Interpretacja Ławeczka-Bajeczka - Stanisław Sojka

Piosenka "Ławeczka-Bajeczka" Stanisława Sojki to utwór, który z pozoru wydaje się być prostą, niemalże beztroską obserwacją codzienności, ale pod powierzchnią kryje głębokie przesłanie o ulotności życia, różnorodności ludzkich losów i wartości chwili obecnej. Jest to pierwszy singiel promujący album „Muzyka i słowa Stanisław Soyka”, wydany 1 lutego 2019 roku przez Universal Music Polska. Singiel "Ławeczka-Bajeczka" ukazał się 16 listopada 2018 roku. Sam album zdobył nominację do Fryderyka 2020 w kategorii Album Roku Pop Alternatywny, co świadczy o jego artystycznej wartości i uznaniu krytyków.

Centralnym motywem utworu jest postać narratora, który „siedzi na ławeczce na mojej ulicy” i po prostu „patrzy”. Ta ławeczka staje się swoistym punktem obserwacyjnym, z którego rozpościera się widok na „teatrum” życia. Sojka, znany z tworzenia muzyki mądrej i niosącej piękne przesłania, w tym tekście nie odbiega od swojego stylu. Przechodnie, widziani z perspektywy siedzącego na ławce, to cała plejada ludzkich typów i historii: „Ten ma wikt i opierunek / Tamten nie ma nic”, „Ten wyrusza, ten przystanął”, „Idzie para wciąż za ręce”, „Ten wyrusza smutny, ten jest zamyślony”. Obserwacja ta nie jest osądzająca, lecz empatyczna, ukazującą całe spektrum ludzkich doświadczeń – od dostatku po niedostatek, od dynamiki po bezruch, od radości po smutek. Pojawiają się również bardziej symboliczne postacie, jak „pielgrzym widać, że z daleka” czy „turysta ten co się rozgląda”, które poszerzają perspektywę obserwacji poza lokalny wymiar, dodając jej uniwersalnego charakteru.

Refren, powtarzane frazy „Ławeczka bajeczka ławeczka bajeczka / Ławeczka bajeczka ławeczka i już”, nadaje piosence lekkości i niemal dziecięcej prostoty, a jednocześnie wzmacnia wrażenie ulotności. Słowo „bajeczka” może tu oznaczać coś magicznego, przyjemnego, ale także krótkotrwałego, jak opowieść snuta na dobranoc. Ławeczka staje się metaforą miejsca, gdzie czas zwalnia, gdzie można zatrzymać się i dostrzec piękno w zwyczajnych, mijających chwilach. To przestrzeń, która pozwala na refleksję nad tym, jak wyglądamy jako ludzie, jak pędzimy przed siebie, często nie zauważając innych, a przecież właśnie ci inni są szalenie ciekawi i interesujący. Jak sam artysta przyznaje, jego muzyka na tym albumie łączy "późne lata siedemdziesiąte, rhythm & bluesa, wpływy reggae, a także po prostu – ballady", co dodaje utworowi zróżnicowanego bogactwa stylistycznego.

W piosence wybrzmiewa również subtelne pragnienie bycia częścią tego niekończącego się spektaklu, chęć by „pozostać na zawsze” na tej ławeczce. Jest to wyraz głębokiej akceptacji i zadowolenia z prostej roli obserwatora, wolnego od czekania na cokolwiek – „Siedzę na ławeczce i na nic nie czekam”. To stan czystej uwagi, kontemplacji, gdzie samo istnienie i obserwacja stają się celem. W kontekście całej twórczości Stanisława Sojki, który jest postrzegany jako "zwierzę muzyczne z charyzmą performera", "Ławeczka-Bajeczka" wpisuje się w jego nurt refleksyjnych, często poetyckich tekstów. Utwór ten to zaproszenie do zwolnienia tempa, do docenienia bogactwa świata, który codziennie rozpościera się przed naszymi oczami, jeśli tylko zechcemy usiąść na „ławeczce” i po prostu patrzeć.