Interpretacja Groovejet - Sophie Ellis Bextor

Utwór „Groovejet (If This Ain't Love)” to prawdziwy kamień milowy w karierze Sophie Ellis-Bextor oraz niekwestionowany hymn ery przełomu mileniów, niosący ze sobą atmosferę tanecznego uniesienia i niepewności uczuć. Zrodzony jako instrumentalny utwór włoskiego DJ-a i producenta Cristiano Spillera w 1999 roku, pierwotnie opierał się na samplach z dyskotekowego nagrania „Love Is You” Carol Williams z 1977 roku i został nazwany na cześć klubu Groovejet w Miami, gdzie po raz pierwszy zagrano jego demo. Jak wspomina sam Spiller, zainspirowany reakcją publiczności, zapragnął dodać do niego „słodki, biały głos”.

I tu na scenie pojawiła się Sophie Ellis-Bextor, wówczas po rozpadzie swojego indie-rockowego zespołu Theaudience. Początkowo, jak sama przyznaje, była „obrażona” otrzymaniem utworu dance'owego, ponieważ uważała się za „indie kid” i nie czuła związku z tym gatunkiem. Jednak po ponownym przesłuchaniu poczuła, że utwór ma w sobie „coś”. Ostatecznie Sophie napisała zwrotki i middle eight, koncentrując się na idei wakacyjnego romansu i pożądania, które niekoniecznie jest miłością. Słynny refren „If this ain't love, why does it feel so good?” stworzył jednak Rob Davis (wcześniej z Mud), który również przepracował wstępny tekst Ellis-Bextor. To właśnie to powtarzalne pytanie oddaje istotę piosenki: trwogę i ekscytację intensywnego połączenia, które pozostawia nas w zawieszeniu między miłością a zauroczeniem.

Tekst doskonale oddaje stan ulotności i intensywności chwili. W wersach takich jak „Holding you closer, It's time that I told you, Everything's going to be fine” czy „Know that you're leaving, And try to believe it, Take me one step at a time” pobrzmiewa nuta melancholii i świadomości, że pomimo bliskości, związek może być tymczasowy. Jest w tym akceptacja dla przemijalności, a jednocześnie pragnienie czerpania z danej chwili jak najwięcej. Refren, ze swoim uporczywym pytaniem, to kwintesencja wewnętrznego rozbicia i radości, którą niesie za sobą niepewność silnych emocji.

Piosenka zyskała rozgłos nie tylko dzięki chwytliwej melodii i urzekającemu wokalowi Sophie, ale także za sprawą głośnej „bitwy na listach przebojów” w Wielkiej Brytanii. „Groovejet” zmierzyło się z debiutanckim solowym singlem Victorii Beckham, „Out of Your Mind”, co media nazwały „Posh kontra Posher”. Choć Sophie Ellis-Bextor przyznała, że była „zdenerwowana” skalą medialnego szumu, ostatecznie to „Groovejet” triumfowało, zdobywając szczyt brytyjskich list przebojów i stając się, według Official Charts Company, najlepiej sprzedającym się singlem winylowym milenium w Wielkiej Brytanii do 2015 roku. Spiller z kolei, mierząc 206 cm wzrostu, stał się najwyższym artystą, który osiągnął numer jeden na brytyjskiej liście singli.

"Groovejet" to nie tylko taneczny hit; to utwór o znaczeniu kulturowym. Co ciekawe, był to pierwszy utwór odtworzony na prototypie iPoda przez inżynierów Apple'a w 2001 roku, co pokazuje jego ówczesną pozycję i świeżość. Sophie Ellis-Bextor uważa tę piosenkę za „najważniejszą”, która nauczyła ją najwięcej i która zmieniła jej myślenie o własnej karierze, dając wolność artystyczną i możliwość eksplorowania różnych gatunków. To utwór, który celebruje życie, taniec, i te intensywne chwile, w których nie musimy nazywać uczuć, by czuć się dobrze. Utwór, pomimo świadomości ulotności, zachęca do czerpania z nich radości, uwalniając się od trosk w rytmie muzyki. „While we are moving, The music is soothing, Troubles we'll all have begun” – te słowa idealnie podsumowują ucieczkę w taniec, gdzie muzyka staje się lekarstwem, a problemy, choć istnieją, na chwilę odchodzą w niepamięć. Jest to zaproszenie do celebracji teraźniejszości, beztroskiego bycia razem, zanim rzeczywistość ponownie upomni się o swoje.