czegoś, w co warto wierzyć, nawet jeśli odrzuca się konwencjonalną religię. Sojka wzbogaca to przesłanie o żarliwe pragnienie i tęsknotę, która niemal fizycznie boli i skłania do fantazjowania o cudach.

Wersja Sojki stała się w Polsce niezwykle popularna, rezonując z publicznością dzięki swojej szczerości i emocjonalnej intensywności. Pokazuje, że nawet w obliczu najgłębszego sceptycyzmu, ludzkie serce potrafi znaleźć swój własny obiekt czci i wiary, a miłość ma moc, by przeobrazić światopogląd, choćby tylko w sferze pragnień i poetyckich fantazji. To piosenka o tym, jak miłość staje się religią, a ukochana – bóstwem, do którego wznosi się modły, nawet jeśli wymawia się je ustami niewierzącego.