Interpretacja L’Amour en Solitaire - Juliette Armanet

„L’Amour en Solitaire” Juliette Armanet to utwór otwierający jej debiutancki album „Petite Amie” z 2017 roku, a wcześniej pojawił się na EP-ce „Cavalier Seule”. Piosenka ta doskonale wpisuje się w charakterystyczny dla artystki styl, określany jako „mélancolie solaire” (słoneczna melancholia), gdzie elegancja francuskiej piosenki łączy się z nowoczesną wrażliwością. Armanet, znana z krystalicznego głosu i autentyczności, świadomie unika kreowania scenicznej postaci, stawiając na „mise à nu” – obnażenie siebie w swojej twórczości. W tekście piosenki to obnażenie staje się intymnym świadectwem wewnętrznej walki z samotnością w miłości.

Utwór rozpoczyna się od serii powtórzeń słowa „Solo”, które niczym mantra podkreśla stan osamotnienia podmiotu lirycznego: „Solo dans ma peau / Sur la plage / J'me la joue mélo / Je drague les nuages”. Ta samotność na plaży, w miejscu kojarzonym z odpoczynkiem i beztroską, przyjmuje formę melancholijnej gry, flirtowania z obłokami, co sugeruje próbę ucieczki w fantazję lub poszukiwania towarzystwa w nierealnym. Kontrast jest widoczny w kolejnej strofie: „Solo dans ma fête / C'est dommage / A deux c'est tellement chouette / D'fumer des cigarettes / Sur la plage”, gdzie wyraża się ubolewanie nad brakiem drugiej osoby, która uczyniłaby wspólne chwile o wiele przyjemniejszymi. Artystka, wychowana w muzycznej rodzinie, z matką pianistką i ojcem kompozytorem, odnajduje w pianinie narzędzie do wyrażania tych skomplikowanych emocji, podobnie jak jej babcia, dla której muzyka była przestrzenią wolności.

Centralnym punktem piosenki jest tęsknota za utraconą bliskością, ucieleśniona w refrenie: „Où es-tu mon alter / Où es-tu mon mégot / Pour moi t'étais ma mère mon père mon rodéo / Je traverse le désert / L'Amour en Solitaire”. „Alter” (alter ego) i „héros” to symboliczne określenia partnera, który stanowił fundament, wsparcie i ekscytację w życiu podmiotu lirycznego („matka, ojciec, rodeo”). Motyw „przemierzania pustyni” jest potężną metaforą wycieńczającej wędrówki przez życie w samotności. W wywiadach Juliette Armanet wspominała, że w tej piosence, jak i ogólnie w swojej twórczości, eksploruje ideę bycia „éperdument amoureuse” (szaleńczo zakochaną) przy jednoczesnej potrzebie posiadania „własnego życia, własnego pokoju”, kwestionując, czy miłość nie bywa czasem „zasłoną dymną, by nie realizować siebie”.

W kolejnych zwrotkach poczucie kruchości narasta: „Solo sur mon île / Sur ma plage / J'me tiens plus qu'à un fil / J'ramasse mon coquillage / Fragile”. Obraz wyspy wzmacnia izolację, a „trzymanie się na włosku” i zbieranie „kruchej muszelki” symbolizuje ostateczną bezbronność i potrzebę ochrony. Artystka czerpie inspirację z takich ikon francuskiej piosenki jak Alain Souchon, Michel Berger czy Véronique Sanson, co widać w wrażliwości i poetyce tekstu, który łączy romantyzm z nutą swobodnego języka („ma bière et mon tricot”).

Przejmujące jest również „Solo dans ma gueule / J'peux plus voir / Te voir dans toutes ces gueules / En miroir”, co oddaje obsesyjne doświadczenie widzenia utraconej osoby w każdej napotkanej twarzy, w odbiciu, co jest niczym tortura psychiczna. Mimo desperackiego wołania „Reviens moi mon alter / Reviens moi héros / Je veux retrouver ma terre ma bière et mon tricot / Plus traverser le désert, l'Amour en Solitaire”, które wyraża pragnienie powrotu do prostego, znanego komfortu, zakończenie utworu jest zaskakujące i ambiwalentne.

Ostatnie strofy, gdzie podmiot liryczny „tańczy wolnego” na plaży dawnego partnera i „zatapia się w falach”, prowadząc do rozbicia statku, są kulminacją cierpienia. Jednak nagle następuje zwrot: „Mais dans l'fond j'm'en fous / C'est pas grave / Sans toi j'devenais flou / Un point c'est tout”. To zdanie może być interpretowane na wiele sposobów: jako ostateczne pogodzenie się z losem, mechanizm obronny, a może wyzwolenie. Być może bycie „solo” jest jedynym sposobem, by odzyskać wyrazistość, kiedy w związku z ukochaną osobą podmiot liryczny „rozmywał się”, tracił własną tożsamość. Ten akcent na niezależność i pewnego rodzaju siłę, płynącą z samotnego stawiania czoła życiu, dobrze rezonuje z tytułem EP-ki „Cavalier Seule” (Samotna amazonka), który Armanet świadomie odwraca od męskiego wyrażenia, nadając mu kobiecy, zdobywczy sens. W ten sposób „L’Amour en Solitaire” staje się nie tylko pieśnią o tęsknocie, ale i o złożonej drodze do odnalezienia siebie w obliczu utraty.