Interpretacja Mabellene - Simon & Garfunkel

Piosenka "Mabellene", choć w tym kontekście przypisywana duetowi Simon & Garfunkel, w swej oryginalnej i najbardziej wpływowej formie jest sztandarowym utworem Chucka Berry'ego z 1955 roku, uznawanym za jeden z kamieni milowych w narodzinach rock and rolla. Tekst utworu opowiada dynamiczną historię gorącego wyścigu samochodowego i związanej z nim zdrady romantycznej. Narrator, jadący swoim V8 Fordem, ściga Maybellene (w tekście podanym jako Mabellene), która ucieka w Cadillacu Coupe Deville z innym mężczyzną.

Refren "Mabellene, why can't you be true, whoah Mabellene, why can't you be true, You're not startin' right, doin' those things you used to do" stanowi serce emocjonalnego konfliktu. Wyraża on ból i rozczarowanie narratora, który mierzy się z niewiernością ukochanej. Użycie samochodu jako metafory tożsamości i wolności było wówczas świeże i rewolucyjne, szczególnie dla młodego, powojennego pokolenia. Cadillac, symbolizujący luksus i pożądanie, staje się tutaj narzędziem zdrady, podczas gdy Ford V8 reprezentuje być może bardziej autentyczność i upor. Wyścig samochodowy to nie tylko dosłowna pogoń, ale także metafora walki o miłość, honor i status. W tle dźwięków silników i pędu drogi rozgrywa się dramat zazdrości i zawodu. Szybkość i akcja utworu odzwierciedlają młodzieńczy entuzjazm i niecierpliwość, stając się hymnem dla nastolatków zafascynowanych samochodami, prędkością i rodzącą się seksualnością.

Chuck Berry stworzył "Maybellene" częściowo na podstawie western swingowej melodii "Ida Red" Boba Willsa. Pierwotnie utwór miał nosić tytuł "Ida May", ale na prośbę Leonarda Chessa z Chess Records zmieniono go, aby uniknąć problemów z prawami autorskimi i nadać mu bardziej współczesny charakter. Istnieją dwie teorie na temat pochodzenia imienia "Maybellene": Berry twierdził, że pochodziło od krowy z książki dla dzieci, podczas gdy inni, jak Johnnie Johnson, wspominali o pudełku tuszu do rzęs Maybelline zauważonym w biurze wytwórni. Nagranie piosenki było wyzwaniem; zespół potrzebował aż 36 podejść, aby uzyskać pożądany efekt. W 1955 roku, gdy "Maybellene" trafiła na listy przebojów, stała się wielkim sukcesem, osiągając 1. miejsce na liście R&B i 5. na liście Popular Records, co pokazało jej niezwykły potencjał crossoverowy wśród zarówno czarnych, jak i białych odbiorców. Magazyn "Rolling Stone" później napisał, że "tutaj zaczyna się gitara rock & rollowa". Co ciekawe, Berry nie uważał tej piosenki za rockową, lecz za utwór country z szybszym tempem. Warto również wspomnieć o kontrowersjach związanych z prawami autorskimi; DJ Alan Freed otrzymał współautorstwo i część tantiem w zamian za promowanie utworu w radiu, co było powszechną praktyką tamtych czasów, znaną jako "payola".

Simon & Garfunkel, choć kojarzeni z folkiem i rockiem akustycznym, również sięgnęli po ten ikoniczny utwór. Wykonywali "Maybellene" na żywo, często w medley z własnym hitem Paula Simona "Kodachrome". Ich wykonanie, szczególnie to z legendarnego koncertu w Central Parku w 1981 roku, a także z koncertu na stadionie Wembley w 1982, stanowiło hołd dla wczesnych korzeni rock and rolla. Chociaż Simon & Garfunkel zaczynali swoją karierę w latach 50. pod nazwą "Tom & Jerry", zdobywając w 1957 roku mały sukces z piosenką "Hey Schoolgirl", nie ma dowodów, że "Maybellene" była częścią ich repertuaru w tamtym okresie. Ich późniejsze wykonania "Maybellene" pokazywały ich wszechstronność i szacunek dla historii muzyki, dodając klasycznemu rock and rollowemu utworowi Paul Simonowskiego uroku i charakterystycznych harmonii Art Garfunkela. To połączenie energii Chucka Berry'ego z folkowo-rockową wrażliwością Simon & Garfunkel sprawiło, że "Mabellene" zyskała nowe życie, docierając do kolejnych pokoleń słuchaczy i przypominając o jej fundamentalnym znaczeniu dla historii muzyki popularnej.