Interpretacja Fly To The Rainbow - Scorpions

Utwór "Fly To The Rainbow" zespołu Scorpions, pochodzący z ich drugiego albumu o tym samym tytule z 1974 roku, stanowi fascynującą podróż przez egzystencjalne rozważania, poszukiwanie sensu i ucieczkę od przyziemności. Tekst, którego współautorami są Uli Jon Roth i Michael Schenker, odzwierciedla okres przejściowy w historii zespołu, kiedy to brzmienie Scorpions ewoluowało od psychodelicznego rocka w stronę hard rocka. Sam album był pierwszym, na którym wystąpili gitarzysta Uli Jon Roth i basista Francis Buchholz, a jedynym z perkusistą Jürgenem Rosenthalem. Powstał po tym, jak Michael Schenker, brat Rudolfa Schenkera, opuścił zespół, by dołączyć do UFO, co na krótko doprowadziło do rozpadu Scorpions, zanim Rudolf i Klaus Meine połączyli siły z zespołem Dawn Road Uliego Jona Rotha.

Pierwsza zwrotka maluje obraz pustki i braku pamięci, "Life is empty, can't remember anytime before, On a plain lit cold December, see it evermore". To sugestia życia pozbawionego głębszego znaczenia, monotonii powtarzalności, gdzie dni mijają w zimnej, niezmiennej scenerii. Podmiot liryczny czuje się niczym cień, ślizgający się przez życie, obserwując innych, którzy "doing games, and losing things, Always playing gigs", co może symbolizować bezcelowe zajęcia i powierzchowne interakcje. Jest to poczucie alienacji i zagubienia w świecie, gdzie brakuje prawdziwej egzystencji: "I don't live today". Jednocześnie pojawia się iskierka nadziei, spojrzenie w górę na niebo, gdzie słońce i gwiazdy świecą jasno, nawet w nocy, i prośba o dzielenie miejsca z "smiling face", co może oznaczać pragnienie bliskości i zrozumienia w obliczu własnego poczucia hańby ("I am in disgrace").

Refren "Rain in the sky, make the world fly, Into time, beg me your time. Sun in the sky, make the world fly, Into time, beg me your time" jest prośbą o transcendencję i ucieczkę od ziemskich ograniczeń. Deszcz i słońce, łącząc się, tworzą tęczę – symbol nadziei, obietnicy i podróży w nieznane. "Beg me your time" to intrygujące sformułowanie, które może być zaproszeniem do dzielenia się czasem w sposób, który wykracza poza zwykłe postrzeganie, oferując głębsze, być może mistyczne doświadczenie czasu. To wołanie o zerwanie z linearnością i zanurzenie się w uniwersalnym przepływie istnienia.

Dalsze części tekstu przechodzą w bardziej poetycką, oniryczną narrację, prawdopodobnie odzwierciedlającą psychodeliczne wpływy, które były obecne wczesnej twórczości Scorpions, szczególnie dzięki Uliemu Jonowi Rothowi i jego fascynacji Jimim Hendrixem. Fragment "Well, I lived in magic solitude Of cloudy-looking mountains And a lake made out of crystal raindrops... Roaming through Space tenthousand years ago I've seen the giant city of Atlantis Sinking to eternal waves of darkness..." wprowadza elementy fantastyki, mitologii i kosmicznej podróży. Motyw Atlantydy, zatopionego miasta, symbolizuje utracone światy, zapomniane prawdy i starożytną mądrość. Podmiot liryczny jawi się jako wieczny wędrowiec przez czas i przestrzeń, świadomy wielkich cykli tworzenia i zniszczenia. To poczucie magicznej samotności sugeruje zarówno izolację, jak i dostęp do głębszych, mistycznych wymiarów.

Kolejne wersy, takie jak "Somewhere in the blue distance Are those long-forgotten trees of yore A broken violin floating alone in December Darkness everywhere and nothing more" wzmacniają nastrój melancholii i nostalgii za utraconym pięknem. Złamane skrzypce są potężnym symbolem zniszczonej harmonii, smutku i ciszy po muzyce. "Symbol - strange Symbol - Melancholy Painting torrid colors to a sky of green Candle breathing one night only Far away - in chillness - bleak - unseen..." kontynuuje abstrakcyjne obrazy, sugerując efemeryczność życia i intensywność emocji, które są jednak ukryte i niedostępne dla powierzchownego oka.

Ostatni fragment, "Drifting galley - ghostlike shadow, Sails rigged to catch and kill the Time... Echoes wandering down an endless meadow To call the Thing ... Sublime !...", przywołuje obraz dryfującego statku, widmowego cienia, którego żagle mają za zadanie "catch and kill the Time". Jest to metafora walki z czasem, pragnienia zatrzymania go lub opanowania. Echa błądzące po nieskończonej łące, wzywające "Rzecz... Wzniosłą!", wskazują na nieustanne poszukiwanie czegoś wyższego, transcendentalnego, co nadaje życiu ostateczny sens. Cały utwór jest zatem hymnem na cześć wewnętrznej podróży, poszukiwania duchowego oświecenia i uwolnienia od materialnej pustki, często z wykorzystaniem onirycznych i psychodelicznych obrazów, charakterystycznych dla wczesnego, eksperymentalnego okresu zespołu. Warto zaznaczyć, że utwór ten był regularnie wykonywany na żywo przez Scorpions, a jego wersja koncertowa znalazła się na albumie "Tokyo Tapes" z 1978 roku, co świadczy o jego znaczeniu dla zespołu w tamtym okresie. Mimo, że Uli Jon Roth był współautorem tekstu, i na tym albumie pojawił się jako wokalista w utworze "Drifting Sun", to w "Fly to the Rainbow" główny wokal należy do Klausa Meine, z Ulim jako współwokalistą. Sam Roth, choć cenił ten utwór, miał bardzo negatywne zdanie o okładce albumu, nazywając ją "ludicrous" i "ugly".