Interpretacja Hollowed (Ft. Elisa) - Soen

„Hollowed (Ft. Elisa)” to utwór szwedzkiego zespołu progressive metalowego Soen, który pojawił się na ich szóstym studyjnym albumie „Memorial”, wydanym 1 września 2023 roku. Album ten charakteryzuje się cięższym brzmieniem niż poprzednie dokonania zespołu, jednak „Hollowed” wyróżnia się jako potężna i emocjonalna ballada, stanowiąca most między dziesięcioma utworami na płycie.

Utwór ten jest szczególny z kilku względów. Po pierwsze, to pierwszy raz, kiedy Soen zaprosili gościa do zaśpiewania na swoim albumie. Wybór padł na cenioną włoską piosenkarkę Elisę, która w swojej ponad dwudziestoletniej karierze współpracowała z takimi artystami jak Muse, Imagine Dragons, Tina Turner czy Pavarotti, a jej utwór „Ancora qui” z Ennio Morricone znalazł się w filmie Quentina Tarantino „Django Unchained”. Wokalista Soen, Joel Ekelöf, skomentował, że Elisa jest niezwykle utalentowaną piosenkarką i naprawdę sprawiła, że ten utwór osiągnął zasłużoną intensywność emocjonalną.

Sama piosenka opowiada o oddalaniu się od miejsca i osób, które były domem. Martin Lopez, perkusista i współzałożyciel Soen, dodaje, że przesłanie utworu jest potężne i dotyczy decyzji, czy porzucić to, co kiedyś było idealną harmonią, a stało się dysonansem, czy pozostać i spędzić resztę życia na próbach ożywienia czegoś, co już umarło.

Tekst rozpoczyna się od błagania o bliskość i rozmowę: „Come to me / Hold me close to your side / 'Cause I still depend on your hurting words” (Przyjdź do mnie / Trzymaj mnie blisko siebie / Bo wciąż polegam na twoich raniących słowach). To od razu wprowadza słuchacza w atmosferę udręki i zależności, gdzie nawet bolesne słowa są formą więzi. Prośba o rozmowę i „Choke this flame that is burning our home” (Zgaś ten płomień, który pali nasz dom) sugeruje narastający konflikt, który zagraża wspólnemu życiu, ale jednocześnie jest wołaniem o ratunek i próbę powstrzymania destrukcji.

Pytania postawione w trzeciej zwrotce – „Are we strong enough to move on / From this never-ending loneliness? / Will we find the will to find hope? / Will our demons soon be laid to rest?” (Czy jesteśmy wystarczająco silni, by iść dalej / Z tej niekończącej się samotności? / Czy odnajdziemy wolę, by znaleźć nadzieję? / Czy nasze demony wkrótce spoczną w pokoju?) – podkreślają wewnętrzną walkę i niepewność co do przyszłości relacji. Jest to refleksja nad tym, czy miłość jest w stanie przetrwać próbę czasu i trudności.

Refren „'Cause we're nothing but a shadow / Nothing but a shade” (Bo jesteśmy tylko cieniem / Tylko odcieniem) to potężne, melancholijne stwierdzenie o ulotności i braku substancji. Może odnosić się do uczucia pustki po utracie bliskości, poczucia, że z dawnej, żywej relacji pozostał jedynie cień.

Czwarta zwrotka przynosi rozpaczliwą prośbę: „Promise me / That one day when you're done / You will cut out this thorn from my heart” (Obiecaj mi / Że pewnego dnia, gdy skończysz / Wytniesz ten cierń z mojego serca). To błaganie o uwolnienie od bólu, który tkwi głęboko w sercu, nawet jeśli wiąże się to z ostatecznym końcem. Wskazuje na toksyczny, lecz wciąż uzależniający charakter relacji.

W kolejnej zwrotce pojawia się motyw poszukiwania sensu: „Because both of us are searching for a reason / A clue on why we have to carry on” (Bo oboje szukamy powodu / Wskazówki, dlaczego musimy trwać). Następnie, „So tell me why it feels like it is treason / To leave our home” (Więc powiedz mi, dlaczego czuję, że to zdrada / Opuścić nasz dom), co ukazuje wewnętrzny konflikt między potrzebą odejścia od niszczącej więzi a poczuciem winy lub lojalności wobec czegoś, co kiedyś było schronieniem.

Refren powtarza poczucie cienia i znikomości, wzmacniając temat utraty. Ostatnie wersy „Time does nothing but help us heal / Still nothing will ever be as real / Nothing but a shadow / As the times we had / And that has now left our lives” (Czas jedynie pomaga nam się leczyć / Ale nic nigdy nie będzie tak prawdziwe / Nic oprócz cienia / Jak czasy, które mieliśmy / I które odeszły z naszego życia) są słodko-gorzkim podsumowaniem. Sugerują, że choć czas przynosi ukojenie, wspomnienia dawnej bliskości pozostają najprawdziwsze, a ich utrata pozostawia pustkę. To akceptacja faktu, że to, co było, już nie wróci, a przyszłość będzie już inna.

W kontekście muzyki Soen, znanej z poruszania tematów społecznych i psychologicznych z głęboką wrażliwością, „Hollowed” pasuje do ich stylu, choć jest bardziej osobiste i introspekcyjne. Gitara Cody'ego Forda z „epickim i intensywnym, zabarwionym Pink Floyd solówką” oraz delikatne wokale Joela Ekelöfa i Elisy, wymieniające się nawzajem, potęgują emocjonalną głębię utworu. Na Reddit pojawiły się również interpretacje, że "Hollowed" można odczytać jako piosenkę o miłości zniszczonej przez zaburzenie osobowości typu borderline i raniące słowa. Ta ballada stanowi emocjonalny punkt centralny na albumie „Memorial”, który jest mocniejszy w swoim ogólnym podejściu, ale „Hollowed” pozwala na chwilę refleksji i introspekcji.