Interpretacja Mrs. Robinson - Simon & Garfunkel

Piosenka „Mrs. Robinson” duetu Simon & Garfunkel to utwór, który zyskał status kultowego, nierozerwalnie związany z filmem „Absolwent” z 1967 roku, choć jej historia jest bardziej złożona. Pierwotnie kompozycja Paula Simona nosiła roboczy tytuł „Mrs. Roosevelt” i nie była przeznaczona dla obrazu Mike'a Nicholsa. Reżyser, poszukując muzyki do swojego filmu o Benjaminie Braddocku – młodym absolwencie uwikłanym w romans z dojrzałą panią Robinson – odrzucił inne propozycje duetu. To Art Garfunkel zasugerował Nicholsowi utwór roboczo nazywany „Mrs. Roosevelt”, a reżyser, dostrzegając, że liczba sylab pasuje do imienia filmowej bohaterki, poprosił o adaptację tekstu. Choć w filmie wykorzystano jedynie fragmenty, pełna wersja piosenki, wydana jako singiel w 1968 roku, stała się ogromnym sukcesem, osiągając szczyt listy Billboard Hot 100 i zdobywając dwie nagrody Grammy w 1969 roku, w tym za Nagranie Roku – będąc pierwszą rockową piosenką, która dostąpiła tego zaszczytu.

Tytułowa Pani Robinson to postać rozczarowanej życiem gospodyni domowej z przedmieść, uwięzionej w pozbawionym miłości małżeństwie. Tekst piosenki maluje obraz kobiety skrywającej sekrety i dysfunkcje za fasadą perfekcji, co widać w wersach: „Hide it in a hiding place where no one ever goes / Put it in your pantry with your cupcakes / It's a little secret, just the Robinsons' affair / Most of all, you've got to hide it from the kids”. Te fragmenty mogą odnosić się do ukrywania alkoholu, tabletek uspokajających, a nawet środków antykoncepcyjnych, symbolizując tłumione pragnienia i hipokryzję ówczesnego społeczeństwa. Powtarzające się zwrotki „Jesus loves you more than you will know” oraz „Heaven holds a place for those who pray” mogą mieć ironiczny wydźwięk, wskazując na powierzchowną religijność lub fałszywe pocieszenie w obliczu wewnętrznego niepokoju.

Piosenka stanowi również komentarz do amerykańskiego społeczeństwa końca lat 60., okresu naznaczonego zmianami i poczuciem zagubienia. Wersy „Sitting on a sofa on a Sunday afternoon / Going to the candidates debate / Laugh about it, shout about it / When you've got to choose / Ev'ry way you look at it, you lose” oddają nastroje politycznej rezygnacji i niemożności dokonania satysfakcjonującego wyboru. Szczególnie intrygująca jest końcowa zwrotka: „Where have you gone, Joe DiMaggio / A nation turns its lonely eyes to you”. Joe DiMaggio, legendarny baseballista New York Yankees, symbolizuje w utworze utraconych bohaterów, klasę i godność prostszych czasów, które w połowie lat 60. wydawały się bezpowrotnie minione. Paul Simon, zapytany dlaczego wybrał DiMaggio, a nie swojego faworyta, Mickeya Mantle’a, odpowiedział, że „chodziło o sylaby”. Sam DiMaggio był początkowo zaskoczony, pytając Simona, dlaczego „pyta, gdzie się podział”, skoro jest wciąż aktywny w reklamach. Paul Simon wyjaśnił mu później, że to hołd dla prawdziwego amerykańskiego bohatera, których brakowało w kulturze popularnej tamtych lat. Art Garfunkel doprecyzował, że DiMaggio reprezentuje „słodką Amerykę lat 40.”.

W tekście znalazło się także miejsce na subtelny ukłon w stronę Beatlesów – słowa „Coo, coo, ca-choo” to odniesienie do ich piosenki „I Am the Walrus”. Niezwykła popularność „Mrs. Robinson” przyczyniła się do umocnienia pozycji Simon & Garfunkel jako jednej z najważniejszych grup folk-rockowych, a jej wpływ rozciągnął się na kolejne dekady, czego dowodem są liczne covery, m.in. Franka Sinatry czy Bon Jovi. Pomimo faktu, że piosenka nie mogła otrzymać Oscara, ponieważ nie została skomponowana specjalnie na potrzeby filmu, jej ponadczasowość sprawiła, że na zawsze wrosła w świadomość kulturową, stając się symbolem zarówno „Absolwenta”, jak i całego pokolenia.